Jeanne
* 26 juni 1998 †
Herma en Justin
Het verhaal van Jeanne
Op 14 mei 1997 zijn wij getrouwd en onze kinderwens was zeer groot. In november 1997 ontdekten we dat ik zwanger was. Wat een vreugde! Een termijnecho wees uit dat we eind juni een kindje konden verwachten. De datum werd gesteld op 26 juni 1998. De zwangerschap verliep vlekkeloos. Ja natuurlijk wel met de gebruikelijke zwangerschapskwaaltjes, maar die waren bijna te verwaarlozen. Ik was overigens gelijk zwanger met mijn zus en mijn vriendin. We hadden dus de grootste lol. Heerlijk die dikke buiken vergelijken. Mijn vriendin beviel, keurig op tijd, op 11 juni van een dochter. Mijn zus beviel, 6 weken te vroeg, op 14 juni. Zij kreeg ook een dochter. Ik bleef dus alleen over met mijn dikke buik. Helemaal niet erg. Ik zou toch immers ook aan de beurt komen....
En toen gebeurde het. Op woensdagavond van de 24e juni voelde ik ons kindje nog duidelijk bewegen. Het was sowieso een avondkindje. De volgende dag had ik een afspraak met de verloskundige. Justin zou meegaan. Wie weet was het wel de laatste keer dat we er zouden komen. Justin had overigens die dag nog wel een examen. In de verloskundigenpraktijk werkten 3 verloskundigen. Omdat ik er maar twee van kende wilde ik graag toch ook nog even kennismaken met nummer drie. Voor hetzelfde geld zou zij dienst hebben als ik moest bevallen. Dat kon, maar ik moest dan wel even wachten. Dat duurde vrij lang en Justin kon niet langer blijven, hij moest naar dat examen. Geen vuiltje aan de lucht, dus hij ging weg.
Bij de verloskundige hebben we uitgebreid zitten kletsen en toen stelde ze voor om nog even naar het hartje te luisteren. Buik bloot en de doptone erop.....NIETS. Ik dacht nog, ach ze luistert voor de eerste keer, dus we horen het zo wel. Mijn hele buik werd afgezocht...NIETS. Je wereld stort al een beetje in, maar ik had nog hoop. Een andere verloskundige werd erbij gehaald, maar ook zij bevestigde dat er geen harttonen waren. Nog steeds had ik hoop, het kon toch niet waar zijn. Ik had het kindje de vorige avond nog zo duidelijk gevoeld. Het kwam ook niet in me op om Justin al te waarschuwen. De verloskundige belde het ziekenhuis. Uiteraard mochten we direct langskomen. De verloskundige ging mee. Er werd eerst een CTG gemaakt. Niets te horen en al zeker niets te zien. Nog steeds bleef ik hoop houden... Waarop? ik weet het niet meer. De gyneacoloog stelde voor om voor de zekerheid een echo te maken. Dan kon het definitief worden bevestigd. Toen donderde ik dus van mijn roze wolk, die inmiddels al lang niet meer rose was. De gyneacoloog zei ook nog tegen me: "Ja, hier had het hartje moeten kloppen, uw kindje is inderdaad dood." Op dat moment ging ik het me pas realiseren. Ik heb geloof ik de hele afdeling van het ziekenhuis bij elkaar geschreeuwd. Het kon, het mocht niet waar zijn. Negen maanden hebben we op dit kindje gewacht en dan ben je er bijna en dan ineens is je kindje dood.
Ik heb gelijk mijn vriendin gebeld. Ook zij schrok hevig. Zij heeft Justin uit het examen gehaald. Justin kon het niet geloven en deed dat pas toen hij mij zag zitten in het ziekenhuis. Op zo'n moment weet je niet wat je tegen elkaar moet zeggen. Ons kindje, uit liefde verwekt, wat zo verschrikkelijk welkom was... De gyneacoloog stelde voor dat we naar huis toe gingen en dat we de volgende dag een ingeleide bevalling zouden krijgen. Wat was ik boos op hem. Moest ik de hele nacht doorbrengen met een dood kindje in mijn buik? Achteraf is het goed geweest. Eenmaal thuis hebben we de familie ingelicht. Verbijstering, woede en verdriet, dat was wat er iedereen omging. 's Avonds zijn we samen naar het strand gegaan en hebben we gehuild. Heel hard en heel lang. Waarom moest ons dit overkomen? Waarom wij? We hebben naar de sterren gekeken en wisten op dat moment zeker dat ons kindje aan die hemel zou verschijnen als de mooiste ster.
De volgende dag, dus op 26 juni 1998, de dag waarop ik was uitgerekend, is, na een moeizame bevalling met weeënopwekkers en een ruggenprik, om 23.40 uur ons dochtertje Jeanne geboren. Wat was ze mooi, zo verschrikkelijk gaaf en perfect. Ze was ruim 53 centimeter en woog 3570 gram. Waarom mocht dit mooie meisje niet bij ons blijven? Waarom mochten wij haar niet groot zien worden? Ze leek verschrikkelijk veel op haar vader. Ze heeft een hele tijd op mijn buik gelegen, daarna is ze gewassen en aangekleed. Ook in Justins armen had ze een veilig plekje. Op het moment dat familie en vrienden afscheid kwamen nemen, lag ze lekker bij mij op mijn buik. Ons kleine, mooie meisje, het leek net of ze sliep. Maar Jeanne zou haar oogjes nooit open doen! Jeanne is in het ziekenhuis gebleven, wij ook voor één nacht. De volgende dag mocht ik naar huis. Wat was dat moeilijk. Om zo met lege handen je huis binnen te stappen. Daar dat lieve kleine kamertje te zien met dat opgemaakte bedje. Alles stond kant en klaar. Jeanne zou er nooit komen. Hoe onwerkelijk is het ook dat in plaats van kraamvisite, een begrafenisondernemer aan je bed zit. Over Jeanne's begrafenis hadden we op het strand al gesproken. Ze moest het mooiste afscheid krijgen die je maar bedenken kon. De begrafenisondernemer ging het allemaal voor ons regelen.
Omdat Jeanne op vrijdag is geboren konden ze pas op maandag een obductie doen. Dat wilden we laten doen omdat ze zo verschrikkelijk gaaf was en er ook niets zichtbaars verkeerd was met de navelstreng of de placenta. We zijn elke dag bij haar gaan kijken en voor ons werd ze elke dag mooier. Op maandag is ze overgebracht naar het rouwcentrum. Ook daar mochten we heen komen wanneer we maar wilden. Zelfs als het midden in de nacht zou zijn. Jeanne is op donderdag 2 juli begraven. Het was een prachtige begrafenis. Er waren zoveel mensen gekomen om van ons mooie meisje afscheid te nemen en ons te steunen op die moeilijke dag. Iedereen nam een prachtige rode roos voor Jeanne mee. Het werd één grote rode rozenzee. Heel indrukwekkend. Uit de obductie is overigens niets gekomen, ook niet uit de onderzoeken van kweekjes uit haar mond, neus en oortjes. Ook het bloedonderzoek bij mij leverde niets op. Jeanne is zomaar gestorven, zonder enige oorzaak. Dat is voor ons nog steeds moeilijk te accepteren.
Vier maanden na het overlijden van Jeanne raakte ik weer zwanger. Heel snel dus. De zwangerschap vond ik doodeng en ik heb hem dan ook niet tot 40 weken uitgelopen. Met 38 weken mochten we ons in het LUMC melden voor een ingeleide bevalling. Op 2 juli 1999, exact één jaar na de begrafenis van Jeanne, kregen we opnieuw een dochter, Julia. Die datum, 2 juli, hebben we zelf uitgekozen. We vonden dat wel bijzonder. Op de dag dat we Jeanne hebben begraven, ons kindje hebben terug gegeven aan de aarde, kregen wij een nieuw leven. Julia leek bij de geboorte overigens ontzettend veel op Jeanne. Op 6 september 2001 hebben Jeanne* en Julia een broertje gekregen, Jarno. Met deze homepage willen we Jeanne een heel mooi eigen plekje geven. Het minste wat we voor haar nog kunnen doen!
Justin en Herma, trotse papa en mama van Jeanne*, Julia en Jarno
geboortekaartje
Heel veel verdriet, maar ook supertrots
Onze mooie kleine Jeanne
Jeanne's plekje, veilig bij haar opa
Jeanne heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
