Gaby
* 4 augustus 2004 †
Simone en Patrick
Gaby. Voor altijd bij ons.
Zwanger
Ons verhaal begint op maandag 17 november 2003. Patrick en ik waren al bijna een jaar bezig om zwanger te worden. We zijn zelfs al een keer naar het ziekenhuis geweest om een test te laten doen bij Patrick. De uitslag daarvan kregen we óók op die dag, 17 november. Die test was positief dus daar lag het niet aan. En de dokter zei, zal ik dan een nieuwe afspraak maken voor een andere test. Patrick zei: Nou wacht daar nog maar even mee want Simone is nu één dag over tijd en misschien is het wel raak. Ik ben al een paar keer over tijd geweest en elke keer als ik een test deed was die negatief. Nu was ik één dag over tijd en deed ik weer een test. En, ja hoor!! Positief.
Ik sprong zowat een gat in het plafond van blijdschap. Patrick was op het werk dus ik was alleen thuis. De zenuwen gierden door mijn lijf. Om zes uur ging ik Patrick ophalen van het werk. Hij vroeg mij of ik al ongesteld was en ik zei volmondig ja! Maar ik dacht dat hij vroeg of ik al zwanger was. Hij keek teleurgesteld en ik dacht wat is er nou? Maar we begrepen elkaar dus verkeerd. Daarna zijn we gelijk naar zijn ouders gegaan om het te vertellen en zij waren ook heel blij. Na het eten zijn we naar mijn ouders gegaan om het ook te vertellen en die konden hun geluk ook niet op. Eindelijk zouden ze opa en oma worden.
We hebben er 's nachts niet van kunnen slapen en zaten om zes uur in de ochtend al klaarwakker op de bank. Alles ging prima. Ik was gewoon zwanger en had nergens last van. Ja, de gewone zwangerschapskwaaltjes maar dat hoorde erbij vond ik.
De Sinterklaasperiode kwam er aan en er werd door mijn moeder stevig op los gebreid. Een truitje, een paar sokjes en een mutsje. Op 5 december kwamen we thuis van het werk en wat lag daar? Allemaal cadeautjes. Gebreide cadeautjes en een lege videoband voor de echo met een heel mooi gedichtje erbij. Heel jammer dat het gedichtje niet is uitgekomen.
In de negende week van de zwangerschap mochten we al bij de verloskundige komen. We kregen een echo. We hadden gehoopt dat de echo ook op de videoband werd gezet maar dat deed de verloskundige niet. Dat zou dan zeker de volgende keer gebeuren. Het hartje konden we nog niet horen want daar was het nog te vroeg voor. In ieder geval waren we voor de kerstdagen gerustgesteld. Want alles was goed!!
De echo aan 9 weken en 5 dagen
2004
Het jaar 2004 kon voor ons niet meer stuk. Dit was toch wel het mooiste dat ons kon overkomen. Eindelijk een kindje van ons twee. Wat zal het zijn? Een jongen of een meisje? Wij zouden het niet weten. Maar namen hebben we allang al bedacht. Een jongen- en een meisjesnaam. Vol verwachting keken we uit naar elk bezoek aan de verloskundige waar we elke maand naartoe gingen. En elke keer hoorden we een hartje krachtig kloppen. Prachtig om te horen.
De rommelkamer werd omgebouwd tot babykamertje. Met allemaal spulletjes van Winnie the Pooh. De gordijnen werden door mijn moeder gemaakt en zelf hebben we de rest van het kamertje opgeknapt. De kozijnen werden geschilderd en we kregen een commode van vrienden en die hebben we omgebouwd tot Winnie the Pooh-commode met leuke Pooh-handgreepjes. We kregen van Patrick zijn ouders een hele mooie kledingkast en het allermooiste was de wieg waar mijn moeder zelfs nog in gelegen heeft en mijn broertje en ik ook. Die gingen we dan ook zelf ophalen bij mijn neef en zijn gezin in Zeeland. Mijn moeder heeft hele mooie lakentjes voor in de wieg gemaakt met schattige beertjes erop.
Ik werkte gewoon door want alles ging goed. Maar in de vierde maand krijg ik toch een beetje een vreemd gevoel. Het is een onbestemd gevoel, zo van ik zie mezelf niet met dit kind. Het was net of mij iets ingefluisterd werd. Maar iedereen tegen wie ik het vertel zegt: oh, maar dat heeft iedere aanstaande moeder. Dus ik dacht nou ja dan zal het wel zo zijn. Het hoort er zeker bij. Als ik 6 maanden zwanger ben, ga ik toch maar voor halve dagen werken want de hele dag staan en lopen daar word ik toch wel moe van. Ik krijg ook last van een zwangerschapsischias. 's middags doe ik dan ook vaak een dutje maar soms ook niet. De babykamer is al klaar en met mijn moeder ga ik af en toe de stad in om het een en ander te kopen voor de baby. Ook krijgen we veel cadeautjes van verschillende mensen. Van een collega krijgen we zelfs elke maand wel iets.
In juni gaat dan eindelijk mijn zwangerschapsverlof in. Ik ben immers op 21 juli uitgerekend. Ik ben er ook echt aan toe. Omdat ik al twee maanden voor halve dagen werkte had ik nog tijd over om het huis door te werken. Het hele huis is schoon, de keukenkastjes zijn gesopt, de ramen zijn gelapt. En alle kleertjes, luiers en dergelijke zijn gewassen en liggen gestreken en wel in de kast. Wij hadden ook besloten om zelf de geboortekaartjes te maken en te drukken. Ik had het ook in deze periode druk genoeg met alles klaar te maken. Alle enveloppen waren gedrukt. Kortom, alles is klaar voor de komst van de baby. Maar door de warmte en minder beweging krijg ik last van wat opgezette benen en daardoor een open wondje op mijn voet wat niet makkelijk heelt. Maar ja, daar is ook wel mee te leven.
De laatste weken gaan we zelfs elke week naar de verloskundige, maar dat vind ik niet erg want dan kunnen we het hartje weer horen en dat is genieten. De weken vliegen voorbij, allemaal in afwachting want nu komt de spannende tijd aan. Maar de uitgerekende datum gaat ook voorbij en na bijna twee weken is er nog niets. Op woensdag 28 juli zijn we weer bij de verloskundige en we spreken af dat we maandags naar het ziekenhuis gaan voor een echo en een ctg-scan want dan worden we woensdag 4 augustus ingeleid in het ziekenhuis. Op de ctg-scan is de hartslag van de baby tussen de 97 en de 140 slagen per minuut. Ik vond dat erg laag maar op de kraamafdeling zeiden ze dat het normaal was voor een kindje van 42 weken. Dus ik dacht; nou ja dan zal het wel zo zijn. We hebben er bij de gynaecoloog dus ook niet verder naar gevraagd. De gynaecoloog heeft ook nog even gevoeld hoeveel ontsluiting ik heb en dat was één vingertop. Vol spanning gaan we weer naar huis. Nu gaat het dan toch echt bijna gebeuren allemaal.
De bevalling
Prompt beginnen op dinsdagavond om 23.00 uur de weeën spontaan. Ik had een paar weken eerder al een keer een paar voorweeën gehad maar toen wist ik dat niet want ik wist helemaal niet hoe een wee voelde. Maar nu wist ik zeker dat dit de weeën waren die waren begonnen. Ik maakte Patrick wakker die dacht dat ik een geintje maakte. Zo hebben we even aangerommeld tot een uur of twaalf en toen heeft Patrick de verloskundige gebeld. Want de weeën waren al die tijd best wel heftig. Zo ongeveer om de vier minuten. En ze duurden ongeveer twee minuten. Die wilde mij zelf spreken om te horen of ze moest komen of niet. Om 03.00 uur is zij gekomen en heeft ze naar het hartje van de baby geluisterd. Dit klonk goed. Patrick zijn moeder was er toen al want die had een grote wens en dat was om bij de bevalling aanwezig te zijn. En samen met Patrick heeft zij mij geholpen met puffen. Dat ging hartstikke goed. Ik heb ze allebei bont en blauw geknepen. Zo hebben we dus de hele nacht doorgebracht. Met weeën opvangen en ik moest ook overgeven.
Om 08.00 uur 's morgens is de verloskundige weer geweest en ging naar het hartje luisteren. Het doptoneapparaatje dat zij bij zich had deed het niet echt goed maar ze zegt dat ze wel een goede hartslag van de baby heeft gehoord. Ze heeft ook gevoeld hoeveel ontsluiting ik had en dat was maar een centimeter of 4. Dat schoot dus niet echt op. Nog maar wachten. Om 11.00 uur zou ze weer terugkomen om te kijken hoe het dan zou gaan. Dus om een uur of 11 is de verloskundige weer teruggekomen en heeft weer naar het hartje geluisterd. De doptone deed het nu helemaal niet meer en toen heeft ze geluisterd met een leeg wc-rolletje. Omdat de ontsluiting nog maar 4,5 cm was heeft zij toen besloten de vliezen door te prikken. Misschien dat het dan wat sneller zou gaan. Er zat allemaal meconium in het vruchtwater en we moesten dus zo snel mogelijk naar het ziekenhuis.
We gingen met de ambulance want ik zag het niet zo zitten om met eigen auto te gaan. Toen ik mijn bed uitstapte dacht ik nog: "straks zijn we met z'n drieën." In het ziekenhuis aangekomen, gingen ze op zoek naar de hartslag van de baby. Die konden ze niet goed vinden want ze hadden mijn hartslag. Ook op de inwendige ctg was niets te vinden. Ik zag aan het gezicht van de zuster dat het foute boel was. De verloskundige en de gynaecoloog gingen met zijn tweeën de kamer uit en ik zei meteen: de baby is dood he?
De zuster keek heel ernstig en de verloskundige en de gynaecoloog kwamen terug het kamertje in. De verloskundige zei: "Jullie kindje is overleden" en ik schreeuwde: "Néé! Néé!" Wat er toen door ons heen ging. Ik weet het precies. De wereld zakte onder ons weg. Daarna heb ik een hele tijd liggen huilen. Patrick en zijn moeder stonden naast mijn bed en konden geen woord uitbrengen. Mijn moeder die achter de ambulance was aangereden, maar moeite had een parkeerplaats te vinden kwam even later het kamertje binnen en dacht dat de baby al geboren was. Toen moesten we haar nog vertellen dat de baby was overleden in mijn buik. Mijn vader was er niet bij en ik zei toen ook: "Waar is papa? Papa moet ook komen." En toen heeft Patrick zijn vader mijn vader opgehaald.
Ik kon het niet geloven. Dat dit ons moest overkomen. Daarna werd ik weggebracht voor een ruggenprik. Patrick is daarna even bij me komen zitten. Toen ik weer terugkwam op die kamer zat de hele familie daar en ik leefde in een soort roes. Ik kon het niet bevatten. We mochten niet op die kamer blijven want het was een verloskamer. Dus kregen we een aparte kamer waar ook een bed werd neergezet voor Patrick. Door de ruggenprik lag ik alleen maar te rillen. Zo koud had ik het. Dat waren denk ik ook allemaal zenuwen. Ik heb wat vla gegeten en een beschuitje en daarna gingen we even slapen.
De geboorte
Om 20.00 uur was het zover. Ik mocht beginnen met persen. Dat was raar want ik voelde bijna niets. De verloskundige en een zuster waren erbij. Zij moesten mijn benen vasthouden, want ik kon ze niet optrekken, vanwege de ruggenprik. De verloskundige hield ook haar hand op mijn buik en kon voelen wanneer er weer een wee aankwam en dan kon ik weer persen. Om 21.34 uur is de baby geboren. Het bleek toen dus ook pas dat de navelstreng, die vrij kort was, om de nek en de schouder heen zat. Het was een meisje. Maar dat hadden we toen nog niet in de gaten. We wilden eerst de baby niet zien want we dachten dat het er heel eng uit zou zien. Toen hoorden we dat het een meisje was en begon ik te huilen. Onze stille hoop was dat we een meisje zouden krijgen. We gaven haar de naam Gaby. Deze naam hadden we twee én een half jaar geleden al bedacht al voordat we getrouwd waren. De verloskundige heeft haar in mijn armen gedrukt en het was alles behalve eng. Het was gewoon ons kind. Maar een baby hoort te huilen en te bewegen en onze Gaby was stil. Dóódstil.
Pasgeboren Gaby bij papa en mama
En dan
Onze ouders zaten al de hele avond in spanning af te wachten wanneer ze naar ons toe konden. Ik moest nog gehecht worden en alles werd opgeruimd. Daarna, om plusminus 23.00 uur mochten onze ouders komen. In de tussentijd werd Gaby door de zuster, met Patrick samen gewogen, gemeten en er werden voet- en handafdrukjes gemaakt. Toen onze ouders er waren werd Gaby door de zuster in bad gedaan en aangekleed. Gaby werd door de zuster behandeld als een kindje dat wel leeft, met veel zorg. Dit was heel emotioneel om te zien. Ons kindje dat niet huilt en niet beweegt. Gelukkig hebben we heel veel foto's hiervan.
Er werd ons ook gevraagd of we Gaby wilden laten begraven of laten cremeren. Eerst wilde ik haar laten begraven maar later hebben we toch maar besloten om haar te laten cremeren en haar later op onze volkstuin te zetten. Er werd ons ook nog gevraagd of we kraamhulp wilden en hoelang. We hebben wel voor kraamhulp gekozen voor 5 middagen. Want ik was een kraamvrouw alleen dan zonder levende baby.
Rond één uur zijn onze ouders weer naar huis gegaan en de zuster vroeg of wij Gaby op onze kamer wilden houden. Eigenlijk wel natuurlijk maar ze zei er ook bij dat ze ook in de koelruimte van het ziekenhuis kon staan want dan zou ze langer mooi blijven. Dus toen hebben we maar besloten om dat te doen.
Naar huis
Het is raar maar waar. We hebben best lekker geslapen. Onvoorstelbaar na zoiets. Om ongeveer 10.00 uur in de ochtend werden we opgehaald door Patrick zijn ouders om naar huis te gaan. Gaby was nog beneden in de koelruimte en zou opgehaald worden door de meneer van de uitvaartvereniging. Op de parkeerplaats van het ziekenhuis kwamen we mensen tegen met een babytje in de maxi cosi. Ik heb mijn ogen dichtgedaan. Ik kon er niet naar kijken. We kwamen thuis, een leeg huis en met lege handen. Geen baby in de maxi cosi. We waren net een half uurtje thuis toen Gaby thuiskwam en even daarna is ook de kraamhulp gekomen.
Op haar eigen kamertje
Het afscheid
De begrafenisondernemer heeft Gaby opgehaald uit het ziekenhuis en bij ons thuisgebracht. Ze lag in een mandje van de uitvaartvereniging en we hebben haar in een mandje gelegd dat we zelf thuis hadden staan. We hebben de wieg opzij geschoven want ik vond dat in die wieg een levend kindje hoorde te liggen. Het was buiten ongeveer 32 graden. En binnen was het zo benauwd, daarom moesten er telkens ijscompressen bij haar gelegd worden.
Er zijn heel veel mensen bij ons geweest. Familie, vrienden, kennissen, buren, collega's. Ook de verloskundigen kwamen af en toe. We hebben in zo'n korte tijd nog nooit zoveel mensen over de vloer gehad. Maar het was wel fijn dat er zoveel mensen aan ons dachten. We werden overspoeld met kaarten en bloemen. Zelfs kaarten van heel onbekende mensen. In deze dagen moesten we allerlei dingen beslissen, de muziek moest worden uitgezocht en het programma moest in elkaar gezet worden. Allemaal dingen die je eigenlijk helemaal niet wil beslissen voor je pasgeboren baby. Dan wil je dat de mensen naar je mooie baby komen kijken en met kraamcadeautjes aankomen in plaats van met bloemen.
De crematie
We hebben besloten om Gaby te laten cremeren en haar daarna toch maar gewoon thuis neer te zetten met allerlei spulletjes voor haar erbij, in plaats van op de tuin. Lekker veilig thuis. De crematie was zeer emotioneel en erg druk. Er waren zoveel mensen dat ze niet eens allemaal konden zitten. Er werden gedichtjes voorgelezen, onder andere door mijn schoonzusje. En de gedichtjes van mijn ouders en die van mijzelf werden voorgelezen door de begrafenisondernemer.
De brief voor Gaby.
Ook voorgelezen op de crematie
Lieve Gaby
Ik wil graag dat je weet dat wij heel veel van je houden.
Negen maanden heb ik goed voor je gezorgd.
Het was niet altijd even makkelijk.
Maar dat kwam niet door jou maar door de hormonen.
Ook je papa heeft veel moeten doorstaan.
Helaas hebben we je niet echt leren kennen
maar je zal altijd in ons hart voort blijven bestaan.
We wilden zo graag je luiers verschonen en je troosten.
Nu hebben we alleen je foto's en de herinnering.
Ik hoop op seintjes van jou uit de hemel
zodat we weten dat jij ook van ons houdt.
Een sterretje van onschatbare waarde zul je zijn
net als je overgrootoma's in de hemel.
Ik hou van jou en papa ook.
Samen moeten wij hieruit zien te komen
met jou in ons hart voor altijd.
Gaby mijn lieve kleine meisje, er zijn 1000 woorden.
Ik weet er geen te zeggen voor het verdriet dat we hebben
dat we je niet kunnen zien opgroeien.
Er zal geen dag voorbij gaan dat wij niet aan je denken.
Want we kunnen je niet missen
en hopen dat je straks weer gauw bij ons bent.
Want dan gaan we weer voor je zorgen.
Heb Daatje lief, die heb je van papa en mama gekregen.
Alle bloemen zijn voor jou. De kleuren wit, roze, paars en lila.
Wij hopen dat jij daar ook van houdt.
Ook opa en oma Mensink en opa en oma Been
en eigenlijk alle mensen die hier zijn,
houden heel veel van jou. Je was zo welkom lieverd.
Waarom, waarom mocht je niet bij ons blijven?
De muziek is ook speciaal voor jou van papa en mama.
En elke keer als we die luisteren weten we dat jij het ook hoort.
Elke keer als we lachen denken we evengoed aan jou
want je bent en blijft het aller, aller,
allermooiste kindje dat wij ooit gezien hebben.
Later zul je altijd onze grote meid zijn.
We zullen je nooit maar dan ook nooit vergeten lieve schat.
Je bent en blijft ons mooie poppetje.
Maar nu moet je rusten voor altijd
en als je weer bij ons bent
zullen we jou voor altijd bij ons houden.
Rust zacht lieve Gaby en weet dat we altijd aan je denken.
We houden van je!!
xxx papa en mama
Dag lieverd !!
Tot gauw he !!
Het kistje in het crematorium
Weer verder
Dat is moeilijk. Nu moeten we weer verder gaan met leven. Opstaan, eten, boodschappen doen, mensen spreken etc..... De eerste keer dat we boodschappen gingen, doen zijn we naar een andere stad gegaan. We hadden geen zin om in onze eigen stad boodschappen te gaan doen. Ik dacht: De mensen zien het vast aan me dat ik mijn kindje kwijt ben. Dat kan natuurlijk niet maar dat gevoel had ik.
Nu zagen we ook dat de wereld gewoon heeft doorgedraaid terwijl ons leventje stil heeft gestaan. Overal zagen we kinderwagens en zwangeren. Erg confronterend allemaal. Maar op een of andere manier kom je daar toch niet onderuit.
Een week of 6 na deze gebeurtenis hebben we een gesprek in het ziekenhuis gehad met de gynaecoloog en de verloskundige. Er bleek 1 procent aan infarctjes in de placenta te zitten. Daar kon het volgens de arts niet aan gelegen hebben. Het was dus echt de navelstreng geweest. Gewoon domme pech. Ook hebben we nog een keer gevraagd of de hartslag echt goed was en de verloskundige zei van wel. We hebben wel gezegd dat we het raar vonden dat er met een wc-rolletje geluisterd moest worden.
Het leven gaat door en wij moesten daar weer aan meedoen. Ook moesten we weer wat leuke dingen gaan doen. Daar kon ik me niets bij voorstellen. Ik dacht hoe kan ik nou iets leuks gaan doen? Toch zijn we een weekje ertussenuit geweest en ik ben toch wel blij dat we dat hebben gedaan. Al werden we daar ook wel veel met baby's en zwangere vrouwen geconfronteerd. Ik zag ons daar al helemaal lopen met Gaby op de arm. Zelfs nu heb ik weleens een gelukkig gevoel over me en dat kon ik in het begin niet begrijpen.
Het urntje van Gaby
Omgaan met het verlies van Gaby.
Vooral ik als moeder zocht meteen al heel veel herkenning. Ik had van de site Lieve Engeltjes gehoord en zat er bijna elke dag wel op te kijken. Naar de fotootjes van al die kleine kindjes en de verhalen te lezen van alle mensen die dit ook hebben meegemaakt. We waren dus niet de enige die dit overkwam. Op onze 2-jarige trouwdag, 27 augustus hebben we de urn voor Gaby uitgezocht en op 10 september hebben we ons meisje opgehaald. We hebben een mooi hoekje in de kamer in een kastje onder het aquarium ingericht voor Gaby. In dat kastje staan Gaby en allemaal mooie lieve spulletjes erbij. Ook hebben we een mooi plekje op de volkstuin voor haar ingericht zodat we als we op de tuin zijn daar ook een plantje of een beertje of iets anders voor haar neer kunnen zetten en een kaarsje kunnen branden.
Ook het fotoboek van Gaby is onze trots. Ik kon en kan er soms nog geen genoeg van krijgen. Alle plaatjes en gedichtjes die ik mooi vind plak ik erin. De meeste vaders en moeders lopen te pronken met de kinderwagen. En wij met ons fotoboek. Ik denk dat de meesten die dit meegemaakt hebben wel zo'n gevoel zullen hebben. Het is toch je kindje waar je negen maanden naar uitgekeken hebt. En omdat zij niet in ons midden is hoeft niet te betekenen dat we haar zomaar vergeten. En ik denk dat een ieder zijn of haar verdriet op een eigen speciale manier een plaatsje kan geven en door de dingen te doen die men zelf wil.
Beertje voor Gaby
Lieve Gaby
Wij hebben je lief.
Je naam zullen we nooit vergeten.
Wij hebben je lief.
Wáár je ook bent.
Wij hebben je lief
En vinden het fijn om je dit steeds
éventjes te laten weten.
Jouw hoekje op de tuin
Gaby heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
