Joaquin Cijntje
* 22 maart 2003 - 11 augustus 2003 †
Manuela en Tyron Cijntje
Voor onze kleine schat
Op 10 oktober 2002 was het zo ver, ik zou mijn eerste echo krijgen. We wisten al dat we zwanger waren maar we wisten ook dat de kans op een meerling groot was en dat maakte het zo spannend. Na 4 jaar zwanger proberen te worden, was het eindelijk zover. De dag voor ons was 10 oktober en ja hoor de echo gaf twee kindjes aan. Ons geluk kon niet meer op, onze wens was uit gekomen.
Op een paar blaasonstekingen na was mijn zwangerschap goed verlopen totdat ik bij de 32 weken kwam, mijn arts schreef mij rust voor want ik deed nog veel te veel. Hij liet mij opnemen om zo te voorkomen dat ik mij te druk maakte. Dat was op ongeveer 17 maart 2003, alles ging nog gewoon goed. Ik voelde me goed, had nergens last van en met de kinderen ging ook alles goed. We kregen met de 19 weken te horen wat we konden verwachten, het zouden twee jongentjes worden, precies wat ik had verwacht. Ze zouden Joaquin en Jermayne heten. Op 22 maart 2003 kreeg ik zoals elke dag een CTG en toen was er iets met de hartslag van Joaquin. Die was te langzaam, dus moesten ze overleggen. Om 14.00 uur kwamen ze terug met twee artsen en kwamen mij vertellen dat ik om 16.00 uur een keizersnede zou krijgen en dat er spoed bij was. Mijn kinderen kwamen om 16.20 en 16.22 ter wereld. In plaats van Joaquin had Jermayne zuurstof nodig maar alles ging goed en ik zag mijn kinderen om 19.30 uur voor het eerst. Ze waren geboren met 33 weken en ik heb 9 dagen van hun allebei mogen genieten, toen ging het mis.
Joaquin en Jermayne
Op 2 april 2003 ging mijn telefoon om half 9 in de ochtend. Het waren de zusters van de couveuse-afdeling. Ze vertelden mij dat als ik 10.00 uur zou komen, dat ik niet moest schrikken omdat Joaquin een opgezwollen buikje had en dat hij wat grauw zag. Dat was alles. Wij gingen ons meteen klaar maken om naar hen toe te gaan, maar nog geen 20 minuten later ging mijn telefoon weer of we zo snel mogelijk wilden komen want het was kritiek geworden. Zonder na te denken zijn we vliegensvlug naar het ziekenhuis gegaan en eenmaal daar aangekomen, waren alle artsen bezig om mijn Joaquin stabiel te krijgen. We waren nog maar net binnen of de artsen van het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam kwamen binnen gerend. Joaquin was heel erg opgezwollen en kreeg constant morfine toegediend, terwijl Jermayne daar nog lag te huilen. Schijnbaar voelde hij al de pijn die zijn broertje ook voelde.
Joaquin werd met spoed naar het Sophia vervoerd en wij gingen daar ook meteen naar toe. Eenmaal daar aangekomen, waren de andere artsen op de IC-neonatologie. Na een uurtje daar te zijn, werd Joaquin met spoed geopereerd aan zijn darmen, hij bleek NECROTISERENDE ENTEROCOLITUS te hebben, om met een moeilijk woord te spreken. Met de operatie hadden ze anderhalve meter darm weg moeten halen, dat was afgestorven. Doordat dat was gebeurd, was er allemaal ontlasting vrij gekomen in zijn lichaampje, wat net gif is voor het lichaam. Dit was iets dat Joaquin niet meer had mogen hebben hij woog 1510 gram en was 40 cm. Zijn broertje was 2280 gram en 45 cm en de afwijking die hij had kwam alleen bij baby's voor die minder dan 1000 gram wogen. Dat werd ons verteld, hij was een geval apart.
De maanden erna was het een gevecht dat alleen Jaoquin kon voeren, we hebben hem gesteund en zijn vaak blijven slapen, maar we hadden ook Jermayne nog. Alles ging op en neer, hij deed het de ene keer heel goed en de andere keren ging het weer helemaal mis. Hij kwam aan en hij viel af. Hij kreeg geen flessen want die kon hij niet verdragen, dus hij kreeg alles via een sonde en een lange broviaclijn.
Alles begon er beter uit te zien. Het was inmiddels al augustus en we kregen te horen dat we hem de tweede week van augustus mee mochten nemen. Het mocht zelfs al drie weken eerder, maar daar zeiden wij nog nee tegen want we zaten in het midden van een verbouwing en dat zou niet goed zijn voor zijn gezondheid. Dus verheugden wij ons op de tweede week van augustus.
Toen kwam de donkere dag. 11 augustus ging mijn telefoon om 9.00 uur. Maandagochtend werd ik gebeld door de arts van zijn afdeling, Joaquin werd naar de IC teruggebracht. Er was nog niets aan de hand zeiden ze, alleen voorzorg. Het bleek dat hij al het hele weekend koorts had gehad tuusen de 38.5 en 39.8 graden, maar ze deden niets want hij reageerde nog zo erg goed en hij was nog erg alert. Kort gezegd, hij leek niet ziek. Ik vertrouwde het niet en belde mijn man die net een nieuwe baan had en vertelde hem het verhaal. Hij kwam meteen naar huis en 2 uurtjes later waren we op weg naar het ziekenhuis.
Om 11.30 uur ging mijn telefoon. We waren er haast. Ze zeiden dat het niet echt goed ging. Joaquin lag inmiddels aan de beademing, maar er was verder nog niets aan de hand. Iets over twaalven kwamen wij binnen, Joaquin had overal infusen en catheters en lag plat door de morfine. Het bleek dat hij een bacterie had die heel zijn binnenlijfje ondersteboven had gekeerd. Hij had een bloedvergiftiging en zijn bloed werd steeds dikker. Ze hebben de komende uurtjes van alles nog geprobeerd. Om 16.00 uur zeiden ze dat ze nog goede hoop hadden en dat hij stabiel was.
Toen kwam het moment dat wij even naar huis wilden omdat Jermayne ook ziek was die dag. Ze raadden het ons af maar we moesten en kregen de goedkeuring. We waren net bij de metro, het was 16.45 uur, toen ging mijn telefoon weer. Of we zo snel mogelijk terug wilden komen want hij had ons nodig. We waren 16.58 uur weer bij Joaquin. We hadden zo snel gerend dat ik eerst op adem moest komen. Toen we daar waren, zeiden ze dat hij nog hetzelfde was, nog steeds stabiel. Ik ging bij hem zitten en sprak tegen hem, hij had van die pijntrekjes en ik zei tegen hem: "als je niet meer kunt schat, ga dan maar en rust uit. Mama is trots op je en ik hou meer van jou dan ik ooit uit zal kunnen leggen. Ga maar en rust uit." Het was 17.30 uur toen ze nog goede hoop hadden. Om 17.45 uur kreeg ik te horen dat hij het niet meer zou halen. Dat ze alles hadden gedaan wat ze konden maar niets hielp, het laatste wat ze konden doen was hem een adrenalineshot geven. Dat hebben ze twee keer gedaan en om 17.50 uur kreeg ik hem in mijn armen met al zijn draadjes en lijntjes. Ik gaf hem een zacht kusje, vertelde hem dat ik van hem hield en hij stierf meteen..........
Mijn kleine schat slaap lekker
Mijn engeltje in de lucht
je bent heengegaan met
een stoot en een diepe zucht
met een zwaar gevecht om het leven
een leven dat ik jou heb gegeven
het mocht voor jou niet zo zijn
en dat deed jouw mama heel veel pijn
je ligt nu in stilte en vrede te rusten
daarom doet jouw mama nu stil
en zeg ik voor nu
welterusten
slaap zacht mijn lieve Joaquin
Joaquin heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
