KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Jordy van den Bosch

* 27 december 2000 †

Daniëlle van Os/Lawrence van den Bosch

Voor ons mannetje Jordy

Het is nu bijna een jaar geleden dat onze Jordy is geboren en overleden. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan mijn kleine schat denk, ik brand ook elke dag een kaarsje voor hem.

Mijn vriend en ik hadden het nooit echt over kinderen gehad, het was vooral ik die altijd zei dat ik geen kind wilde. Maar vorig jaar begon het te kriebelen, de bekende biologische klok. Ik was eind maart met de pil gestopt. Temeer omdat de huisarts had gezegd dat ik een gekantelde baarmoeder had en het wel heel lang kon duren voordat ik zwanger zou raken. Het ging allemaal heel snel, begin juli 2000 heb ik een test gedaan omdat ik overtijd was, en ja, ik was zwanger, of beter gezegd we waren zwanger. Dolblij waren we, maar vreemdgenoeg heb ik vanaf het begin het gevoel gehad dat Jordy eerder geboren zou worden.

Zoals gebruikelijk ben ik samen met Lawrence en mijn moeder op 11 september naar de verloskundige gegaan, ik was toen inmiddels 12 weken zwanger. Was behoorlijk heftig omdat het hartje niet direct hoorbaar was, om die reden besloot de verloskundige een echo te laten maken. 19 september ben ik naar de gynaecoloog gegaan voor een echo. Alles zag er gelukkig heel goed uit behalve dat mijn placenta op de voorwand zat en dit dus ook de reden was dat het hartje slecht hoorbaar was. Op 25 oktober heb ik een pretecho laten maken, was heel erg leuk en alles werd goed en duidelijk uitgelegd.

Op 27 oktober na de hele dag gewerkt te hebben, ging ik rond 18.00 uur samen met Lawrence naar de dierenwinkel bij ons om de hoek om kattenvoer te halen. Opeens voelde ik dat mijn hele broek drijfnat werd, eerst dacht ik nog van, zal toch niet in mijn broek hebben geplast. Ik zei tegen Laut, ik ga alvast naar huis. Omdat hij zag dat ik inmiddels lijkbleek was geworden is hij direct met me meegegaan. Thuis aangekomen ben ik direct naar het toilet gegaan, mijn hele broek was doorweekt van het bloed en het stroomde er nog steeds uit. Ik was toen 18 weken zwanger. We zijn direct naar het ziekenhuis gegaan waar ik met spoed werd opgenomen en algehele bedrust voorgeschreven kreeg.

In het ziekenhuis heb ik een paar keer een aanvaring gehad met een co-assistente. Ik vroeg haar wat ik mankeerde, waarop ze antwoordde 'je bent zwanger'. Ik vond dit heel ongepast. Ook deed mijn gynaecoloog behoorlijk bot. Omdat alles met de baby goed was werd ik na tal van echo's en onderzoeken na 9 dagen uit het ziekenhuis ontslagen. De bloeding was waarschijnlijk ontstaan doordat de placenta aan de voorkant zat en dat er door de rek een ader was gesprongen. Door een bloedstolsel in het amnion van 3 bij 6 cm zou ik hierdoor de gehele zwangerschap bloedverlies blijven houden.

9 november moest ik weer naar de gynaecoloog voor controle en voor een echo. Er werd een cyste in de nieren van de baby ontdekt. Omdat de echoapparatuur in het Leids Academisch Ziekenhuis meer uitsluitsel kon geven, werd ik direct doorverwezen. Op 14 november ben ik dus ook naar Leiden gegaan voor een echo. Er werd gelukkig niets ontdekt aan de nieren van de baby. Het bleek dat de darmpjes van de baby opgelicht waren door bloed wat in het vruchtwater terecht was gekomen, doordat de baby hiervan dronk lichtten de darmpjes op op het echoscherm. Er werd een afspraak gemaakt voor een revisie-echo op 30 november. Ook bij de revisie-echo in Leiden was alles nog goed. Er werd opnieuw een afspraak gemaakt voor begin januari.

Op 22 december ben ik 's middags naar mijn eigen gynaecoloog gegaan. Wederom was alles goed. 's Nachts 23 december rond 02.00 uur werd ik wakker, weer leek het erop dat ik in mijn broek had geplast. Ben weer naar het toilet gegaan, het was geen bloed maar vruchtwater. Ben weer terug naar mijn bed gegaan en enorm gaan huilen. Maar ik kon natuurlijk niet meer slapen, er gingen zoveel gedachten door mijn hoofd, ben onder de douche gestapt, en heb daarna direct Laut geroepen om naar het ziekenhuis te gaan. Ik voelde dat het fout zat. Ik was toen ruim 27 weken zwanger.

In het ziekenhuis werd geconstateerd dat de vliezen gebroken waren maar dat ik nog geen ontsluiting had. Weer werd ik direct opgenomen en kreeg uiteraard algehele bedrust voorgeschreven. Ik kreeg een injectie voor longrijping en ze vertelden erbij dat deze injectie pas na 48 uur zou werken. Omdat de kerstdagen eraan kwamen, mocht Laut 1e kerstdag in het ziekenhuis blijven slapen, er werd een extra bed bijgezet. 26 december kreeg ik 's middags opeens harde buiken, ik liet mijn moeder mijn buik voelen en zij voelde het ook. Ik heb direct de arts gewaarschuwd. Ik werd aan de weeënremmers gelegd. Door de weeënremmers kreeg ik een enorm opgefokt gevoel.
's Nachts om 03.00 uur kreeg ik kramp en heb weer direct de arts geroepen. Ik werd getoucheerd en ik had al 5 cm ontsluiting. Ze hebben direct Laut en mijn ouders gewaarschuwd. Ik werd naar de verloskamer gebracht en toen ging het allemaal heel snel. Gelukkig was mijn eigen gynaecoloog met verlof en kreeg ik een ander, een schat van een man.
Omdat ik weeënremmers had gehad, kwamen de weeën niet op gang, ik heb toen weeënopwekkers gekregen. 's Morgens om 09.00 uur werd ik opnieuw getoucheerd ik had inmiddels 10 cm ontsluiting, de bevalling ging beginnen. Omdat Jordy stuit lag werd ik ingeknipt. Om 10.53 uur werd Jordy geboren. Hij was 36 cm lang en woog 875 gram. Hij werd direct door de kinderarts en de gynaecoloog meegenomen voor de beademing. Na 10 lange minuten kwamen ze vertellen dat het niet lukte, Jordy zijn longetjes waren nog niet rijp. We zijn enorm gaan huilen, er werd gevraagd of we Jordy nog wilden zien, ik vroeg eerst of hij nog leefde, er werd ja gezegd. Ik heb hem vastgehouden, samen hebben we hem geknuffeld. Bij Laut is Jordy heengegaan.

Toen ze Jordy hadden meegenomen was de placenta nog steeds niet geboren, deze is dan ook operatief verwijderd. Ik heb daarna morfine gekregen. Ik voelde me zo leeg, zo eenzaam. De volgende dag heb ik de gynaecoloog gevraagd of ik naar huis mocht, ik lag op de kraamafdeling en had daar niets meer te zoeken. Hij stemde in en ik mocht 's middags naar huis.

Omdat we het jaar 2000 af wilden sluiten hebben we ervoor gekozen om Jordy op 29 december te laten cremeren. We hebben de crematie besloten gedaan met z'n drietjes, Laut, ik en Jordy. Het was heel mooi, we hadden ervoor gekozen geen muziek te draaien omdat Jordy nooit de kans heeft gekregen om muziek te horen. We hebben het as van Jordy in een urn mee naar huis genomen, de urn is gemaakt van brons en heeft de vorm van een teddybeer. We hebben ook 5 medaillons laten maken met een beetje as erin. 2 voor mijn ouders, 1 voor Laut zijn vader en natuurlijk 2 voor ons. Op deze manier hebben we toch allemaal een stukje van Jordy bij ons.

Een droom ben je gebleven
we hadden je alles willen geven
je zoveel willen leren
laten zien, voelen en genieten
je alle liefde willen geven
en ons geluk met je willen delen
een droom ben je gebleven
en als een wondermooie droom
zul je met ons verder leven

Jordy in de armen van zijn vader

Jordy een half uur oud

Ons mannetje Jordy

Hand- en voetafdruk van Jordy

Geboorte/overlijdenskaartje Jordy

Gedicht van een van de familieleden

Op 6 juni 2002 is er weer geluk in ons leven gekomen. Ons 2e kindje, een dochter, is geboren. We noemen haar Daimy Eleonora Cornelia. Ze weegt 3480 gram en is 52 cm. Het is een lieve en gezonde meid. We zullen haar omringen met de liefde die we Jordy* maar zo kort konden geven.

Foto Daimy