KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Joëlla Sonja van Geffen

* 15 augustus 1993 - 02 september 1993 †

Judith & Gert van Geffen

Zaterdag 7 augustus 1993

26 weken zwanger.
Ik was even naar het dorp gegaan om bloemen te kopen voor mijn oom die vandaag jarig is. Toen ik wat voelde lekken schrok ik heel erg en ging ik heel vlug naar mijn moeder die daar vlak bij woont.
Nou gelijk naar de w.c. en ik zag niks maar ik bleef lekken. Verloskundige gebeld, die zei kom maar gelijk naar het ziekenhuis. Ik mijn vriendin opgehaald want mijn man Gerrit was op onze boot.
Dus wij naar het ziekenhuis en gezegd dat ik zoveel vocht lekte. Nou dat kon volgens hen niet omdat ik nog maar zo kort zwanger was, 26 weken. De verloskundige kwam en die ging met een wit doekje kijken of het vruchtwater was. Als dat zo was dan moet het witte doekje groen worden. Maar het doekje werd blauw en het was geen vruchtwater volgens hen ik mocht weer naar huis toe.
Dus ik weer naar huis toe maar echt lekker voelde ik me niet ik had zoiets als een wit doekje al verkleurt dan zegt dat toch al genoeg nou niet dus volgens hen.

Zondag 8 augustus 1993

Ik was 's avonds de tuin aan het doen toen ik heel veel voelde lopen ik rende naar de w.c. en ik schrok me rot, ik zag heel veel bloed.
Gert de verloskundige gebeld en ik moest gelijk naar het ziekenhuis komen. Oppas geregeld voor Michael die toen net vier jaar oud was en al op bed lag. En ik met Gert en een vriendin naar het ziekenhuis toe. Daar zagen ze met een echo dat ik een beetje weinig vruchtwater had, gek hè ik dacht dus al dat het vruchtwater gebroken was maar dat was eerst niet volgens hen. Maar goed ik moest gelijk blijven in het ziekenhuis en daar baalde ik goed van aangezien ik altijd veel last heb van heimwee maar het moest.
Dus ik werd zondagavond opgenomen en het werd maandag en ik begon steeds meer te bloeden maar er werden geen onderzoeken gedaan wat ik heel raar vond. Toen ik dat vroeg was dat niet nodig zeiden ze ik moest gewoon bedrust houden. Woensdag werd er pas weer een echo gemaakt, en daar zagen ze dat ik nog veel minder vruchtwater had dan eerst. Dus ik kreeg weeënremmende middelen in een infuus omdat ze bang waren dat ik weeën zou krijgen waar ik nog geen last van gehad had.
Nou om een heel lang verhaal kort te maken ik werd zieker en zieker, en de stand van die weeënremmende middelen werd maar hoger en hoger gezet.
Wat ik erg raag vond dat er geen onderzoeken gedaan werden, geen echo's, geen banden op je buik om de hartslag van je baby in de gaten te houden helemaal niks.
Toen kwam er een andere gynaecoloog aan mijn bed die zag dat het niet goed ging, die werd zo boos op de zusters dat er nog geen onderzoeken gedaan waren.
Toen ging alles heel erg snel ik kreeg prikken in mijn been voor de longrijping voor mijn kind en er werden kweekjes genomen van het bloeden wat ik nog steeds heel veel deed. Ik weet nog dat ik op de po moest om te plassen en ik al dat bloed zag liggen en al die stolsels, dat ik moest huilen en die verpleegster zei ja dat moet je nou toch wel gewend zijn dat bloed. Nou dat was ik dus niet.
Maar goed ik had die weeënremmende middelen en die waren op de hoogste stand gezet. Als ik weer weeën zou krijgen dan moest ik naar het AMC toe.
Ze wilden mijn baby tot de 29e week in mijn buik proberen te houden. Ik kreeg dus meer pijn ik ben zelfs flauw gevallen en toen werd besloten dat ik naar het AMC gebracht zou worden. Dus de ziekenauto werd gebeld en mijn man en ik werd naar het AMC ziekenhuis gebracht. Daar zagen ze op een simpele echo dat ik zo'n ontsteking in mijn buik had dat mijn baby er à la minuut uit moest. Ik had geen vruchtwater meer en ik had koorts dus ik kreeg antibiotica en de weeënremmende middelen gingen er af en opwekkende middelen er aan.

Zondag 15 augustus 1993

Ik werd dus aan het infuus gelegd dat ik weeën zou krijgen om mijn baby geboren te laten worden. In mijn bevallingskamer stond mijn schoonmoeder met haar vriend ze vroeg aan mij of ze bij de bevalling mocht zijn want dat vond ze wel interessant ik zei nee, want een bevalling met 27 weken en drie dagen is toch niet echt goed dacht ik.
Om 00:11 werd onze schitterende dochter Joëlla Sonja geboren. Een zondagskindje wat ik ook ben en onze zoon Michael ook. Wat me nog zo goed bij staat is dat ik maar acht centimeter ontsluiting hoefde te hebben want ze woog maar 850 gram.
Ik kreeg haar niet te zien ik hoorde alleen jullie hebben een dochter en weg was ze. Wat ik later hoorde dat ze daar dus in het AMC zagen bij mijn aankomst dat ik dus zo'n ontsteking in mijn buik had dat ze er à la minuut uit moest, anders was ze in mijn buik al dood gegaan. En dat terwijl ze in het Gooi Noord ziekenhuis me nog veel langer aan die weeënremmende middelen hadden willen laten liggen, dan was ze dus al dood geweest.
Ik had dus helemaal geen vruchtwater meer ze dreef in mijn buik op mijn bloed wat ik heel erg verloor.
Nou ik werd naar zaal gebracht en ik mocht haar pas 's nachts om ongeveer drie uur zien voor het eerst. Ik moest op de gang blijven met mijn bed omdat ik nog hele erge koorts had. Maar wat was je mooi echt een schitterend meisje onze dochter. Ik vond wel dat de mensen daar zo moeilijk deden omdat je zo klein was maar dat zag ik niet, omdat ik je alleen vanaf de gang kon zien natuurlijk.

Maandag 16 augustus 1993

Nou ik was weer beter en wat ik ook nooit vergeten zou is dat een zuster mijn temperatuur kwam meten en moest lachen toen ze de naam van Joëlla hoorde. Ik zei: is er wat? Nee niks, zei ze ik zeg waarom lach je dan? Nou het is net of er Joella staat. Wat een rare mensen heb je toch.
Iedereen kwam Joëlla bewonderen en Michael zag zijn zusje ook voor het eerst, hij was er heel erg blij mee.
Zoals ik al zei in het begin heb ik heel veel last van heimwee dus ik wilde naar huis ik wilde naar Michael, die ook maar uit logeren was, omdat ik in het ziekenhuis lag. Nou alles was goed met mij en ik mocht naar huis. We gingen elke dag naar Joëlla toe die het in mijn ogen heel erg goed deed. Ik liet geboortekaartjes maken maar in het ziekenhuis vonden ze dat niet zo'n goed idee ik zei ze is toch geboren dus de hele wereld mag dat weten. Ik ben blij dat ik het toch gedaan heb.

Zondag 22 augustus 1993

Hoera een week oud. Je bent zo mooi en heerlijk meisje en we zijn zo supertrots op je. We hebben veel gesprekken in het ziekenhuis over jou, je hebt een hersenbloeding gehad en je kan er heel wat aan over houden: blind, spastisch, waterhoofd, en niet kunnen lopen dus dat was een grote klap.

Zaterdag 28 augustus 1993

Ik heb je voor het eerst vast gehouden, kangoeroën. Heerlijk je eigen kind na twee weken kunnen vast houden wat is dat mooi en eng te gelijk je bent zo klein.
Gert had je al eerder vast gehouden maar mijn eczeem aan mijn handen was zo erg ontstoken dat ze bang waren dat Joëlla er een infectie over van zou kunnen houden.
Wat ik heel erg vervelend vond dat als we voor een gesprek kwamen in het AMC dat de dokter al zo begon wat hebben jullie onthouden van de vorige keer? Dan voelde ik me heel klein worden want ik wilde weten wat er nu aan de hand was.
Joëlla is een heel pittig meisje ze hoeft al vanaf het begin af aan niet beademd te worden, dat doet ze allemaal zelf.
Maar weer een gesprek gehad ze gaat niet zo goed ze vecht niet meer, de hersenecho's waren ook niet goed.
's Avonds met een vriendin naar Joëlla geweest en daar twee uur lang met haar op mijn buik gelegen heerlijk was dat.

Donderdag 2 september 1993

Weer een gesprek gehad het gaat echt niet goed met Joëlla de gaatjes in haar hoofd waren groter geworden, door de hersenbloeding krijg je littekenweefsel en die laat gaatjes achter in je hoofd.
En ze had aan twee kanten van haar hersenen een hersenbloeding gehad dus dat ging niet goed. Als ze zou blijven leven was ze een kasplantje geworden die niks meer kon en Gert en ik zaten wat dat betreft gelukkig op 1 lijn ze moet een menswaardig bestaan kunnen leven, of zien, of horen, of praten, of iets anders maar ze kon niks meer.
Ze kreeg al wat extra zuurstof en als dat losgemaakt werd omdat ze gewassen werd met een watje dan werd ze al grauwiger. Dus samen met de dokters besloten we om er mee te stoppen. Het klinkt raar denk ik maar er viel heel veel van ons af, niet omdat we haar niet wilden hebben maar omdat we nu wisten waar we aan toe waren.
Want je leeft drie weken in hoop en dat word je elke keer weer af genomen. Ze kreeg een infuus met pijnstillers en een slaapmiddel dat ze dan al diep zou slapen zonder ergens last van te hebben.
Om een uur of 17:00 werd ze losgemaakt van alle slangen, en mochten Gert en ik haar steeds vast houden. We zaten eerst nog op de afdeling met een scherm om ons heen wat ik heel naar vond, want iedereen die daar met zijn kindje zat kon je horen. Toen om 19:00 mochten we naar de familiekamer dat was veel rustiger. Ik zat daar alleen met Gert en Joëlla, en af en toe kwam er een zuster kijken. Om 22:10 is ze overleden godzijdank bij mij op mijn buik. Ik had zoiets over me heen je bent bij mij begonnen en daar mag je dan ook eindigen. Wat me altijd nog bij zal blijven was toen ze nog leefde dat een zuster een stethoscoop in mijn oren deed en je hoorde heel langzaam haar hart kloppen, dat is me een tijd bij gebleven. Ik wilde haar zelf in bad doen en aankleden omdat ik al zo weinig met haar heb kunnen doen. Toen na lang afscheid zijn we naar huis gegaan wat was het moeilijk om je daar achter te laten mijn mooie kleine dappere meisje.
Ik ging met het idee daar weg ik heb haar nu voor het laatst gezien ik wilde haar nu niet meer zien ik heb voor mijn gevoel goed afscheid kunnen nemen.
Ze zouden nog sectie bij haar doen dus bleef ze nog in het ziekenhuis.
De volgende ochtend hoorde ik dat mijn schoonmoeder, schoonzusjes, en nichtje naar het AMC waren geweest om naar haar te kijken. Dat vond ik zo erg ze hadden haar als laatste geaaid geknuffeld en beertjes bij haar neer gelegd. Ze wisten mij al te vertellen dat de sectie al gedaan was, ik ben toen kompleet uit mijn dak gegaan.
En toen ze in Bussum lag, heb ik daar nog een keer afscheid van haar genomen en het kistje dicht gedaan, ze hadden allemaal beertjes in haar kistje gelegd, vreselijk.

Dinsdag 7 september 1993

Ze werd vandaag begraven in familiekring wij Gert, Michael, en ik hebben 1 rode roos op haar witte kistje gelegd en het was goed zo.

We hebben er heel veel verdriet van gehad en veel tegenwerking gehad. Uit de sectie kwam later dat het maar goed was dat ze overleden was want er waren helemaal geen hersens meer. Ze blijft altijd onze tweede kindje en onze enige dochter. Ze zou nu zes jaar geweest zijn, maar ik hou nog net zoveel van haar als toen ze geboren was.

Dit gedichtje staat op haar graf heb ik zelf gemaakt

Mijn dochter is nu een sterretje,
Mijn meisje zo mooi en klein,
Jij zal nu een sterretje zijn.
Wat schijn je mooi en licht,
In mijn gedachten zie ik je gezicht.
Straal maar in de hemel zo goed als je kan,
Zodat wij er van genieten dan.
Ik hou nog zoveel van jou,
Dat ik jou nooit vergeten zou.
Mijn meisje zo mooi en klein,
Iemand als jij kan er nooit meer zijn.

Van papa en mama en Michael, Johwie, en Patrick.
Michael is nu tien, Johwie is nu vier, Patrick is nu zeven maanden.

Mama en Joëlla

Mama en Joëlla

Joëlla