Eva James

* 11 augustus 2001 - 11 augustus 2001 †

Sheila en Piet-Hein

Engelen worden niet geboren, engelen sterven niet

We wisten dat de kans op een meerling aanwezig was omdat ik zwanger werd na hormoonbehandeling. Dat Sara alleen kwam was een opluchting, en toen daarna de jongens met z'n tweeën kwamen was dat wel even slikken, maar meer van: dat wordt dus druk. We hadden er immers wel rekening mee gehouden.

Maar de laatste zwangerschap was toch anders. Misschien wel omdat ik zo snel zwanger was na het begin van de kuur, theoretisch gezien zou dat nog nauwelijks effect kunnen hebben op de eisprong. In het begin is er een echo gemaakt waarop alleen Nina was te zien. Pas toen ik bijna 20 weken zwanger was, en er nog een echo werd gemaakt bleek dat Eva* er ook was. Toen was het wel even schrikken. Nog een tweeling? Ik heb er geloof ik wel 2 nachten van wakker gelegen. Toen kregen we de uitgebreide echo omdat Eva* veel kleiner was dan Nina. Bij die uitgebreide echo bleek dat er het een en ander niet in orde was. Eva* was veel te klein, maar haar hoofdje was wel erg groot, dat bleek een waterhoofdje te zijn. Ook de rugwervels bleken niet in orde. Eva* had Spina Bifida, waarschijnlijk vanaf midden haar rug, dat betekende handicaps, maar er was eigenlijk geen sprake van dat ze het niet zou halen. Achteraf, maar ja, das altijd anders, voelde de zwangerschap meteen al anders. Maar hoe omschrijf je je gevoel?

De arsten schatten haar kansen 50/50 in. Hoe groter ze kon groeien hoe groter haar kansen zouden kunnen zijn. Toen ik 24 weken zwanger was kreeg ik erg veel last van harde buiken, en werd opgenomen in het ziekenhuis. Na 10 dagen weet ik alleen nog dat de arts me kwam vertellen dat de meiden het moeilijk hadden in mijn buik, maar dat, hoe tegenstrijdig ook, ze daar toch het beste af waren. Hij drukte toen op het hart direct alarm te geven als ik me 'onbehaaglijk' zou gaan voelen. Daar heb ik toen een tijdje over na liggen denken, wat is dat dan?
Hoe voel je je als je al een paar dagen aan de weeënremmers ligt, het dreigt mis te gaan met je kindjes, je bang en onzeker bent. Ik dacht dat het gewoon aan de taal lag, ik ben geen Nederlandse, maar Iers. Ik dacht: Ik vraag het morgen nog wel eens, wat dat precies is. Maar tegen de ochtend veranderde er iets in me, kan niet zeggen wat, maar ineens wist ik het, dit moet het vast zijn, dit is 'onbehaaglijk'. Ik heb toen maar de zuster geroepen, en leg dan maar eens uit, met een Iers accent dat je je 'onbehaaglijk' voelt. Een leerling-verpleegster die meeliep snapte het gelukkig direct en vanaf toen ging het snel.

De arts werd wakker gemaakt en het echo- en CTG-apparaat werden aangerukt. De vliezen van Eva bleken gebroken en daardoor kreeg Nina het zwaar. De arts moest toen kiezen, en in zijn allerbeste Engels heeft hij het me geprobeerd uit te leggen.  Now save one and risk losing the other, or take the biggest risk by waiting, and probably loose both. 
Er was geen keuze. Er werd een epiduraal gezet en even later werd een hele kleine Eva, in steriele doeken gewikkeld bij ons gelegd. Ze was te klein om de zware operaties te doorstaan die nodig zouden zijn om haar leven te verlengen. ALS ze die al zou doorstaan, zou de kwaliteit van haar leven nog zo minimaal zijn. Terwijl de arts Nina haalde hadden wij alleen oog voor Eva. Zo klein, en dat hoofdje, zo groot, wel eng eigenlijk. En dan dat snoetje, het zag er niet goed uit, ze keek zo indringend. Daardoor kregen wij wel een bepaalde rust over ons heen, ze hoefde niet te lijden, we zouden haar geen mensonwaardig leven geven. Ze mocht gaan. De kinderarts stond bij ons en onderzocht haar oppervlakkig, ze constateerde dat Eva waarschijnlijk behoorlijk pijn zou hebben en dat wilden we niet, ze kreeg toen morfine. Het kleine lijfje ontspande toen langzaam aan, haar oogjes gingen steeds langzamer open en dicht, toen bleven ze een hele tijd dicht. We vroegen ons af of ze er nog was, en toen de arts haar wang even aanraakte opende ze haar oogjes weer, weer keek ze zo indringend en toen gingen de oogjes weer dicht. Ze is weg, fluisterde Piet-Hein, en de arts knikte. 43 minuten na haar geboorte was ze weer van ons weggegaan.

She left
To follow the golden sun
To shine forever
Just look for her in rainbows
That's where life began.

Engelen worden niet geboren, engelen sterven niet.
Eva James bezocht ons op 11 augustus 2001 en liet een boodschap vol liefde achter.

Haar zusje Nina was klein maar dapper en sterk. Zij liet iedereen versteld staan door hard te groeien, al snel zonder beademing te kunnen en al snel sterk genoeg te zijn om bij mama aan de borst te drinken. Ruim 5 weken na haar geboorte is ze thuis gekomen, waar ze hoort, bij haar grote trotse zus Sara, en haar drukke tweelingbroertjes Tim & Jelle.

Eva heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje     Lees de berichtjes