Kirsten Audrey Schaefer
* 14 oktober 2004 †
Dennis en Nathalie Schaefer
Ons poppedeintje, voor altijd in ons hart
Dit is het verhaal van onze dochter Kirsten Audrey.
Ons meissie
Uit liefde ontstaan,
vol liefde verwacht.
Met liefde gedragen,
om met liefde te worden grootgebracht.
Helaas heeft het niet zo mogen zijn.
De hemel heeft er een sterretje bij.
Ons meisje is doodgeboren op 14 oktober 2004, na een zwangerschap van 40 weken en 6 dagen.
Na een zwangerschap zonder al te veel problemen (behalve dan natuurlijk de gewone kwaaltjes zoals vocht vasthouden, veel plassen en slecht slapen), gingen wij over de uitgerekende datum van 5 oktober heen. Wat spannend, het kon nu toch echt elk moment gebeuren! Kirsten besloot echter nog even op zich te laten wachten. Op zondag 10 oktober had ik haar echter de hele dag nog niet gevoeld, terwijl ze zaterdagnacht nog flink bezig was geweest. Dennis heeft toen de verloskundige gebeld en zij is 's avonds om half tien langsgekomen. Met de doptone kon ze zonder problemen het hartje vinden en het klopte zoals het altijd deed (als een stoomtrein). Zij vertelde wel dat we de bewegingen in de gaten moesten houden en bij twijfel met haar moesten bellen.
Maandag heb ik eigenlijk de hele dag liggen slapen, ik was zo ontzettend moe. Toen Dennis uit zijn werk kwam en vroeg of ik haar gevoeld had, kon ik mij dat niet echt meer herinneren door het vele slapen. Toch maar weer met de verloskundige gebeld, zij heeft direct voor ons een afspraak gemaakt voor een CTG-scan. Zij kon ook niet vermoedden dat er iets aan de hand was, want ze stuurde ons naar het ziekenhuis met de mededeling: "duurt een half uurtje, daarna sta je lachend weer buiten!".
In het ziekenhuis aangekomen, werd ik gelijk aan de hartmonitor gelegd, maar diegene die ons hielp, kon niet zo goed overweg met dit apparaat en ook niet met het echo-apparaat. Al meende ze met de echo wel een hartslag te kunnen zien, maar ze ging voor alle zekerheid toch maar een gynaecoloog halen. Inmiddels was onze verloskundige ook gearriveerd en heeft toen, aangezien ze zondag zo het hartje kon vinden, zelf nog een poging gewaagd. Toen zij ook geen hartslag kon vinden, en vervolgens zei: "Jongens, dit is foute boel", begon langzaam door te dringen wat er gebeurd was. Op dat moment stortte onze wereld in. Daarna heeft de inmiddels gearriveerde gynaecoloog ook nog geprobeerd een hartslag te vinden, maar helaas onze dochter leefde niet meer.
Onze verloskundige heeft ons toen in een kamertje apart genomen. Onze eerste reactie was: "hoe kan dit nu, nu nog na 40 weken en hoe nu verder, keizersnee?" Nee, er stond ons ook nog een gewone bevalling te wachten! We hebben onze familie telefonisch op de hoogte gesteld en ze gevraagd naar het ziekenhuis te komen. Toen iedereen was gearriveerd, hebben we met z'n allen nog een tijdje in het kamertje gezeten en geprobeerd te bevatten wat er gebeurd was en wat er nog ging gebeuren. Daarna zijn we toch maar naar huis gegaan en met slaappillen van het ziekenhuis hebben we geprobeerd een beetje te slapen (dat lukte natuurlijk voor geen meter).
De dag daarna is een beetje aan ons voorbij gegaan. Dennis is toen compleet ingestort en ik, nog steeds zwanger, besefte nauwelijks wat er gebeurd was. Langzamerhand begon door te dringen dat er een aantal beslissingen moesten worden genomen. We hebben toen in overleg met de verloskundige ervoor gekozen om de bevalling zo snel mogelijk in te leiden en niet af te wachten tot deze spontaan op gang zou komen. We wilden Kirsten graag op 14"oktober geboren laten worden, omdat de uitgerekende datum 5"oktober was geweest en 1+4=5 vandaar. Om er redelijk zeker van te zijn dat ik inderdaad op donderdag zou bevallen, ben ik op woensdagavond om 22.00"uur aan het infuus gelegd. Dennis mocht ook blijven slapen en we hadden een aparte kamer.
Om vijf uur 's morgens hebben we de nachtzuster om pijnstillers gevraagd, omdat ik hele intense weeën kreeg. Tien minuten na het toedienen van de pijnstillers, braken mijn vliezen. Vanaf dat moment was het alle remmen los en alles wat ik op zwangerschapsgym had geleerd, was ik in één klap vergeten (en bovendien daar puften we tot zeven en nu duurde iedere wee meer dan twintig seconden!). Eén uur en drie kwartier later is Kirsten Audrey geboren. Dennis heeft als trotse vader de navelstreng doorgeknipt en toen ze bij ons werd gelegd, was het liefde op het eerste gezicht! Ze was zo mooi, zo gaaf, zo perfect, het leek net of ze lag te slapen. Wat een ontzettend mooi meisje!
We wisten dat ze niet zou huilen of bewegen, maar op de een of andere manier zat haar zieltje nog in haar lijfje en op het moment dat we haar zagen, schoot ze recht in ons hart! Kirsten heeft zo een aantal uren bij ons gelegen en daarna is ze door de oma's aangekleed. Ze is bewonderd door de hele familie en iedereen die dat wilde, heeft haar vastgehouden en met haar getut. Er zijn die dag echt ontelbaar veel foto's gemaakt, achteraf een tastbare herinnering. Hoe gek het ook klinkt, deze donderdag hebben we de hele dag zo trots als een pauw rondgelopen.
Wat ben je mooi
De verloskundige zei wel gelijk na de bevalling dat er een flinke knoop in de navelstreng zat en dat dat misschien de oorzaak was geweest. Ze had wel vaker knopen gezien, maar deze zat er zo strak in dat Kirsten waarschijnlijk in ademnood is geraakt en langzaam is ingeslapen. Later hebben we nog uitslagen gekregen van alle gedane onderzoeken, maar daar is ook niet echt iets uitgekomen, behalve wat infarcten in de placenta. Dit samen met de knoop kan een mogelijke oorzaak zijn.
Of dit echt de oorzaak is geweest, zullen we nooit weten....
Kirsten is die donderdag door de begrafenisondernemer en één van de opa's overgebracht naar het mortuarium in ons dorp, op nog geen honderd meter van ons huis. We kregen daar een eigen sleutel van, zodat we naar haar toe konden wanneer we dat maar wilden. Omdat het mortuarium hoort bij een bejaardencentrum kon Kirsten daar maar tot en met zaterdag blijven. Op zaterdagmiddag is ze overgebracht naar een ander mortuarium, iets verder bij ons vandaan. Voor ons was dat eigenlijk ook wel iets beter, omdat het afscheid nemen steeds zwaarder en moeilijker werd. We bleven de deur iedere keer weer sluiten en opendoen, sluiten en opendoen, soms wel twintig keer achter elkaar.
Op donderdag 21 oktober hebben we Kirsten begraven. We hadden er voor gekozen om dit niet in besloten kring te doen, maar iedereen uit te nodigen die de behoefte voelde hierbij te zijn. Zoveel mensen te zien op die dag deed ons goed en maakte ons sterk. De muziek die we gedraaid hebben, waren 'Our Farewell' van Within Tempation, 'Het Water' van Marco Borsato en 'Fly' van Celine Dion. Ik heb het verhaaltje van Grote Haas en Hazeltje voorgelezen uit het boekje 'Raad eens hoeveel ik van je hou'. De oma's hebben een gedicht voorgelezen en Dennis heeft het hier onderstaande (eigen) stukje voorgelezen:
Lieve Kirsten, mijn poppedeintje
De dag dat ik hoorde dat mama van jou in verwachting was,
is de dag die ik nooit meer zal vergeten.
De dag dat ik jouw hartje voor het eerst hoorde kloppen,
is de dag die ik nooit meer zal vergeten.
De dag dat ik jou voor het eerst op de echo zag,
is de dag die ik nooit meer zal vergeten.
De dag dat ik hoorde dat jij een meisje was,
is de dag die ik nooit meer zal vergeten.
De dag dat ik jou via mama der buik voor het eerst voelde,
is de dag die ik nooit meer zal vergeten.
De dag dat ik jouw hartje niet meer hoorde kloppen,
is helaas ook de dag die ik nooit meer zal vergeten.
De dag dat jij ter wereld kwam,
is de dag dat ik zag hoe mooi je bent,
is de dag dat ik trots was,
is de dag dat jij diep in mijn hart kwam.
Maar is vooral de dag dat ik jou nooit, maar ook nooit meer zal vergeten.
Rust zacht, mijn mooie lieve Kirsten Audrey.
Ik hou zoveel van jou.
Papa
Na de plechtigheid heeft Dennis Kirsten naar haar plekje gedragen en haar in het grafje gelegd. Onze familieleden hebben allemaal een knuffel of iets persoonlijks bij haar op het kistje gelegd. De grote beer op haar kistje is van ons, speciaal voor haar gekocht op vakantie in Cyprus. Alle knuffels zijn met haar mee begraven. De overige aanwezigen hebben bloemen rondom haar grafje gelegd en daar nogmaals afscheid kunnen nemen. Dennis en ik zijn, samen met de familie, als laatste weggegaan. Op dat moment kwam er precies één zonnestraal op haar kistje, een emotioneel en mooi moment.
Na de condoléance zijn we eerst nog terug gegaan naar haar plekje, het grafje was toen al dicht. Dat was wel even slikken en heel pijnlijk. Nu was het afscheid echt definitief. We beseften dat we haar niet meer konden zien, ruiken of vasthouden. Daarna zijn we naar huis gegaan en hebben in kleine familiekring een broodje gegeten en de dag nog een keer doorgesproken. Ook deze donderdag was, net als de dag van de bevalling, een mooie dag ondanks al het verdriet.
Jouw laatste plekkie
Omdat we zoveel kaarten, steunbetuigingen, e-mails en bloemen hebben gekregen, was het voor ons onmogelijk iedereen persoonlijk te bedanken. Daarom hebben we besloten zo'n zes weken na de begrafenis iedereen een dankkaartje te sturen, om zo te laten weten dat alle steun ons echt goed heeft gedaan. De onderstaande tekst hebben we op dit kaartje laten drukken:
Als de vleugels van een vlinder
Als een kerstbal dun als glas
Zo breekbaar als bevroren blaadjes
gevallen boven op het gras
Zo teer was ook jouw korte leven
Er kwam voor jou helaas geen start
En zo breekbaar als die blaadjes
zo gebroken is ons hart
Zo sterk als alle liefde op de wereld
Straal jij als sterretje op ons neer
Misschien wil jij, lief poppedeintje
over ons waken, keer op keer
Jij kon slechts leven in mama's lichaam
Putte alles uit haar kracht
Ooit hopen wij hier vrede mee te vinden
lieve Kirsten, rust maar zacht
Eigenlijk is na de bevalling en de begrafenis pas het besef gekomen wat er allemaal is gebeurd. Langzamerhand dringt het tot ons door: we hebben ons meisje verloren..... Het verdriet en het gemis laten een gapende wond achter, die alleen door de tijd geheeld kan worden. Alhoewel, helemaal dichtgaan zal de wond nooit, het blijft een enorm litteken. De maanden na de bevalling en de begrafenis zijn emotioneel heel zwaar geweest, heel veel huilen, heel veel praten, slecht slapen en weinig eten. Ons wereldje bestond uit een kleine cocon waarin we zo een hele tijd hebben doorgebracht.
En dan ergens, middenin dit verdriet, komt het besef dat we op de een of andere manier door moeten. Alles wat je daarvoor normaal vond, worden nu enorme bergen waar je tegen op ziet: de eerste keer boodschappen doen, de eerste keer dat iemand je aanspreekt op straat, de eerste keer dat je een kinderwagen tegenkomt, de eerste keer dat je een kindje hoort huilen, de eerste keer naar je werk, de eerste keer...alles. Sommige bergen beklimmen we makkelijker dan andere en soms blijven we even op de bergtop zitten, voordat we weer verder proberen te gaan. Het gaat de ene dag beter dan de andere dag, we nemen iedere dag maar zoals hij komt.
De eerste twee maanden zijn we ook iedere dag naar haar plekje gegaan om een beetje tegen haar te praten en haar grafje te verzorgen. Sinds een paar weken staat er een tuinbankje naast haar grafje, zodat we ook even bij haar kunnen zitten. Dit doen we nu om de dag en lezen dan altijd een Nijntje-verhaal voor.
We hebben het jaar 2004, het jaar waarin Kirsten is gemaakt, gedragen, gestorven en geboren, nu achter ons en kijken met een heel verdrietig hart terug op dit jaar. Onze kinderwens is door ons meisje alleen nog maar groter geworden en we hopen dat in dit nieuwe jaar deze wens nogmaals in vervulling mag gaan.
Onze kleine meid staat op ons netvlies gebrand en in ons hart gegrift op een heel speciaal plekje, zo zal ze altijd bij ons zijn, waar wij ook gaan.
Met z'n drietjes
Als tranen een trap konden bouwen
en herinneringen een brug
dan klommen we de hemel in
en brachten je mee terug
Heel veel liefs en een dikke kus, papa en mama
Kirsten heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
