Dylan Stout
* 27 juli 2005 († 25 juli 2005)
Tom en Anita
Voor mijn lieve kleine schat
Waarom ben jij uit ons leven?
Waarom ben jij weggegleden?
Waarom nou jij
We houden je vast in onze gedachten
Al zullen we nooit zien hoe jij naar ons lachte....
Het begon allemaal augustus 2004, we wilden dolgraag een broertje of een zusje voor ons zoontje Mike. Dus de pil werd weg gegooid en maar zien wanneer het raak zou zijn. Al vrij snel bleek ik zwanger te zijn. We waren zo blij, maar het was voor korte duur want na 7 weken zwangerschap kreeg ik een miskraam. Precies toen mijn schoonzus beviel van ons nichtje. Dat was heel tegenstrijdig, aan de ene kant was ik hartstikke blij voor mijn broer en schoonzus, maar aan de andere kant was er dat verdriet. Na de curettage ben ik niet meer ongesteld geworden en bleek ik zwanger van Dylan* te zijn.
Een betere kerst kon ik me niet voorstellen. De eerste maanden waren best moeilijk want je blijft een beetje onzeker, als het maar niet weer mis gaat. De eerste maanden gingen voorbij en ik dacht in een veilige periode aan te komen. Vreemd genoeg heb ik altijd tegen Tom gezegd, als het maar goed gaat. De maanden gingen heel snel voorbij, ik was er een stuk minder mee bezig als de allereerste keer zwanger.
Ik ging 6 weken van te voren met zwangerschapsverlof. Na 2½ week zwangerschapsverlof werd onze grootste nachtmerrie werkelijkheid. Zondag heb ik het huis wat schoon gemaakt maar zat ik al niet helemaal lekker in mijn vel, zat mezelf een beetje in de weg, net zoals met een griepje. 's Avonds lekker op tijd naar bed gegaan. Toen heb ik onze kleine jongen nog voelen schoppen. Maandagochtend werd ik wakker en zei ik al tegen Tom, ik voel hem niet schoppen, wat 's morgens altijd wel het geval was. Tom stelde me gerust, je loopt op het laatst dus dan voel je hem altijd minder bewegen. Tom moest die dag voor onderzoek naar het ziekenhuis dus die heb ik eerst weggebracht. Ik ben in de tussentijd naar mijn ouders gereden en heb daar enorm zitten huilen omdat ik ons kleine ventje nog steeds niet voelde.
's Avonds had ik een afspraak bij de verloskundige dus ik had zoiets van, die paar uur kan ik nog wel wachten. Begin van de avond zijn we dan ook naar de verloskundige gegaan. Ik vertelde dat ik het niet gevoeld had die dag. Ook de verloskundige zei nog dat hij weinig ruimte had en dat ze even zou gaan luisteren met een doptone. De doptone werd op mijn buik gezet en ze bleef maar zoeken en zoeken. Toen wist ik het al. Ons kindje leefde niet meer. Ze hoorde in de verte wel een hartslag maar wist niet zeker of het die van de kleine was of die van mij. Haar blik vertelde me eigenlijk al genoeg.
We werden doorgestuurd naar het ziekenhuis. Ik werd aan een CTG apparaat gelegd maar ook de verpleegkundige kon de hartslag niet vinden. De arts-assistente wilde met een echo kijken. Daar lag ons ventje helemaal stil, geen trappelende voetjes. De gynaecoloog werd opgeroepen en vertelde ons inderdaad dat zijn hartje niet meer klopte.
Het gevoel dat er dan door je heen gaat vergeet ik nooit meer. Afspraken werden er gemaakt met de gynaecoloog voor de volgende dag om verder te bespreken hoe het verder moest. De volgende dag bij de gynaecoloog werd de afspraak gemaakt om de dag erna in te leiden. Er was op dat moment wel een probleem omdat het kindje dood in mijn buik zat en ik een bloedgroep met rhesusfactor had en de kleine waarschijnlijk ook bloed had verloren zou dit een probleem kunnen geven met een eventuele volgende zwangerschap (na bloedonderzoek na de bevalling bleek gelukkig dat er niks aan de hand was).
Woensdag moest ik om 08.00 uur in het ziekenhuis zijn. Er werd besproken hoe ze het gingen doen en er werd bloed afgenomen om te kijken of daar een oorzaak in zat voor het overlijden van onze kleine knul. Er werden pilletjes ingebracht en het was verder afwachten hoe snel het zou gaan werken. Pas halverwege de middag kreeg ik heftigere weeën. Heb een ruggeprik gekregen wat heel even heeft geholpen. Ik kreeg wel een ruggeprik maar alleen om de scherpe kantjes er mee af te halen want dat zou beter voor de verwerking zijn. 's Avonds kreeg ik persweeën. De gynaecoloog heeft gekeken naar de ontsluiting en dat bleek pas op 4 centimeter te zitten. Maar dat ik persweeën had was wel duidelijk want na een half uur had ik 10 centimeter ontsluiting. Na een half uur persen is onze prachtige zoon Dylan* geboren. Hij zag er perfect uit.
Dylan* net geboren
Die 2 dagen heeft de verpleging er alles aan gedaan om Dylan* zoveel mogelijk bij mij te laten. Ik heb hem bijna 2 volledige dagen in mijn armen gehad. Als ik hem 's nachts wilde zien, kwamen ze gelijk. Ik ben de verpleging hier dan ook heel dankbaar voor.
Toen ik naar huis mocht, ging Dylan* er ook slechter uitzien. We hebben die dag afscheid van hem genomen omdat we hem zo wilden herinneren. Dan moet je het ziekenhuis uit zonder kindje. Obductie hebben wij niet laten doen omdat de verpleging vertelde dat er in de 99 procent kans was dat er niets uit zou komen. Wel is er een babygram gemaakt en is er een stukje huid weggehaald voor onderzoek. Uit deze onderzoeken is niks gekomen. 1 Augustus is Dylan* in besloten kring begraven. Met de begrafenis hebben wij knuffeltjes meegeven. Er is die dag in onze ogen iets heel bijzonders gebeurd. Tom heeft het mandje met Dylan* erin gedragen. Op het mandje kwam een witte vlinder zitten en op Tom zijn arm een mooie gekleurde. Voor ons was dit een teken, dit is Dylan*. Vandaar dat het symbool van Dylan* een vlinder is.
Bij de nacontrole's is er gebleken dat er wel een oorzaak was waar Dylan* aan overleden is. Ik mis een bepaald soort eiwit waardoor het bloed sneller stolt in de zwangerschap. Het bloed is gaan stollen en er is een bloedprop in de navelstreng terecht gekomen. Daardoor heeft Dylan* geen zuurstof meer gehad.
Ons knappe knulletje
Lieve Dylan*
Niemand weet wat er door me heen ging toen ze vertelden dat jouw hartje niet meer klopte
Niemand weet wat er door me heen ging toen ze jou na de bevalling op mijn buik legden
Niemand weet wat er door me heen ging toen jij niet begon te huilen van de kou
Niemand weet wat er door me heen ging toen jij je oogjes niet open deed voor het felle licht
Niemand weet wat er door me heen ging toen wij jouw mandje moesten dragen naar de begraafplaats
Niemand weet wat er door me heen gaat nu jij er niet meer bent
Nu een paar woorden aan jou
Ik hou zielsveel van jou
Je blijft altijd in mijn hart
Je bent voor altijd mijn lieve kleine schat
Veel liefs en kusjes je mama
Voor altijd in ons hart papa, mama en je broer Mike
Dylan heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
