Jason van Wissing
* 2 januari 2001 - 29 januari 2001 †
Diana en Rob
Ons lief klein prinsje
Het begon allemaal in juni 2000. Ik dacht dat ik zwanger was, deed een zwangerschapstest en deze was positief. In augustus werd ik pas 18 maar ik was heel blij met deze zwangerschap. in juni kreeg ik de eerste echo in het ziekenhuis Brumsum. Ze konden iets niet goed zien en daarom moest ik nog eens terugkomen. Bij deze echo zagen ze dat er iets verkeerd was. Ze konden alleen niet zeggen wat het was en ik werd doorverwezen naar het ziekenhuis in Maastricht. Op deze echo zagen ze een verdikte nekplooi. Dat kon of een hartafwijking zijn of het Downsyndroom. Het kon ook zijn dat de baby helemaal niks had. Ik kreeg een vlokkentest en deze was gelukkig positief. We wisten ook meteen dat we een zoon zouden krijgen.
Met 20 weken is het hartje pas volgroeid en kregen we een speciale echo. Deze echo was niet goed. De rechterhart helft was veel te klein. We moesten een keuze maken. We konden de baby laten weghalen of het laten komen en dan een aantal operaties laten ondergaan... Ik zei meteen: ik laat hem komen, ik kan hem niet laten weg halen. We vroegen hoeveel kans hij had om het te doorstaan en dat was veel meer dan dat hij het niet zou redden. Dinsdag 2 januari 2001 was ik bijna 38 weken. Ik kreeg gel ingebracht om de baarmoeder wat soepeler te maken voordat ze mij zouden gaan inleiden. Na een paar uurtjes kwam er een dokter binnen met het echo-apparaat. Hij maakte een echo en liep zonder iets te zeggen weer weg.
Binnen 5 minuten kwam de verpleegster vertellen dat ze mij klaar gingen maken voor een keizersnede. Het ging niet zo goed met de baby en hij moest eruit. Ik kreeg een ruggenprik waar ik gelukkig niks van voelde. Na zijn geboorte werd Jason meteen meegenomen. Na een paar minuten mocht ik hem even zien, 15 seconden. Na het hechten werd ik naar de uitslaapruimte gebracht tot ik mijn tenen weer zou kunnen bewegen en dat duurde best lang. Ik ging daarna meteen bij Jason kijken. Helaas lag hij toen al aan de beademing, het zelf ademen ging niet goed. Ze wilden ook een slangetje via zijn neus naar zijn slokdarm brengen. Dit ging niet en ze gingen kijken waarom het niet lukte. Ze kwamen erachter dat hij ook nog een slokdarmafwijking erbij had. Zijn slokdarm zat een stukje aan zijn luchtpijp verbonden. Zo kwam er lucht in zijn maagje. Hierdoor zou zijn maagje kunnen op zwellen en op het laatst knappen. Daarom deden ze een slangetje in zijn navel zodat de valse lucht kon ontsnappen.
Jason net geboren
Jason zou eigenlijk in Aken geopereerd worden, maar deze combinatie konden ze beter opereren in Rotterdam. Op donderdag 4 januari 2001 werd Jason met de helicopter naar het Sophia kinderziekenhuis in Rotterdam gebracht. Hij had gekke gele dingen op zijn oren zodat hij geen last had van het helicoptergeluid. Toen ze met hem weggingen, zijn we snel naar mijn kamer gegaan. Van daaruit konden we zien hoe Jason de helicopter in ging en hoe ze wegvlogen. Toen kwamen ze vertellen dat ik pas de volgende dag gebracht kon worden met een ambulance. Mijn moeder en zus met zoontje zijn wel meteen naar Rotterdam gereden zodat Jason niet alleen zou zijn. Mijn oom woonde in Rotterdam en daar konden ze logeren. Ik kon daar ook logeren als ik uit het ziekenhuis ontslagen werd.
Vrijdag 5 januari 2001 werd ik met de ambulance gebracht. Rob, de papa van Jason reed ook mee. Na onze aankomst werd Jason na een klein uurtje al geopereerd. Ze gingen een slangetje via de lies naar zijn hartje brengen. Op het uiteinde van het slangetje zat een ballonnetje dat ze dan zouden opblazen. Als het opgeblazen was dan zouden ze er voorzichtig aan trekken en zo zou het gaatje groter worden. 's Avonds werd hij alweer onder narcose gebracht en werd hij aan zijn slokdarm geopereerd. Deze operatie was goed gelukt maar ze konden het pas goed zien als hij zelf ging eten. Papa was alweer naar huis. We hadden een hond die bij niemand anders kon.
Zaterdag 6 januari 2001 had Jason mama 's morgens een half uur aangekeken voor de eerste keer. Vandaag kwam papa met opa, mama's vader en mama's broer op bezoek. Het ging de hele dag goed met Jason. Zondag 7 januari 2001 was Jason heel lang wakker. Hij lag de hele tijd op zijn vingers te sabbelen. Hij kreeg ook bezoek van mijn oom, tante en twee neefjes waar mijn moeder en zus logeerden. Mijn neefje Piet mocht ook even kijken. Papa ging vandaag weer naar huis en zou pas op vrijdag weer komen. Als het slecht zou gaan zou hij meteen komen.
Maandag 8 januari 2001 hadden ze de beademing eruit gehaald om te kijken of Jason ook zelf kon ademen. Hij kreeg wel een bolle kap over zijn hoofdje, daar werd vochtige lucht ingeblazen. Dat was om het slijm dun te houden en om de lucht die hij inademde vochtig te houden. Vandaag ging het wel goed met hem. 9 januari 2001 was Jason een week oud. Hij lag op zijn buikje zonder beademing. Hij had het heel moeilijk en nog tilde hij zijn hoofdje omhoog, zo sterk was ons manneke. Zijn verpleger vroeg toen of ik hem wilde vasthouden. Ik zei natuurlijk ja, het was de eerste keer dat ik hem vasthield na een week. Deze dag werd ik ook uit het ziekenhuis ontslagen. Ik ging naar mijn oom mijn zus bleef ook daar. Mijn moeder en neefje gingen naar huis. De papa van Jason kwam ieder weekend met mijn vader en broer op en neer gereden.
Eerste keer Jason vasthouden
Woensdag 10 januari 2001 Deze dag ging het weer slecht met hem daarom hadden ze hem weer aan de beademing gelegd. 's Avonds ging het weer beter, maar nog niet zoals eerst. Mocht het weer slechter worden dan zouden ze gaan overleggen of ze hem meteen zouden moeten opereren. Jason zijn wangen waren ook opgezet want hij had 4 keer vocht ingespoten gekregen om zijn bloeddruk omhoog te krijgen.
Donderdag 11 januari 2001 Deze dag was het weer rustig. Jason probeerde zelfs zijn ogen open te doen maar dat lukte niet en dan werd ons manneke een beetje boos. Ze hadden 's avonds ook even de beademing eruit gehaald maar dat ging niet goed. Ik had ook overslaghempjes gekocht want die kon hij wel aan. 's Avonds toen ik bij mijn oom was, werd er door het ziekenhuis gebeld. Ik schrok er van maar er was niks aan de hand. Jason werd overgeplaatst naar de prenatale baby's omdat ze daar meer tijd hadden om voor hem te zorgen want hij had veel zorg nodig.
Vrijdag 12 januari 2001 was voor ons een moeilijke dag. Jason werd geopereerd aan zijn hartje. Om 7.45 uur was ik bij hem en ik mocht mee hem wegbrengen naar het ziekenhuis dat aan de overkant ligt. Want daar deden ze de operatie. Om 11.15 uur was zijn papa er ook. Een verzorgster kwam vertellen dat Jason klaar was. Toen we bij hem waren, vertelde ze dat de operatie goed gegaan was. Zijn infuus was er wel uitgegaan dus moesten ze een nieuwe inbrengen. Daar mochten we niet bij blijven, dus moesten we weer op de gang wachten. Ik ben deze dag ook een weekendje naar huis gegaan. Zo kon papa even bij Jason blijven en ik even rusten. Ik had dat even nodig.
Zaterdag 13 januari 2001 zat ik thuis op de bank toen de telefoon ging. Het ging niet zo goed met Jason. Zijn bloeddruk was steeds te hoog of te laag. Ze mochten hem niet veel aanraken want dan raakte hij van streek. De verzorgsters lieten hem ook zoveel mogelijk met rust. Ik voelde me na dat telefoontje best een slechte moeder. Hoe kon ik nou weggaan en hem daar zo ziek alleen laten. Maar ik had het weekendje rust echt even nodig. Nu weet ik dat ik me daar niet schuldig over hoef te voelen. Als het echt heel slecht met hem ging dat hij het niet zou halen dan zou ik toch binnen 2 uurtjes bij hem zijn. Om 13.30 uur ging weer de telefoon. Het was weer zijn tante, hij was weer stabiel maar dat kon zo weer veranderen. Ze gaven hem ook antibiotica voor het geval hij een infectie had of zou krijgen. Om 18.20 uur ging weer de telefoon. Het ging nog steeds goed.
Zondag 14 januari 2001 werd ik om 11.45 uur opgehaald. Ik ging gelukkig weer naar mijn mannetje toe. Ik ging meteen naar hem toe, ik had hem zo gemist. Ik krijg weer tranen in mijn ogen nu ik dit schrijf. Ik moest weer even weggaan omdat ze Jason moesten verzorgen. Ik had even iets gegeten en was daarna in de ouderkamer gaan ziten. Daar kwam de dokter vertellen waarom zijn bloeddruk steeds niet goed was. Jason had een infectie opgelopen. Het was nu afwachten wanneer de infectie weg zou zijn, want ze konden pas weer opereren als de infectie weg was. Ook dachten ze dat zijn shunt dichtzat die ze met een operatie gemaakt hadden. Eerst kreeg Jason medicijnen om het gaatje open te houden. Die kreeg hij nu niet meer omdat de shunt nu was aangebracht, maar die bleek dicht te zitten. Daarom kreeg hij de medicijnen vanaf nu weer zodat het gaatje openbleef. Dat gaatje gaat normaal na de geboorte dicht.
Papa en Jason
Maandag 15 januari 2001 Vannacht had Jason een rustige nacht gehad. Alleen tijdens de overdracht werd zijn bloeddruk niet goed en hebben ze weer vocht bijgespoten. Jason was nu wel drie keer zo dik door het vocht. Hij zag er heel zielig uit.
Dinsdag 16 januari 2001 Steeds als ze hem verzorgen werd Jason z'n bloeddruk niet goed en kreeg hij weer vocht ingespoten. 's Avonds ging het erg slecht met hem en vonden ze het beter dat zijn papa ook zou komen. Mijn ouders en broer waren er ook. Ze kregen zijn bloeddruk niet meer goed, ook niet met vocht toedienen. Een tijdje later hadden ze Jason ook aan een andere beademing gelegd om te kijken hoe hij daar op zou reageren. Door deze beademing trilde hij helemaal.
Woensdag 17 januari 2001 om zes uur 's morgens gingen we bij Jason kijken. We hadden allemaal in het ziekenhuis geslapen. Het ging een beetje beter met hem maar dat kon weer veranderen. Om 19.30 uur was zijn papa weer naar huis gegaan. Als het nu goed bleef gaan dan zou hij weer een grote operatie krijgen want de laatste operatie was waarschijnlijk mislukt. Maar ze konden pas kijken als hij nog stabieler was en veel vocht kwijt zou zijn.
Donderdag 18 januari 2001 Afgelopen nacht hadden ze weer vocht ingespoten. Ook toen ik bij hem was, ging het niet zo goed. 's Middags om 16.15 uur kwam ik binnen en had hij opeens zijn ogen open. Maar dat was helemaal niet de bedoeling want zo liet hij zich niet goed beademen. Jason werd na zijn eerste week slapend gehouden. Ik moest wel even huilen want ik dacht dat hij het trillen van de beademing zou voelen. Maar de dokters zeiden dat het niet zo was. Zijn medicijnen werden verhoogd want hij was aan deze dosis gewend geraakt. Zo ging Jason weer slapen.
Vrijdag 19 januari 2001 lag Jason weer aan de gewone beademing toen ik 's morgens binnenkwam. Ik vond dat het ook weer een klein beetje beter ging. Hij had ook een nieuw bed gekregen. Een groter bed met spijlen en een luchtmatras. Ik legde altijd een spuugdoekje op zijn hoofdje in een punt en een op zijn lichaampje omdat hij geen kleren aan kon. Op die doekjes stonden prinsjes en kroontjes. Jason lag erbij als een prinsje. Vanaf deze dag noemde ik hem ons prinsje. Ook had ik een gesprek met een arts gehad, over hoe het verder moest. Ze konden pas weer naar zijn hartje kijken als het vocht weg was. Ze hadden al bijna alles geprobeerd om zijn bloeddruk goed te krijgen. Het was nu wachten tot het vocht weg was. Als het ondertussen echt niet meer ging en zijn hartslag zou dalen dan zouden ze hem niet meer reanimeren, want dan zou zijn lichaam aangeven dat het niet meer wilde. Ik stemde hier mee in want ons prinsje had allang en hard genoeg gevochten.
Zaterdag 20 januari 2001 's Morgens had ik gebeld om te horen hoe het gegaan was. Jason had een stabiele nacht gehad. Alleen tijdens het verzorgen zakte hij een beetje weg. Rond 15.00 uur hadden ze zijn infusen omgezet. Rond 15.15 zakte het zuurstof in zijn bloed heel erg en ik werd even weggestuurd. 's Avonds kwam zijn papa. Het ging toen weer iets beter met Jason. we bleven ook weer in het ziekenhuis slapen voor de zekerheid.
Zondag 21 januari 2001 's Morgens ging ik meteen bij Jason kijken, hij had een stabiele nacht gehad. Hij kreeg ook veel bezoek want hij werd gedoopt deze dag. Mijn ouders, mijn zus en zoontje, mijn broer met vrouw en dochter en zoontje en mijn oma. En natuurlijk was zijn papa er ook bij. We moesten allemaal iets tegen Jason zeggen. Het mocht ook in gedachten als je het te moelijk vond om het hardop te zeggen. Ze wensten allemaal dat hij snel beter moest worden zodat hij naar huis kon gaan. Alleen mijn neefje zei toen (4 jaar oud): "Ik wil later met jou tennissen". Verder was hij heel stabiel deze dag en was ook veel vocht kwijt.
Maandag 22 januari 2001 's Morgens had ik gebeld. Jason had een stabiele nacht gehad. Het verzorgen ging ook goed. Hij kreeg drie medicijnen voor zijn hart. Een daarvan waren ze al een beetje aan het afbouwen. Om 12.00 uur zouden ze het weer iets omlaag zetten, hopen dat het goed zou gaan.
Dinsdag 23 januari 2001 Alweer een goede nacht gehad, als het zo goed bleef gaan dan ging de hartcardioloog de volgende dag naar zijn hartje kijken. Dat deden ze via de lies. Daar brachten ze dan een kabeltje in met aan het uiteinde een cameraatje. En 's nachts zouden ze weer het medicijn omlaag zetten. Dat was 's middags ook gebeurd en dat ging tot toen goed.
Woensdag 24 januari 2001 Weer een stabiele nacht gehad. Eigenlijk zou hij een hartcatheterisatie krijgen, maar dat ging niet door omdat het medicijn dat ze aan het afbouwen waren, veel minder moest zijn. Als het goed bleef gaan, kreeg hij de volgende dag om half 12 de hartcatheterisatie. Het was heel druk onder in de hal want de Vengaboys gingen daar optreden. Mijn zus en ik hebben ook daarnaar gekeken. Het was heel mooi om te zien hoe al die zieke kindjes uit hun dak gingen. Er stonden ook kinderen in ziekenhuisbedden bij. De schoonmoeder van mijn nicht had geregeld dat er vanaf die dag 99 mensen 9 dagen lang voor Jason zouden bidden. We vonden dat een heel mooi gebaar, zoveel mensen die speciaal bidden voor ons klein prinsje.
Donderdag 25 januari 2001 Alweer een stabiele nacht. Jason kreeg dus zijn hartcatheterisatie. Die was goed gegaan, zoals ze al dachten. De shunt zat dicht... Zaterdag 27 januari 2001 bleef papa weer een nachtje slapen, samen met mama bij haar oom. De volgende dag zou Jason weer een grote operatie krijgen als hij stabiel bleef. Ik mocht hem vandaag ook voor het eerst wassen. Dat vond ik heel fijn, ik ben de verpleegster nog heel dankbaar hiervoor.
Zondag 28 januari 2001 's Morgens is Jason naar de operatiekamer gebracht in het andere ziekenhuis. De operatie was goed gelukt. Papa ging om 16.00 uur naar huis. Ik en mijn zus hebben nog lang bij Jason gezeten. Hij moest even in het andere ziekenhuis blijven ter observatie. Het zuurstof in zijn bloed was nog nooit zo goed geweest, ik was heel blij. Maar toch was hij een beetje grauw vond mijn zus. We vroegen dat en de verpleegster zei: jullie zullen hem wel anders gewend zijn hij ziet er goed uit. Rond 22.00 uur 's avonds waren we heel moe. De zuurstof in het bloed van Jason was 99 procent. Dat had hij nog nooit gehad. Ik vroeg of we konden gaan en dat kon, het ging heel goed met hem. We waren bij mijn oom nog met zijn allen aan het praten. Rond 23.30 uur werd er gebeld of we konden komen. Meer werd er niet gezegd.
Het ging vaker wel even niet goed zodat we in het ziekenhuis moesten slapen, ik dacht dus niet meteen aan het ergste. We gingen naar de ouderkamer. Daar kwam de kinderhartcardioloog met ons praten en een verpleegster van Jason zat daar ook bij. De dokter begon te vertellen over de operatie. Opeens zei hij: " Jason redt de nacht of de morgen niet." De rest wat hij vertelde kreeg ik niet meer mee. Ik begon te huilen en zei nee dat kan niet. Hij mag niet doodgaan. Hij moet bij me blijven. Toen ik weer rustig was, moest ik Jason zijn papa gaan bellen en het vertellen. Mijn zus heeft de rest gebeld. Mijn ouders en broer zijn meteen gekomen met de papa van Jason. Mijn zus en ik zaten de hele tijd naast Jason.
Maandag 29 januari 2001 's Nachts om 02.00 uur kwamen ze aan, papa en de rest. Papa en ik bleven bij Jason zitten, de anderen in de wachtruimte en ze kwamen af en toe kijken. Ik vertelde tegen Jason dat hij van ons mocht gaan want hij had hard en lang genoeg gevochten. Ik heb hem verteld dat we van hem houden en dat altijd zouden blijven doen en dat we hem nooit meer zouden vergeten. En nog veel meer. Ook heb ik hem veel gekust nu het nog kon. Zijn hartje ging steeds iets langzamer. Toen kwam zijn hartslag bij de 130. Ik heb hem nog gekust op zijn mond en gezegd, ga maar lekker slapen. Zijn hartje begon opeens hard te dalen en ik riep het gaat gebeuren.
Wat er toen door mij heen ging is niet met een pen te beschrijven. Ze zetten de computers uit en ik kreeg hem in mijn armen. Wat ze achteraf gezien ook wel eerder hadden kunnen doen. Rond 04.15 uur 's nachts is Jason gestorven. Ik heb hem hard tegen me aangedrukt. Ik hoopte dat hij rustig was gestorven in mijn armen. Aan zijn gezichtje te zien was dat wel zo. Hij zag er zo rustig uit met een tevreden gezichtje. Ik heb hem nog lang op mijn schoot gehad. Daarna kwam een verpleegster ons halen om naar het kinderziekenhuis te gaan met Jason. De ziekenhuizen waren verbonden met elkaar via een tunnel in de lucht. Ik heb hem helemaal teruggedragen tot de ouderkamer.
Papa en mama met Jason
Daar mochten wij gaan zitten met Jason. Mijn vader en moeder zijn de tassen gaan halen bij mijn oom want daar zaten kleertjes in voor Jason. Toen ze terug waren, heb ik Jason in bad gedaan. Het was wel raar, hij was zo slap. Mijn neefje Piet (toen 4) vroeg: "Wat is hij aan het doen". Ik zei, aan het slapen. Na 5 minuten zei hij, hij slaapt wel lang he. Ik zei ‘hij wordt nooit meer wakker.’ ‘O, dan is hij dood he.‘ Dit kwam er zo uit bij een kind van 4, dat had ik niet verwacht. Ondanks het verdriet moest ik hierom toch even lachen. Na het afdrogen heb ik Jason lekker ingesmeerd met bodylotion. Voor het eerst kleertjes aangedaan, haarlotion in de haren gedaan en ze gekamd. Daarna heeft Jason even bij oma op schoot gelegen en bij zijn tante. De anderen waren even koffie drinken zodat wij nog even alleen konden zijn.
Om 10.00 uur kwamen twee verpleegsters vragen of we hem mee naar huis wilden nemen. Ik wilde dat wel maar zijn papa niet. Alles ging een beetje langs me heen en ik nam hem niet mee naar huis. Ze zouden Dela bellen zodat hij gehaald zou worden en daar opgebaard kon worden. De verpleegster pakte Jason uit mijn armen en liep met hem weg. Ik begon te huilen. Ze mogen hem niet meenemen, hij is van mij. Hij moet weer leven en mee naar huis gaan. Het ziekenhuis uitlopen met babytas maar zonder baby was heel moeilijk. Op de terugweg zat ik bij mijn broer en vader in de auto met Rob achterin. Ik keek naar buiten en moest soms huilen. Dat deed ik zachtjes. Ook viel ik af en toe in slaap. Thuis ben ik in bad gegaan. Onze hond was helemaal gek dat ik weer thuis was. Ik had hem meegenomen in de badkamer. Hij deed zo gek dat ik toch even moest lachen. Toen ik klaar was in bad kwam de begrafenisondernemer.
Dinsdag 30 januari 2001 Om half 11 naar Jason toegegaan, ik was alleen. Hij lag er zo tevreden bij. Een handje lag op zijn witte nijlpaardje dat ik voor hem gekocht had in het ziekenhuis. In zijn andere handje had hij een bloemetje. Ik heb hem uit zijn kistje gepakt en hem tot 13.00 uur vastgehouden en niet meer losgelaten. Om 13.00 uur moest ik weg, anders had ik hem nog langer vastgehouden. Toen kwam mijn vader me halen. Om 19.00 uur was ik weer bij Jason, nu mochten ook anderen naar hem komen kijken. Mijn moeder, mijn zus, mijn schoonouders en een vroeger buurmeisje van Rob. Om 20.10 uur zijn we weer gegaan. Eigenlijk mochten we maar tot 20.00 uur.
Woensdag 31 januari 2001 Om 11.30 was ik weer bij Jason. Rond 12.00 kwam zijn papa ook. Hij heeft toen twee rolletjes van 36 foto's van ons en Jason alleen volgemaakt. 's avonds om 18.00 uur waren we weer bij Jason met familie en kenissen. Mijn moeder, mijn zus, mijn broer, mijn oma en haar zus mijn oudtante, mijn schoonouders, de zus van Rob met vriend en de man van mijn nicht met zijn moeder. Deze vrouw had geregeld dat er 99 mensen zouden bidden voor Jason.
Jason in zijn kistje
Donderdag 1 februari 2001 Om 10.00 uur was ik weer bij Jason. Ik had zijn spuugdoekjes met prinsjes en kroontjes erop gewassen en zo neergelegd als in het ziekenhuis. Ik heb had weer lekker vastgepakt tot 13.00 uur en niet meer losgelaten. Mijn ouders en schoonouders en zussen en broers mochten ook komen maar dat deden ze gelukkig niet. Zo kon ik lekker met ons prinsje alleen zijn. Papa kwam ook even om 12.00 uur, maar niet lang. Ook kwam de vrouw die Jason daar verzorgde even bij me zitten. Ze zei ik vind dat jij het zo goed doet. Je legt hem steeds zo terug zoals wij hem erin hadden gelegd. Ze leefde heel erg mee. Ze had zelf ook een baby verloren, de navelstreng om het nekje. Om 13.00 uur ben ik weer gegaan. 's Avonds waren we weer daar, ook papa met familie. Het kon maar 45 minuten. Mijn zus was er weer en mijn broer met vrouw en kinderen, mijn tante en schoonouders. De laatste 20 minuten is iedereen eruit gegaan zodat we nog alleen konden blijven. Ik heb het kistje niet zelf dichtgemaakt maar door de mensen daar laten doen. Ik zou het dan nooit dicht hebben gemaakt. Mijn eigen kind opsluiten dat kon ik niet.
Vrijdag 2 februari 2001 kwamen ze ons om 12.40 uur halen met een witte auto. Jason stond in het midden en wij konden er aan beide kanten naast zitten. We reden naar de kerk. Om 13.00 uur begon het en werd het liedje 'An angel' van de Kelly Family gedraaid. Er lagen heel veel bloemen en het was heel druk. Wij hadden een hart met witte en paarse bloemen, dat lag op zijn kistje. Toen de begrafenis was afgelopen, hebben wij samen Jason de kerk uit gedragen. Voor de begrafenis was het droog. Na de mis gingen de deuren open en toen sneeuwde het zachtjes. Dit vond ik heel mooi.
Toen we uit kerk waren, werd het zwaar voor mij en heeft papa hem verder gedragen naar het kerkhof. Daar werd Jason op een tafel gezet en mocht iedereen langs hem lopen om afscheid te nemen. Als laatste waren wij. Ik heb het kistje nog even aangeraakt. Ik kreeg ook een kruis dat op zijn kistje lag en twee rozen van ons bloemstuk. Een uur later ben ik weer gaan kijken en was hij begraven. Het zag er heel mooi uit al die bloemen.
Zaterdag 3 februari 2001 even wezen kijken. De bloemen waren nog heel mooi. Op maandag 5 februari 2001 de linten van de bloemen afgehaald om ze te kunnen bewaren. Op maandag 12 februari 2001 de bloemen weggegooid. Ze waren niet meer mooi. Drie mandjes waren nog best mooi, die heb ik nog laten staan. Ons hart was ook niet meer zo mooi maar had ik wel nog even laten staan.
Dinsdag 13 februari 2001 zijn we gaan kijken voor het grafsteentje. De volgende tekst komt er in gouden letters op te staan en ook wordt er een grote Winnie de Pooh in gegraveerd:
Slaap zacht ons lief klein prinsje
Jason van Wissing
2 januari 2001 - 29 januari 2001
's Avonds in bed heb ik het best moeilijk. Er komen steeds beelden boven. In augustus 2001 ben ik naar de dokter geweest want ik dacht dat ik zwanger was. Hij zei wacht nog maar even met een test doen maar dat kon ik niet. Ik deed een test en YES ik was weer zwanger. Ik ging meteen een dikke bos rozen kopen voor Jason en heb die daarheen gebracht. Toen ik 20 weken was, kreeg ik een speciale echo om te kijken of de baby geen hartafwijking had. Dit was heel erg spannend. Gelukkig kregen we snel te horen dat de baby gezond was en dat het een jongen werd. Op 15 april 2002 is Justin geboren.
Woensdag 12 januari 2005 het is nu alweer 4 jaar geleden dat Jason geboren werd. 2 januari 2005 hebben we 4 mooie vuurpijlen voor Jason afgestoken. We missen hem nog steeds heel erg. Ik ga twee soms drie keer in de week naar Jason toe. Justin gaat altijd mee en als we weggaan geven we samen handkusjes de lucht in en zeggen: "Dag Jason."
Maandag 2 januari 2006 was het Jason's vijfde verjaardag. Weer kreeg hij prachtige bloemen en 's avonds 5 vuurpijlen. Op 16 februari 2006 is Jason weer grote broer geworden van een mooi zusje met best veel haartjes. Ze heet Jowena (je spreekt het uit als Djowena net zoals Jason en Justin). Justin is 15 april 2006 4 jaar geworden. Hij gaat nu steeds meer vragen over Jason. Hij weet dat Jason's hartje niet goed was.
Jason's vierde verjaardag
Jason's vijfde verjaardag
Jason heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
