Jesse Mark Hoveling
* 18 december 2001 †
Mark en Marja
Een schitterende ster aan de Arubaanse hemel
Dit wordt jouw verhaal, Jesse, geschreven door je mamma en pappa, Mark en Marja Hoveling.
Het verhaal dat zich afspeelt op Aruba waar wij nu 7 jaar wonen en waar ook je zusje Zoey geboren is in december 1996 en je broertje Malik op Halloween in 1998.
In april 2001 ontdekte je mamma dat Zoey en Malik een broertje of zusje zouden krijgen. Je pappa wist het nog niet en mamma vroeg of de auto die we wilden kopen een ruime achterbank had. Waarop je pappa antwoordde dat hij ruim genoeg was voor twee kinderen. Toen ik vroeg of er ook een maxi cosi bij zou kunnen begonnen de ogen van je pappa te stralen, zo blij waren we met het idee dat je zou komen. We lieten die auto voor wat het was en kochten een ruime Jeep Cherokee. De maanden die volgden waren druk en je groeide goed; je ging mee op vakantie naar Nederland waar we de opa's en oma's konden vertellen dat er nog een kleinkind aan zou komen, ook in de feestmaand december. De buik was wel een beetje klein maar op de echo's die we ieder bezoek bij de gynaecoloog kregen zag alles er goed uit.
In september gingen we nog naar Amerika op vakantie en toen we daar op 11 september waren dachten we nog: weet jij in wat voor wereld je gaat komen, je zit gelukkig veilig en beschut in mamma's buik. De verjaardag van je broertje kwam en je lag al een tijdje aan dezelfde kant van mamma's buik maar iedereen dacht dat het kwam omdat de buik niet zo groot was. Je zou gewoon wat kleiner zijn dan je broer en zus. De maand november hielden we al rekening met je komst omdat je broer ook al met 31 weken wilde komen en er toen zware weeënremmers aan te pas moesten komen.
Maar hoewel je niet echt schopte maar meer schoof was er volgens de controles niets aan de hand en had je gewoon niet zoveel ruimte. De wekelijkse controles bij de gynaecoloog lieten je lekker dobberend zien en hoewel er veel voorweeën waren ging de sinterklaasintocht voorbij zonder dat er iets gebeurde. Veel mensen dachten dat je vast op je zusjes verjaardag zou komen maar ook die werd gevierd lekker veilig in de buik en ook de uitgerekende datum ging voorbij. Op 14 december was je hartslag iets gestressed volgens de CTG maar op de echo konden we zien dat je nog lekker rustig aan het liggen was. Op 17 december zou de bevalling worden ingeleid met gel. Het weekend waren we een beetje zenuwachtig. Zaterdagochtend voelde ik niet veel beweging dus ik dacht: de stilte voor de storm. Misschien kwam je toch uit je zelf. Maar de hele dag bleef het rustig; je schopte niet en ik voelde je niet. Op zondag had ik een harde buik en we liepen wat langs het strand, zenuwachtig te wachten op de dag van morgen.
Nadat we die maandag je zusje en broertje bij Nicole hadden gebracht, reden we naar het ziekenhuis. We waren in een vreemde stemming, alsof we iets wisten, niet zo uitbundig als bij de andere bevallingen. We meldden ons bij de verlosafdeling en na de gebruikelijke vragen zou er een CTG gemaakt worden. De verpleegsters kenden we van de vorige bevallingen en het was allemaal toch redelijk vertrouwd. Tot de verpleegster de hartslag niet kon vinden. De andere verpleegster kwam erbij en ik vertelde nog dat je je vast aan het verstoppen was. Maar Frank, onze gynaecoloog zou er wel even bijkomen met het echoapparaat.
Ik zag al een paniek in je pappa's ogen maar ik wilde niet denken. Tot ik de blik zag in de ogen van je pappa en in die van de gynaecoloog. Hij hoefde de woorden al niet meer uit te spreken; je hartje was gestopt. Dit kon niet, niet bij ons en niet na 9 maanden en 9 dagen! Iedereen was verslagen: 9 maanden intensieve controle, hoe is dit mogelijk? We hadden een broertje beloofd aan Zoey en Malik en hij komt wel maar hij leeft niet meer... We werden even alleen gelaten om dit op ons in te laten werken. Frustratie, boosheid, maar vooral zo'n intens verdriet. Na een uur werd besloten om de bevalling toch in te leiden. Uiteraard schreeuwde ik om een keizersnee maar dat werd afgeraden.
De verdere dag werd er zoveel gehuild om je, Jesse. Waarom moest dit gebeuren, je was zo welkom. Je Jeep Cherokee stroller stond klaar voor je, je zusje had de hele school ingelicht dat na de kerstvakantie haar broertje mee mocht naar school. Aan het eind van de dag begonnen licht wat weeën te komen. We belden met Nicole om het nieuws te vertellen en of de kinderen mochten blijven slapen. Ze kwam halverwege de avond even naar het hospitaal om ons te steunen en ik zat nog steeds vol ongeloof te wachten op de weeën. Om een uur of tien werd het toch wel pijnlijk en kreeg ik een prik waar ik wat suffer van werd. Dezelfde prik die ik bij de bevalling van Zoey had gehad en nooit meer wilde krijgen omdat je daarvan zo wegzweeft. Toen je pappa vroeg of ik een ruggeprik mocht, bleek de communicatie mis te zijn gelopen en wilde de avondverpleegster niet meewerken en kreeg ik alleen nog een prikje waar ik weer van wegzweefde.
Toen om kwart over 12 's nachts de persweeën begonnen, wilde ik niet meer meewerken; zolang je veilig in mijn buik zat, was je voor mij niet overleden. Ik moest behoorlijk worden toegesproken om mee te werken. En toen was je er om 00.43 uur op 18 december: zo mooi..dat was het enige wat ik kon uitbrengen, je was exact je zus en broer, alleen met krullen. In plaats van het eerste huiltje hoorde ik de eerste woorden van de gynacoloog en van je pappa; o, mijn God. Je navelstreng zat 5 maal strak om je nekje en 1 keer om je borstkastje. Je had je helemaal klem gedraaid. Waarom toch ventje? We kregen je bij ons en wat waren we trots op je, zo licht en klein vergeleken met je zusje en broertje maar zo af. Het was zo stil die nacht in het hospitaal en je pappa stond daar met jou in zijn armen en zijn ogen vol pijn; hoe kan dit gebeuren?
Jesse
De gehele zwangerschap voelde "anders" aan. De controles waren goed maar iets zei ons dat het anders zou zijn. We hadden al heel vroeg in de zwangerschap een geboortekaartje uitgezocht van Anne Geddes, een ernstig kaartje met een liggend kevertje erop. Het gedichtje wat we hadden uitgezocht luidde als volgt:
Je bent niet zomaar op de wereld gezet
in dit land
op dit tijdstip
je hebt iets te schenken wat niemand anders kan schenken.
Je broertje vertelde vrijdag voor je werd geboren dat hij wel een broertje zou krijgen maar dat de baby niet goed was. Dit herhaalde hij op zaterdag en op zondag. Wist hij ook al iets meer van jouw verdere reis, Jesse?
De nacht die volgde, was zo verward door alle emoties. We hebben je nog een tijd bij ons gehad, foto's gemaakt en toen werd ik naar een kamer gebracht om een beetje uit te rusten. De volgende ochtend kwam al om half zes iemand om de begrafenis te bespreken. Alles werd gelukkig rustig besproken. Je pappa ging naar je zusje en broertje toe om ze op te vangen wat zo moeilijk was. Opa's en oma's in Nederland moesten gebeld worden. In het ziekenhuis kwam de dominee langs die eerlijk zei geen antwoord te hebben op de vraag waarom? Dit was niet Gods wil, dat bestaat niet. Jesse zou mogen rusten aan de voet van de Hooiberg op de kleine begraafplaats die we daar hebben. Als je aan komt vliegen op Aruba zie je vanuit de lucht de Hooiberg, het herkenningspunt van het eiland, een mooier plekje in de schoot van moeder Aarde konden we niet bedenken. De hele dag was het een komen en gaan van verdrietige vrienden, telefoontjes uit Nederland en toen de koppies van Zoey en Malik die naar het ziekenhuis kwamen. Hun broertje was dood maar wat dat betekent?
De volgende ochtend mocht ik naar huis, wat was dat anders dan verwacht! Wat stond daar nu een kerstboom? We wilden geen medicijnen in die dagen, deze dagen stonden in het teken wat we konden doen voor je en dat wilden we niet "versufd" door medicijnen doen. Op de dag voor we afscheid zouden nemen van je lichaampje kwamen je opa en oma uit Nederland. Zij hadden al een reis geboekt voor eind december omdat zij niet langer konden wachten op hun elfde kleinkind. Gelukkig konden zij op tijd zijn voor de begrafenis. De andere opa en oma en familie hielden in Nederland een kleine ceremonie. Wat was dat dubbel. Je broertje en zusje ook zo blij dat ze opa en oma zagen en ons verdriet ernaast.
Op vrijdag 21 december werd je bij de kerk gebracht waar je pappa je zelf de kerk in droeg. We lieten je trots zien aan je zusje en broertje en die vonden je zo lief, je kleine handjes die we vasthielden, je knuffels die we bij je legden. De vrienden konden je allemaal even groeten. Ze hadden de hele zwangerschap zo meegeleefd en wilden je ook graag zien. Alle kinderen reageerden zo lief. Na de korte dienst tilde je papa je kistje op en met zijn allen liepen we de lange weg naar je rustplekje. Het zijn de langste kilometers geweest die je pappa ooit heeft gelopen, Jesse, maar hij zou ze zo weer lopen. Op het begraafplaatsje hebben we je teddybeer op je kistje gezet en alle kindjes hebben mooie sterren bij je gezet. Je plekje is omgeven door bloeiende bougainville tegen witte muren met de warme koesterende zon eromheen. Je bent verder gegaan op je reis.
Jesse's plekje onder de Arubaanse zon
Je nichtje Anouk (13) schreef in die dagen een mooi gedicht voor je:
Als je nou geleefd had,
Dan was je een mooi kind geweest.
Als je nou geleefd had, was ik blij geweest.
Als je nou geleefd had,
Dan was er nog een kind op aarde geweest
Als je nou geleefd had,
Dan hadden we nou geroepen
"Jesse we houden van je"
Nu zijn we 4 maanden verder, moeilijke maanden, maanden van heel veel huilen en praten. Je hebt ons leven veranderd, je hebt ons heel veel geleerd. We namen altijd zoveel voor vanzelfsprekend aan en dat kunnen we nu niet meer. Veel mensen zijn aan het denken gezet en dat heb jij toch maar mooi voor elkaar gekregen, Jesse. We zijn trots op jou en ook op je broertje en zusje: Je zusje heeft zelf op school in de klas verteld dat ze een broertje heeft gekregen, ja gekregen niet verloren, en dat hij een sterrekind is geworden.
Iedere dag bezoeken we je plekje en op zondag met je broertje en zusje. Dan lezen we een verhaaltje en zingen liedjes. Malik vertelde in januari op een zondag dat we niet meer hoefden te huilen omdat je nu blij was en goed. Hebben jullie samen contact? Bij iedere vlinder, vogel die we zien voelen we dat je om ons heen bent maar o wat doet het pijn dat je niet in je box ligt. Er zijn dagen dat we de zon niet zien, veel dagen met nog meer tranen maar er zijn ook dagen die ons kracht geven, dagen waarop veel mensen je naam noemen en zoals er op je steentje staat:
Lieve twinkle little star, je bent voor altijd bij ons
Het is nu bijna 18 december 2002, bijna een jaar geleden dat jij, Jesse, verder bent gegaan. Op jouw dag gaan we naar het mooie plaatsje waar we jouw kleine lichaampje hebben begraven. Je bent daar niet, dat weten we. Toch gaan we elke paar dagen naar je plekje toe, omdat het ons dichter bij je brengt. Het is iets tastbaars van jou. Op 18 december laten we een mooie ballon voor je op, zingen liedjes en branden kaarsjes.
Het beeld van hoe mooi jij was toen je geboren werd zien wij nog steeds dagelijks. Gelukkig voelen we ook vaak dat je bij ons in de buurt bent. Op die momenten voelen we pijn, maar dit is een pijn die ons tegelijkertijd een gevoel geeft van liefde voor jou en warmte. Je laat ons zien wat het leven waard is. Je geeft ons gevoel en je laat ons voelen wat het leven is. Je leert ons hoe wij het leven moeten zien. Je hebt ons zekerheid gegeven dat er meer is dan het leven hier. Je leert ons zo veel!
Het afgelopen jaar heeft in het teken van jou gestaan. Je had erbij moeten zijn met Pasen met eieren zoeken in de tuin. Met pappa's verjaardag gingen we voor het eerst van het eiland af naar Curaçao. We hadden het gevoel of we jou voor de tweede keer moesten achterlaten en wilden eigenlijk niet in het vliegtuig stappen. Je had erbij moeten zijn met de verjaardagen van mamma en van Zoey en Malik en bij de intocht van Sinterklaas.
In augustus kreeg je gezelschap van je grote neef. Het ene verdriet werd gevolgd door het andere. We kregen nieuwe hoop toen kort daarna bleek dat je mamma opnieuw een kindje zou krijgen. We dachten dat het tij zou keren, dat jij en je grote neef ervoor gezorgd hadden dat het leven een andere wending zou nemen en na 9 maanden een levend kindje geboren zou worden.
Opnieuw onvoorstelbaar verdriet toen we hoorden dat je broertje niet zou kunnen leven buiten je mamma's buik.. Hij had een ernstige omfalocele en afwijkingen aan een van zijn beentjes. De kans was groot dat hij nog meer ernstige afwijkingen zou hebben. Job is na een zwangerschap van drie maanden bij jou gekomen. Wij hadden geen andere keus, maar toch moesten wij die beslissing nemen. Welke les zat hierin? Moesten wij opnieuw het verlies van een kindje ervaren, maar nu in een andere vorm? Het is voor ons nu nog moeilijk te bevatten. Dit kan toch geen toeval zijn?
Voor je zus en broer die hier zijn, Zoey en Malik, hebben jullie een belangrijke plaats. Je broertje Malik heeft een erg helder inzicht. Hij wist al dat het niet goed ging met jou een paar dagen voor je geboren werd. Hij wist ook dat Job uit mamma's buik zou gaan voordat wij dat wisten. We waren heel verbaasd, maar ook heel blij toen Malik jou een paar maanden geleden gezien heeft boven de heuvels tegenover ons huis.
Zoey kan af en toe in gedachten verzonken naar je foto kijken en dan mist ze een baby-broertje of -zusje. Elke avond gaat ze slapen met de knuffel die ze voor jou had uitgekozen en uit Ikea heeft meegesmokkeld.
Jouw verhaal zal nooit af zijn ook al zien we je niet opgroeien, je blijft ons boodschappen doorgeven en de boodschap die je ons juni 2003 gaf was zo diep... De "indiaan" die mama ontmoette bij jouw plekje en daar zat te huilen had een heel bijzondere boodschap: "We zouden jou ooit zien en alles was goed maar we moesten je wel los laten en gezond gaan leven en we moesten verder..." Vertwijfeld ging mama naar huis, deze man had ze daar nog nooit gezien en precies op de dag dat je anderhalf zou zijn, was daar deze man met zijn wijze tekst.
Augustus 2003 wees de zwangerschaptest aan dat er een kindje op komst was. Met de wijze tekst in gedachten probeerden we vol vertrouwen de komende maanden in te gaan. De dromen die mama had, hielpen ook daaraan en mee net als alle steun van lieve vrienden en familie. We zijn door heel veel emoties gegaan die maanden, veel verdriet toen bleek dat Riley's mamma bij jullie was gekomen. Maar ook heel veel mooie momenten en met de zorg en toewijding van een heel lieve "gifted"gynaecoloog kwamen we deze maanden door met alle mogelijke controles elke week weer. Het was hard om te zien dat echt heel veel te zien is op uitgebreide echo's ook navelstrengomstrengelingen en zuurstoftoevoer...
En toen kwam die dag dat we je broertje in onze armen hielden. Een mooiere dag had niet gekund: 5 mei 2004, bevrijdingsdag in Nederland.
Morris Haime vernoemd naar de gynaecoloog die ons heeft geholpen op onze spirituele weg naar acceptatie. Weer waren er die tranen maar ook van intense dankbaarheid, hij heeft jouw krulletjes en oortjes en toen hij zijn oogjes opendeed, wisten we: een stukje van jou is terug ook al zijn jullie allemaal je eigen persoontje. Morris zal jouw verhaal en dat van je broertje Job altijd weten. Er zijn nu 5 wagonnetjes waarvan 2 met sterrekindjes maar zeker een deel van ons.
Mannetje, jouw naam betekent "Gift of God". Voor ons ben je zeker een Godsgeschenk. Je blijft altijd bij ons.
Jesse heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
