KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Djamiro Django Lammerts van Bueren

* 22 december 2001 - 23 december 2001 †

Vivienne Kops en Franklin Lammerts van Bueren

Ons verhaal over ons dappere ventje

Alweer 4,5 jaar geleden beviel ik van een gezonde dochter, Lakiesha Lolita. Ze was wel iets te vroeg maar deed het geweldig. 3 jaar later kreeg Lakiesha er een zusje bij, Shakirah Shae, en het leek allemaal wel een sprookje. Kort na Shakirah was ik alweer zwanger en op 8 oktober 2001 kregen wij onze eerste echo, gewoon een controle echo en het enige waar wij aan dachten, was dat het nu wel een keer jongen zou mogen zijn. Tijdens de echo merkten wij al snel dat er iets niet helemaal klopte, de vrouw die de echo deed was ineens zo gespannen en begon heel angstig te kijken. Ze vertelde ons dat het inderdaad een jongen was, waar wij toch wel stilletjes op hoopten. Maar met onze jongen ging het helemaal niet goed. Hij had een Hernia Diafragmatica, een gat in zijn middenrif, waardoor zijn hartje aan de verkeerde kant zat en er geen ruimte zou zijn voor zijn longetjes, daarbij had hij ook een enorme navelbreuk waar een stukje lever al door naar buiten kwam. Ons sprookje viel ineens in duigen. De dag erna zaten we in Utrecht voor uitgebreidere echo's en de weken die daarna volgden, zaten we geregeld in Rotterdam voor nog meer echo's en gesprekken met artsen wat de eventuele kansen zouden zijn. En kansen had hij zeker. Ze gaven hem 40% en dat was voor ons al voldoende.

Op 21 december 2001 vierden wij de verjaardag van Lakiesha, ze werd die dag 4. En heel de dag voelde ik me eigenlijk al niet echt lekker maar dacht dat dit meer zou komen door die hele drukke week en al het geregel rondom Lakiesha haar verjaardag. Na haar verjaardag probeerde ik te gaan slapen maar ook dat lukte niet en de volgende ochtend zijn wij op aandringen van een vriendin toch maar naar het ziekenhuis hier in de buurt gereden om alles even na te laten kijken. En ja hoor, ik was begonnen en had al volop weeën en ontsluiting. Met spoed werd ik aan de weeënremmers gelegd en naar Rotterdam vervoerd per ambulance. Maar niets hielp en de bevalling zette door. De hele bevalling heb ik gedaan met behulp van een ruggenprik omdat ik door mijn angsten het allemaal niet meer kon opbrengen. Ik wist dat het niet goed zat, ik was pas 30 weken zwanger en onze jongen zou nog veel te zwak zijn. Na de bevalling, die nog geen 10 uur heeft geduurd werd onze jongen meteen van ons afgenomen en aan de beademing gelegd.

Djamiro Django noemden wij hem en hij werd geboren op 22 december 2001, 1 dag na de verjaardag van zijn zus Lakiesha. Djamiro vocht voor zijn leven. Hij viel weg en kwam weer terug, en zo tot 3 keer toe in de nacht van 22 op 23 december. Rond 2 uur 's nachts was hij vrij stabiel en mochten we hem even zien en aanraken. Daarna probeerden we wat te gaan slapen maar dat lukte niet echt. Die nacht ben ik nog geregeld even bij hem gaan kijken maar alles ging bovenwonder best goed met ons ventje. Ook de volgende ochtend ging het vrij goed met ons ventje en belden we naar huis waar de kinderen met vrienden van ons waren en vroegen hun of ze konden komen zodat Lakiesha en Shakirah naar hun broertje konden komen kijken. Toen ze er waren dronken we even snel nog een bakje koffie en net voordat we wilden gaan kijken met de kinderen werden we met veel spoed weer geroepen. Het ging ineens niet meer zo goed met Djamiro. Lakiesha en Shakirah hebben we maar weer naar huis gestuurd en beloofd dat we hun zouden bellen als er weer meer nieuws zou zijn. Hij had er een klaplong bovenop gekregen door al dat zware gepomp van de machines en was voor de 4e keer weer weggevallen. Maar ons ventje bleef vechten en wist weer terug te komen. Dit was ook de keer dat hij zijn oogjes opende. Dat was voor ons ook het moment om hem te vertellen dat hij niet meer verder hoefde te vechten, het had eigenlijk allemaal geen zin, hij had geen eerlijke kans gekregen. Hierna sloot Djamiro zijn oogjes. Wij hebben toen nog de kans gekregen om Djamiro te laten dopen en we zagen ons ventje hard achteruit gaan. Hij kreeg er nog eens een hersenbloeding bovenop. Wij besloten toen, in overleg met de artsen dat Djamiro van de apparatuur zou worden afgehaald en bij mij op schoot vredig mocht inslapen. En zo gebeurde het ook. Hij is rustig in mijn armen heengegaan.

Hierna mochten we hem wassen en aankleden en in een doek mochten we hem mee naar huis nemen. De hele terugreis heeft hij heerlijk in mijn armen gelegen. Eenmaal thuis gekomen hebben we meteen de uitvaartverzekering gebeld en die waren al snel ter plaatse met een mandje voor Djamiro. Daarin hebben wij hem toen ingelegd en hem op het kamertje neergelegd waarin hij ook zou komen te liggen als alles wel goed was gegaan, het was immers zijn kamertje.

Zo hebben wij de kerstdagen met z'n allen doorgebracht en kon iedereen op zijn eigen manier afscheid nemen van ons O zo dappere ventje. Ook voor Lakiesha was dit fijn, zo kon ook zij op haar manier met haar verdriet omgaan en op haar manier afscheid nemen van haar broertje, die ze zo graag bij zich had gehouden.

Voordat we het wisten waren de dagen alweer voorbij en kwam de dag dat Djamiro begraven werd. Ik denk dat dit voor ons allen de moeilijkste dag is geweest van de gehele week. We moesten hem loslaten en zouden hem nooit meer kunnen aanraken en vasthouden. Voordat Franklin en ik het mandje definitief dicht deden, deden we er nog 2 witte rozen bij, een gouden ketting van Franklin en een gouden armbandje van mijzelf bij en Lakiesha had nog tekeningen gemaakt en haar knuffel en die van Shakirah mochten ook bij hem blijven. En toen was het echt zover.

Het was 28 december 2001 en de gehele week was het al regenachtig weer. Toen we eenmaal wegreden met het mandje waarin Djamiro lag tussen Franklin en mij in begon ineens de zon te schijnen. Het was net of we een teken kregen dat alles goed was. Ook de gehele begrafenis is de zon blijven schijnen. Er waren ongeveer 50 mensen, waaronder familie en vrienden. Het was een emotionele gebeurtenis waarbij ik nog een gedicht heb voorgelezen en iedereen afscheid kon nemen door rozenblaadjes over zijn mandje uit te strooien. Hierna verliet iedereen de begraafplaats. Franklin en ik zijn als laatste gebleven zodat wij op onze eigen manier afscheid konden nemen van ons dappere ventje die heeft laten zien dat hij kon vechten en er alles voor over had om bij ons te kunnen blijven.

Djamiro aan de apparatuur

Djamiro bij mij op schoot

Djamiro in zijn mandje

Heel de familie bij elkaar

Het grafje van Djamiro

Je was zo waardevol en bijzonder
een ongelooflijk groot wonder

En alles om jou heen
kleurde in een zachte tint
jouw lieve oogjes en je lach
jouw jonge leventje
dat pas net begonnen was

Je was een prachtig
stukje van deze wereld
een heel bijzonder ventje
Heel veel geluk en liefde
is wat wij jou wensen