KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Babet van Lienden

* 24 maart 1999 †

Daniëlle † en Piet van Lienden

Babet onze ster

Jouw verhaal begint in 1998..... na een miskraam ben ik weer in blijde verwachting, alles gaat goed, je broer is erg in zijn nopjes met de wetenschap dat er een klein babytje komt. Met vier maanden begint mijn bloeddruk wat op te spelen en moet ik het wat rustiger aan gaan doen, ach dat heb ik er graag voor over als het allemaal maar goed komt.

Echter in de 26ste week gaat het fout, op de dag verlies ik een paar druppels bloed... niet iets om je direct zorgen over te maken, 's avonds is er niks meer te bekennen, ik besluit de volgende morgen naar de verloskundige te gaan...ik voel je ook nog goed bewegen.

Maar zo ver is het nooit gekomen....... ik wil opstaan van de bank en voel op dat moment iets knappen in mijn buik, en voel nattigheid....... mijn water breekt..... eigenlijk blijf ik nog heel kalm op dat moment. Ik bel mijn ouders (Piet is niet thuis) en daarna de verloskundige, die belooft gelijk te komen, binnen een kwartier is ze er, zij constateert bruin vruchtwater, onderzoekt me en luistert naar jou, je laat je nog horen....

Gelijk worden we naar het ziekenhuis gestuurd, Piet gebeld die zou zo snel mogelijk ook daar heen komen, met mijn vader naar het ziekenhuis, daar aangekomen voel ik in de gang je hoofdje al komen....... er is géén houwe meer aan: je bent in aantocht..... ik sta in de gang te gillen..... Ik word met spoed naar de verloskamers gebracht, daar aan gekomen blijk je al bijna te zijn geboren, met één perswee ben je er, het blijft stil, heel stil, je leeft niet meer. Ik krijg je in mijn armen en bewonder je... zo klein maar al zo compleet.

Piet komt op dat moment binnen....... en weet niet wat hem overkomt...... het is net of je in een nachtmerrie terecht komt. We worden heel goed opgevangen door het verplegend personeel, er wordt besproken wat er allemaal kan en gevraagd of we sectie willen verrichten, dit willen we wel.

We besluiten je te gaan begraven. Een hoop moet er geregeld worden, iets waar je hoofd helemaal niet naar staat maar wat je wel wil doen omdat het het enige is dat je nog kan doen. Nog diezelfde nacht gaan we naar huis en laten jou achter in het ziekenhuis, wat doet dat pijn!

Thuis wacht op ons een klein mannetje van 3 die we jouw verlies ook zullen moeten vertellen. Wat is dat moeilijk, hoe leg je zoiets verschrikkelijks uit als je het zelf amper bevat? Rick is erg verdrietig, maar of het echt tot hem doordringt......ik weet het niet!

Voetje en handje van Babet*

Maandag 29 maart hebben we je begraven, in besloten kring met een paar genodigden, die een hele grote steun voor ons waren. Je hebt een prachtig plekje gekregen, tussen allemaal andere engelenvriendjes. Vergeten doen we je nooit!!!

Plekje van Babet*

Dag kleine zon
Je was zo klein
Dag kleine zon
Je scheen zo fel
Dag kleine zon
Je verdween achter de wolken
Dag kleine zon
Je bent mijn grootste ster

Lieve Babet* voor altijd in ons hart!!!

Dikke kus, Mama