Koen van der Pol
* 27 september 2005 †
Ton en Rianne
Voor ons zoontje Koen
Dinsdag 27 september 2005, om 10.30 uur 's ochtends, is ons zoontje Koen dood geboren. Ons verdriet is te groot voor woorden. We willen ons verhaal hier toch vertellen, omdat wij ons door het lezen van de andere verhalen ook wat minder alleen voelden. Als je ons verhaal herkent, weet dan dat je niet de enige bent.
Koen
Ons mooie kereltje, puntgaaf, met alles erop en eraan, het mooiste mannetje van de hele wereld, heeft het niet gered.
Het huis dat vol babygeluiden en plezier had moeten zijn, werd een huis vol tranen. De brievenbus puilde uit, maar niet met felicitatiekaartjes. We zouden zo graag gelukkig zijn met de geboorte van ons kindje en we wilden dat geluk zo graag met alle mensen om ons heen delen.
Koen zal altijd een plekje in ons hart houden, een deel van ons leven zijn. Maar zijn zieltje is vlak voor zijn geboorte weggevlogen naar een plek waar hij het goed heeft. Toen we afscheid van Koen namen, hebben we twee schelpjes in zijn kistje gelegd, omdat wij zo van de zee houden. We hebben met hem en elkaar gepraat over ons korte samenzijn. In de 37,5 week dat Koen bij ons was, hebben we veel samen gedaan. Met opa en oma Doeleman naar Portugal, zwemmen in de Noordzee, fietsen in België, koffie drinken in de tuin van opa en oma van der Pol. Wij hebben gevoeld dat alle mensen om ons kindje heen, van hem houden. En we zijn er van overtuigd dat Koen dat ook gevoeld heeft. Maar we moesten afscheid nemen van ons zoontje Koen.
Na drie miskramen, in drie jaar tijd, hadden we de hoop op een kindje eigenlijk opgegeven. En toen was er ineens toch weer een zwangerschap en die ging goed. Het was heel spannend, steeds op controle in het ziekenhuis, maar het bleef goed gaan. "Baby Pol" ontwikkelde zich precies volgens het boekje, hij groeide goed en zwom lekker. Het was een beweeglijk baby'tje.
We zorgden goed voor ons kindje en voor onszelf. Ton kookte lekkere maaltijden en masseerde ieder begin van rugpijn vakkundig weg. Rianne rustte goed uit en ging vaak op de fiets naar de duinen om lekker uit te waaien. Baby Pol heeft het in de buik van zijn mama en onder papa's vleugels heel goed gehad. Alles ging ook goed tot aan de allerlaatste fase van de bevalling.
Baby Pol had wel wat last van de weeën, maar regelmatig werd het bloed van de baby gecontroleerd en dat was steeds goed. Ze zeiden dat het goed ging, er was geen keizersnee nodig, het ging goed met ons kindje. En toch ging het fataal mis. Tijdens de persweeën stopte ineens zijn hartje met kloppen. Koen is toen, in vliegende vaart, met de vacuümpomp gehaald, maar het was te laat. De navelstreng zat om zijn nekje. In dat laatste stukje heeft Koen helemaal geen zuurstof meer gekregen.
Niemand begrijpt waarom, niemand kan het uitleggen. Iedereen heeft gedaan wat hij kon, we hebben alle maanden goed voor hem gezorgd, we bevielen in het ziekenhuis met vijf experts rond ons bed, maar toch ging het mis. Ook uit het latere onderzoek bleek dat Koen voldragen en gezond was. Hij was zo mooi, het was zo'n gaaf mannetje. We hebben hem gelukkig nog een poos vast kunnen houden en onze ouders ook. We houden zoveel van hem, hij was zo welkom en we zouden zo goed voor hem zorgen.
Koen is in kleine kring gecremeerd. Voor de crematie hebben we ons zoontje aan onze naaste familie en vrienden laten zien, we zijn heel trots op ons mannetje. Koens papa heeft zijn kistje zelf in en uit de auto gedragen op weg naar het uitvaartcentrum. Koens as hebben we later uitgestrooid in de duinen, op een mooie duintop waar vandaan je de zee kunt zien.
We zullen met zijn tweetjes verder gaan. Uiteindelijk zal dat wel lukken, we hebben elkaar en dat is een groot goed. Maar het zal nog wel heel lang, heel erg veel pijn doen. Verdrietig, boos en met een grote hap uit ons hart blijven wij achter. Maar ook met goede, warme herinneringen aan het liefste baby'tje van de hele wereld. Herinneringen die altijd bij ons zullen blijven.
Ons mooie mannetje in zijn te grote broek.
Zo toepasselijk, zo verdrietig, zo mooi... gedichtjes voor Koen
Je bent er niet,
maar je was er wel.
Je moeders buik
een feestballon.
Je bent er niet,
maar je was er wel.
Je vloog tot aan de zon.
Mieke van Hooft
Het duurde lang, het wachten
al die dagen al die nachten.
Toen kwam jij in ons wereldje
zo'n prachtig, zo'n gaaf kereltje.
We hebben je niet echt verloren
daarvoor gaf je ons te veel.
Altijd blijf je bij ons horen.
Van wie wij zijn, ben jij een deel.
Oma en Opa
Koen heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
