Eline Ploegman
* 8 september 2006 †
René en Corina
Ons lieve meisje Eline
Ons verhaal begint in mei dit jaar, 2006. Hoewel ik aan de pil ben, ben ik toch al een week overtijd. Ik besluit voor de zekerheid toch maar om een zwangerschapstest te doen, hoewel ik de kans vrij klein acht, de pil bestaat niet voor niets. Niets blijkt minder waar, de test is positief, ik ben zwanger. Wat nu? Ik ben net voor mezelf begonnen en er lag net een hele planning klaar voor de verbouwing van de douche en onze hal.
Omdat ik de kans zeer klein achtte, had ik René nog niet ingelicht over het hele gebeuren. Hij reageerde positief. Hij vond het wel leuk zo onverwachts, de verrassing was zo des te groter vond hij. Ik was het niet meteen met hem eens, de verrassing was mij namelijk iets te groot, ik moest aan het idee wennen. Na een paar positieve woorden (de verbouwing kon aangepast worden en mijn bedrijfje heb ik thuis) begon ik ook enthousiast te worden.
Ik moest niet zeuren, we waren allang blij dat ik zwanger kon worden. Mijn ouders hebben er 8 jaar over gedaan om zwanger te raken en die van René zelfs 10 jaar, dus wees blij. Vanaf dat moment waren we dolgelukkig met de komst van dit kleine mensje. We leefden er helemaal naartoe. De eerste 3 maanden wachtten we vol spanning af, maar toen we die eenmaal achter de rug hadden, gingen we aan de slag. De verbouwing begon, er zou nu ook een babykamer bijkomen. Er werden dingetjes gekocht en besteld, we bereidden ons zo goed mogelijk voor.
De zwangerschap verliep voorspoedig, de eerste weken ziek 's morgens, maar toen dat eenmaal voorbij was, voelde ik me goed. Ik had nergens last van. De eerste echo had ik toen ik 8 weken en 4 dagen zwanger was, het was geweldig! Alles was goed en we hoorden het hartje, het mooiste geluid dat je maar horen kan. Elke controle bij de verloskundige ging ik fluitend doorheen, alles verliep zoals het moest, het was een perfecte zwangerschap. We waren zo gelukkig en fantaseerden al over hoe het zou zijn als we eindelijk voor dit mensje mochten zorgen.
Eerste echo: 8 weken en 4 dagen zwanger
Toen ging het mis
Ons geluk werd ruw verstoord. Op woensdag 6 september moest ik weer voor controle naar de verloskundige. Ik was toen bijna 19 weken zwanger. Zoals altijd zagen we er weer naar uit, het hartje luisteren was inmiddels iets geworden om naar uit te kijken. René was mee, zoals altijd. We spraken altijd laat in de middag af, zo hoefde hij geen controle te missen. Het zag er allemaal weer goed uit, alleen mijn bloeddruk was iets aan de hoge kant. We spraken af om de volgende afspraak over 2 weken te plannen en ondertussen zou ik meer moeten gaan drinken, prima.
We zouden alleen nooit tot de volgende afspraak komen... Toen ik moest gaan liggen zodat ze naar het hartje kon gaan luisteren, bleef het akelig stil. Er waren geen harttonen te horen... Ze zocht, en zocht, en zocht. Het duurde een eeuwigheid. Ik was inmiddels al een beetje overstuur en daardoor was mijn hartslag ook duidelijk te horen. Na ongeveer 10 minuten zoeken, zette ze het apparaat uit, ze keek me aan en zei: je moet je niet meteen ongerust maken, het kan zijn dat het verkeerd ligt, maar er kan natuurlijk ook iets aan de hand zijn. Maar die blik, hoe ze ons aankeek, we wisten eigenlijk al genoeg. Het leek of het bed onder me vandaan zakte.
We moesten meteen door naar het ziekenhuis voor een echo. Daar aangekomen bleek dat de dienstdoende gynaecoloog op de OK was in verband met een nabloeding. We moesten ‘even’ wachten. We waren er om half zes, de gynaecoloog was er om kwart over zeven. Een uur en drie kwartier zaten we in spanning. Aan de ene kant dachten we, kom op met die echo. Stel dat alles goed is, dan zitten we voor niets in spanning. Aan de andere kant kon het ons niet lang genoeg duren, want eigenlijk wisten we het al en zo was er nog even ‘niets aan de hand.’
Ik ging op bed liggen en de gynaecoloog maakte de echo. En daar was ons kindje... alles was zo duidelijk te zien, het gezichtje was volop in beeld. Het lag alleen akelig stil, het bewoog niet. Ik begon te huilen, was bang voor het antwoord. De gynaecoloog zette het geluid aan, geraas. Heel veel geraas, maar geen hartslag. Op dat moment wisten we het zeker. Ons kindje leefde niet meer, het was overleden. Vreselijk was het, we zagen ons kindje, maar het leefde niet. We kregen de keus, we mochten wachten tot het weekend met ingeleid worden, maar we mochten ook meteen de volgende dag komen..
We kozen voor het laatste.
In het ziekenhuis
Omdat de gynaecoloog ons verteld had dat ons kindje waarschijnlijk al een paar dagen, hooguit een week geleden overleden was, besloot ik dus dat ik de volgende dag meteen ingeleid wilde worden. De gedachte dat het thuis misschien spontaan geboren zou worden, zag ik niet zitten. Ook de gedachte dat ik met een overleden kindje in mijn buik liep, vond ik vreselijk. En we hadden allebei zoiets, hoe gek het ook klinkt, dan maar meteen dan zijn we er vanaf, want ik zag er vreselijk tegenop. Ik wilde het allemaal zo snel mogelijk achter de rug hebben.
Om half 9 's morgens werd ik aan het infuus gelegd, dit moest de weeën opwekken. De hele dag hebben René en ik op een verloskamer doorgebracht. Daar hadden ze trouwens nog wel hun best voor gedaan. Alles wat met baby's te maken had, was weggehaald, de ooievaarknuffels, het wiegje, alles. Ik heb tot 's avonds 7 uur aan het infuus gelegen, maar verder dan een paar 'menstruatie'krampen kwam het niet. Het was een vreselijk zware dag, je ligt te wachten op iets dat je helemaal niet wilt omdat je je kindje wilt houden. Aan de andere kant hoop je dat het snel voorbij is omdat je weet dat het voor je kindje al te laat is.
Ik mocht even naar beneden om met het bezoek een kop koffie te gaan drinken, even weg van die kamer. We moesten daarvoor wel de kraamafdeling over. Overal zie je baby's, hoor je baby's. Overal zie je blije mensen, bossen bloemen, ballonnen. Mensen die elkaar feliciteren en trotse ouders met een brede glimlach. En wij liepen daar omdat ik moest bevallen van ons overleden kindje. Het is zo oneerlijk. Ik liep met mijn hoofd naar beneden, kijkend naar de grond, zo snel mogelijk de afdeling over om er maar zo snel mogelijk doorheen te zijn.
Om 8 uur 's avonds, we waren net weer op de kamer, kreeg ik opeens vreselijke buikpijn. Het was bijna niet uit te houden. Ik kreeg morfine en dat hielp. René mocht blijven slapen, dus dat zijn we om 11 uur maar gaan doen. Om kwart over twaalf kwam de nachtzuster even langs, ze was net begonnen aan haar dienst. Vanaf toen heb ik niet meer geslapen, ik had om het kwartier weeën. Tegen kwart voor twee kwamen de weeën om de 3 minuten, ik heb toen voor de tweede keer morfine gekregen. Dit hielp alleen niet meer. De weeën bleven komen om de drie minuten, tot de volgende morgen kwart over tien.
Die vrijdagmorgen om kwart over tien is ons kindje geboren na een zwangerschap van 19 weken en 1 dag. Het was een meisje, we noemden haar Eline*. Eline* was heel mooi om te zien. Ze was ongeveer (van hoofd tot voetjes) 18 cm groot en woog 90 gram. Alles zat erop en eraan, ze hoefde alleen nog maar te groeien. De gynaecoloog heeft haar helemaal bekeken en onderzocht, maar kon zo aan de buitenkant niet zien waarom het nu fout was gegaan.
Op het moment dat Eline* geboren was en we haar voor het eerst konden zien, wisten we meteen, dit meisje is van ons. Ze hoort bij ons. We hebben Eline* ruim anderhalf uur bij ons gehad, toen moest ik naar de OK. De placenta kwam niet vanzelf en moest operatief verwijderd worden. Toen ik terug was op de kamer vertelde René mij dat ze Eline* ondertussen al hadden opgehaald. Ze was al voor onderzoek naar Hoogeveen. Hij vertelde ook dat we haar na die tijd niet meer konden zien, omdat er onderzoek op haar verricht zou worden.
Ik schrok... Ik zou Eline* niet meer zien. Zonder dat ik het wist had ik haar toen ik naar de OK ging voor het laatst gezien. Dat vond ik erg, maar ik wist ook dat het niet anders kon. Eline* moest voor onderzoek weg voor één uur anders kon het dat weekend niet meer en maandag was te laat. Het kon niet anders.
Ons lieve meisje Eline
Ik mocht dezelfde dag nog naar huis, daar was ik vreselijk blij om. Ik wist dat Eline* diezelfde dag nog thuisgebracht zou worden en nu kon ik daar bij zijn. Om kwart over zes werd ze door de begrafenisondernemer thuisgebracht. Ze was in een heel mooi mandje gelegd. We hadden besloten om Eline* te laten begraven.
We creëerden een eigen plekje voor haar, een soort gedenkplekje. Alles wat we van haar hadden legden we erbij en zo werd het een 'mooi' geheel. Maandagmiddag zou Eline* begraven worden, er werd ons aangeraden om niet zo heel lang te wachten, omdat dat eigenlijk niet kan met zulke kleine kindjes.
Het hele weekend is Eline* dus nog bij ons thuis geweest. Dat vonden we fijn, zo konden we constant bij haar zijn. Het was een druk weekend met veel visite, heel erg fijn, maar ook erg vermoeiend. Ik moest nog bijkomen van de bevalling en van de narcose en had dus ook nog mijn rust nodig. Al met al was het wel te doen en was het ook wel fijn om visite te hebben, het praat wat makkelijker van je af en zorgt voor de nodige afleiding. We zorgden er wel voor dat we ook nog tijd met z'n drieën hadden, het was immers de enige tijd die we zouden hebben.
Eline haar plekje bij ons thuis
De begrafenis
Voor we het wisten was het maandag, de dag van de begrafenis. Iedereen zou om 2 uur bij ons thuis zijn. Eline* werd in besloten kring begraven dus konden we het mooi klein houden in ons eigen huis. Het was een mooi 'dienstje'. Het heeft al met al niet lang geduurd, maar het was mooi zo. Er is een gedicht voorgelezen door onszelf uitgekozen, er is uit de bijbel gelezen, het één en ander verteld en gebeden.
Daarna zijn we naar de begraafplaats gegaan. Daar is opnieuw een gedicht voorgelezen, ook door ons uitgekozen. Er is weer gebeden en we hebben muziek gedraaid. ‘Love of my life’ van Queen, een heel mooi nummer. Na de begrafenis hebben we met z'n allen nog een kop koffie gedronken bij ons thuis.
En toen was alles voorbij, toen was er niks meer. Eline* was weg. Althans uit ons huis. De visite werd minder en na een week is René weer aan het werk gegaan. We moeten verder, of we nou willen of niet. We vinden het moeilijk, we missen Eline* elke dag. Er gaat geen dag voorbij dat we niet aan haar denken. En dat zal ook altijd zo blijven. Eline* blijft voor altijd in ons hart en in onze gedachten.
Bloemen bij de begrafenis
Het volgende gedicht is voorgelezen op jouw begrafenis
Lieve Eline
Geen woord drukt uit de droefheid
en niets geeft weer de pijn.
Aan alles wat wij wensten
en dat niet zo mocht zijn.
Toch heeft jouw tere leven
ons in het diepst geraakt.
En daarom lief klein mensje
ben jij voor ons volmaakt
Omdat we je zo vreselijk missen
Wanneer mis ik jou
Wanneer ik jou het meeste mis
als men dat vragen zou.
Zeg ik wanneer ik wakker word
maar ook 's middags mis ik jou.
En 's avonds als ik slapen ga
veel meer dan ik had verwacht.
Ik mis je tot het ochtend wordt.
Ik mis je dag en nacht.
Eline heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
