Geovanni Angelo Hagedoorn
* 8 januari 2004 - 5/6 januari 2004 †
Tamara Pronk & Aart Hagedoorn
Ter nagedachtenis aan ons mooi wondertje, Geovanni
Dit is ons mooi wondertje Geovanni
Ik zal ons eerst even voorstellen. Wij zijn Tamara Pronk (26 jaar) en Aart Hagedoorn (25 jaar). Ons verhaal begint in april 2003. Ik woonde nog bij mijn ouders thuis en Aart woonde bij zijn vader. Ik voelde mij al een aantal dagen niet lekker, en ik dacht vast weer een blaasontsteking te hebben. Ik had met Aart afgesproken om het nog een paar dagen aan te kijken maar tot mijn grote verbazing werd ik ook niet ongesteld. Mijn dokter had mij al een paar keer verteld, dat door een blaasontsteking de menstruatie wel eens weg kon blijven. Na een paar dagen was ik echter nog steeds niet ongesteld en daarbij werd ik ook erg vaak misselijk. Het werd dus tijd om de dokter in te schakelen.
Ik belde de dokter om een afspraak te maken om mijn urine te laten testen op blaasontsteking. Ik vertelde er ook bij dat ik al een paar dagen overtijd was. Eenmaal bij de dokter werd ik de spreekkamer ingeroepen met de mededeling dat ik inderdaad weer een blaasontsteking had maar dat ik ook zwanger was. Wat was ik geschrokken van dat bericht! Want het was eigenlijk helemaal niet gepland. Ik wilde wel heel erg graag kinderen maar de situatie was er nog niet naar.
Ik was zo geschrokken dat ik spontaan begon te huilen en niet meer naar huis terug durfde dus ik heb gevraagd of ze mijn moeder wilden bellen. Mijn moeder had zoiets van, wat doet mijn kind bij de dokter zonder dat ik het weet. Toen mijn moeder mij kwam ophalen kreeg ze allemaal verwijten van mij. Ik had aan mijn moeder gevraagd of ze het aan mijn vader wilde vertellen, want ik durfde dat niet.
Toen ik thuis was, belde ik gelijk naar Aart en vertelde dat ik naar zijn werk toe zou komen omdat ik zwanger was en we moesten erover praten wat we zouden gaan doen. Aart en ik hadden al snel besloten dat we de baby wilden houden.
Later op die dag zijn we naar zijn moeder en stiefvader gegaan om het nieuws te vertellen. Volgens mij hadden zij er wel moeite mee maar ze hebben ons goed geholpen met de schulden die Aart op dat moment had.
De volgende dag heb ik in mijn eentje verder met mijn ouders gepraat en ze waren het er absoluut niet mee eens dat wij de baby wilden houden. Ze vonden dat wij er nog niet aan toe waren om voor een kind te zorgen. Mijn ouders zeiden dat vooral omdat de situatie er nog niet naar was, de uiteindelijke keuze lieten ze wel aan ons over. Mijn ouders wilden wel dat ik een eigen woning ging zoeken en ik hoefde daarin niet veel hulp en geld te verwachten. Het gevolg daarvan waren vele ruzies want ik wilde niet uit huis maar veilig bij mijn ouders blijven wonen.
Ik heb er van alles aan gedaan om een eigen huis te vinden maar alles zat me tegen en het lukte mij niet. Ik ging met dat verhaal naar mijn moeder toe en het gevolg daarvan was dat we ruzie kregen en ik riep uit boosheid: "Moet ik dan met mijn kind in een kartonnen doos op straat gaan wonen, want als dat zo is zie je mij en je kleinkind nooit meer terug".
Later heeft mijn moeder ons wel geholpen om een brief aan Aarts vader te schrijven. Ook hem durfden we niet persoonlijk te vertellen dat ik zwanger was in verband met zijn reaktie daarop.
Op een dag toen ik bij mijn vriend thuis was werd ik gebeld door mijn moeder met het goede nieuws dat mijn ouders besloten hadden om een huis te kopen voor ons. Ik wist niet wat ik hoorde, wat was ik ze dankbaar! Aan de andere kant begreep ik er ook helemaal niks van waarom ze dat voor mij zouden gaan doen want ik hoefde toch niks van hun te verwachten? Ik heb mijn ouders nooit om uitleg gevraagd waarom ze ons toch gingen helpen. Waarom ik het niet gedaan heb weet ik niet, toch misschien een groot deel angst.
Toen we eenmaal een huis hadden, hebben mijn ouders mij en Aart heel erg goed geholpen en viel er een enorme last van mijn schouders. Verder verliep mijn zwangerschap goed en voelde ik mijn zoontje goed bewegen. Ik had tijdens mijn zwangerschap wel erg vaak blaasontsteking en bleek met mijn 25ste week, zwangerschapssuiker te hebben. Zodoende kwam ik onder controle van het ziekenhuis en een diëtiste.
Mijn laatste controle had ik aangegeven dat ik mijn zoontje steeds minder voelde bewegen maar er werd tegen mij gezegd dat dat heel normaal was. Om mij toch gerust te stellen, gingen ze een hartfilmpje (CTG) maken. In het begin was het erg moeilijk om de hartslag te vinden. Ik hoefde mij nergens zorgen over te maken want dat kwam wel vaker voor. Vlak daarna vonden ze gelukkig de hartslag en was alles verder in orde en kon ik met een gerust hart naar huis toe.
Op 6 januari brak de nare dag aan. Ik ging voor mijn laatste controle want ik was over 8 dagen uitgerekend. Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen, gaf ik aan dat er bloed in mijn urine zat. Daar hoefde ik me geen zorgen over te maken want dat was normaal. Ook gaf ik aan dat ik toen mijn zoontje helemaal niet meer had gevoeld. Ze gingen gelijk luisteren maar ze konden de hartslag niet vinden. Ik hoefde me nog geen zorgen te maken want ik werd gelijk aan de CTG gelegd. Ook dat duurde erg lang voordat ze de hartslag konden vinden. Op dat moment verloor ik de moed en was ik erg bang dat mijn zoontje niet meer leefde.
Gelijk werd er een echo gemaakt en ze waren erg lang met me bezig. Er werd toen tegen mij gezegd dat ze niet goed konden zien of het hartje nog klopte. Ik werd naar een groter echo-apparaat gebracht en er kwam gelijk een andere dokter om te kijken. Ook hij was erg lang met me bezig en ik werd steeds zenuwachtiger, dus vroeg ik aan de dokter of hij nou al wat zag bewegen. De dokter werd een beetje boos en zei tegen mij: "goh mevrouw, u stelt wel erg veel vragen". Ik dacht dat ik op dat moment wel door de grond kon zakken, ik dacht het gaat hier wel om mijn kind!
Helaas moest de dokter mij mededelen dat hij het hartje niet meer zag kloppen maar voor alle zekerheid werd ik weer naar een ander echo-apparaat gebracht en kwam er een derde dokter bij om te kijken. Na lang wachten deelde de derde dokter mij mede dat mijn zoontje inderdaad was overleden. Mijn ergste nachtmerrie kwam uit.
Ik vroeg of ze geen keizersnede konden doen en mijn zoontje er uithalen en reanimeren? Er werd gewoon tegen mij gezegd sorry mevrouw het is te laat en we weten ook niet hoe lang uw zoontje al niet meer leeft. Dat was natuurlijk niet wat ik wilde horen maar ik moest me er bij neerleggen, hoe moeilijk dat ook was.
Ik heb toen gelijk naar huis gebeld maar er werd niet opgenomen dus heb ik mijn moeder op haar werk gebeld om haar het nare bericht te vertellen. Gelijk zijn mijn ouders naar het ziekenhuis gekomen om mij en Aart op te vangen. Gelukkig kregen we de tijd om het allemaal tot ons door te laten dringen want ik wilde het nog steeds niet geloven. Bij mij werd er ook gelijk bloed en een kweek afgenomen om te kijken of het ziekenhuis iets kon vinden waardoor ons zoontje was overleden. Het ziekenhuis had gelijk voor mij naar Parnassia gebeld om de nare gebeurtenis door te geven aan mijn begeleidster. Ze zei gelukkig dat ik, en eventueel ook Aart, gelijk langs mocht komen.
Eerst kregen we nog een gesprek met het ziekenhuis wat de mogelijkheden waren. Ik had twee opties. De ene was om de zwangerschap uit te dragen. De andere optie was om mijn zwangerschap in te leiden. Gelukkig kreeg ik daarvoor twee dagen bedenktijd.
Nadat ik uit het ziekenhuis wegging, hebben mijn ouders Aart en mij afgezet bij Parnassia. Via hun heb ik wat gekregen om rustiger te worden. Daarna hebben we gelijk de rest van de familie ingelicht over ons grote verlies. Gelukkig waren 's avonds mijn schoonouders, mijn schoonzus met haar vriend en een tante van Aart langsgekomen om er met ons over te praten welke beslissing we moesten nemen. Aart en ik hadden er voor gekozen om de bevalling in te leiden. 's Avonds laat zijn er nog een aantal vrienden van ons langsgeweest om ons op te vangen en te troosten.
De dag voordat ik naar het ziekenhuis moest, had ik nog een gesprek op Parnassia maar ik voelde mij al heel de dag niet lekker en had erge pijn in mijn onderbuik. Toch heb ik mij er toe gezet om gewoon naar de afspraak te gaan. Daar eenmaal aangekomen, moest ik erg nodig naar het toilet en zag ik, dat ik bloed verloor. Gelijk belde ik mijn moeder op en die zei bel het ziekenhuis maar. Het ziekenhuis zei tegen mij dat het best kon zijn dat de weeën gingen beginnen en dat ik dan nog best kon wachten tot de volgende dag. Maar als de pijn te erg werd, moest ik wel gelijk komen.
Gelukkig zakte de pijn na een hele tijd en toen zijn Aart en ik ook nog gewoon bij mijn ouders gaan eten. 's Avonds bracht mijn moeder ons naar huis toe omdat we ook nog met vrienden hadden afgesproken. Die vrienden wilden ons namelijk persoonlijk nog extra sterkte toe wensen. Later op de avond kreeg ik weer erge last van mijn onderbuik met hele erge gemene steken waarop een van de vrienden snel zei je moet het ziekenhuis bellen want je hebt weeën. Ik was erg eigenwijs en zei dat het tot morgen kon wachten.
Na veel gedoe heb ik uiteindelijk het ziekenhuis gebeld. Die gaven als advies dat ik gewoon onder een hete douche moest gaan staan en als de pijn niet minder werd, moest ik gewoon komen. Na de douche ging het gelukkig weer iets beter en was de pijn voor een heel gedeelte gezakt.
Uiteindelijk heb ik een kalmeringstablet genomen en ben ik mijn bed in gegaan. Gelukkig heb ik een tijdje goed kunnen slapen maar ik werd midden in de nacht met erge pijn wakker en een grote drang om naar het toilet te moeten. Uiteindelijk kreeg ik Aart wakker en vertelde ik hem dat ik de drang had om elke keer naar het toilet te moeten en het werd bed in, bed uit. Aart had zoiets je moet nu gaan slapen want het wordt straks een zware dag voor je.
Ik bleef maar klagen dat ik naar het toilet moest en prompt braken mijn vliezen. Aart belde gelijk mijn ouders op en mijn moeder is me komen halen en bracht me naar het ziekenhuis. Dat was ook nog wel een heel erg gedoe. En om 11.30 uur kwam onze zoon, Geovanni Angelo, ter wereld.
Hij zag er zo ontzettend mooi uit, dat wij echt de neiging hadden om hem door elkaar te schudden. Geovanni woog 2615 gram en was 50 cm lang.
Vlak na de geboorte
Aart en ik hebben nog apart toestemming gegeven om Geovanni te onderzoeken maar helaas kwam er niks uit. Onze zoon was kerngezond. Het enige dat de doktoren mededeelden, is dat Geovanni is overleden aan zwangerschapssuiker en bacteriën die gevonden waren bij mijn placenta maar het waren geen kwaadaardige bacteriën. Dus de grote vraag blijft, waarom?
Eenmaal thuis, moesten we gelijk de begrafenisondernemer bellen om een afspraak te maken. Gelukkig hebben mijn schoonouders ons goed geholpen en ondersteund bij het regelen van de begrafenis. Ook mijn ouders hebben mij en Aart goed ondersteund (ontzettend bedankt daarvoor!)
Lieve Geovanni,
We houden heel veel van je en we zullen je heel erg missen.
Daarom dragen wij allebei een gedichtje aan je op.
Dikke knuffels,
Mama en Papa
Eerste gedicht,
Geen woord drukt uit de droefheid
En niets geeft weer de pijn.
Aan alles wat wij wensten
En dat niet zo mocht zijn.
Tweede gedicht,
Waarom zijn er zoveel vragen?
Waarom is er zoveel pijn?
Waarom zijn er zoveel dingen, die niet te begrijpen zijn?
Dit verhaal heeft mijn moeder voorgedragen op de begrafenis
Geovanni Angelo Hagedoorn,
geboren op 8 januari 2004
Waarom mocht jij niet leven?
Waarom heb jij deze kans niet gehad?
Daarom!
Waarom mogen wij jou niet zien lachen of huilen?
Waarom mogen wij jou nooit zien lopen, rennen, vallen en weer opstaan?
Nou, daarom!
Zo volmaakt na de geboorte aan de buitenkant.
Waarom staan de maan en de sterren aan de hemel?
Waarom zoemen de bijtjes en is het gras zo groen?
Vragen, die jij nooit zal stellen.
En wij zullen nooit zeggen, daarom.
Mensen willen graag het daarom weten.
Krijgen wij misschien toch antwoorden op het vele waarom.
Daarom heb ik jou mogen vasthouden.
Daarom heb ik naar jou mogen kijken.
Daarom was jouw geboorte zo speciaal.
Geovanni Angelo
De Italiaanse naam Giovanni of Geovanni, oftewel Johannes, afgeleid van het Hebreeuwse Jochanan, betekent 'Jahwe of God is genadig'.
De Italiaanse naam Angelo, afgeleid van het Griekse aggelos, betekent 'engel'.
Jij bent nu een van deze engeltjes en ligt in de armen van god.
Dag jochie!
Op 19 Januari 2005 hebben wij Geovanni Angelo een broertje geschonken genaamd, Duncan Dylan Eshber Hagedoorn.
We missen jou elke dag nog mijn lieve schat.
Heel veel liefs xxx en dikke knuf,
mama Tamara, papa Aart en broertje Duncan
Geovanni heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
