Glenn Vanrusselt

* 14 januari 1999 †

Sandra van Hofstraeten en Paul Vanrusselt

Voor ons lieve zoontje Glenn

Na 2 jaar huwelijk besloten we dat de tijd rijp was om aan kindjes te beginnen. Onze vreugde was dan ook groot toen ik na 3 maanden reeds zwanger bleek te zijn. Na 16 weken zwangerschap moest ik van de gynaecoloog een triple-test laten doen. Na een paar dagen kregen we te horen dat we een verhoogd risico op het syndroom van Down hadden (1/80). De gynaecoloog raadde dus aan om een vruchtwaterpunctie te laten uitvoeren. Op 17 weken zwangerschap hebben ze dit dan ook gedaan. Na 3 weken bang afwachten kregen wij het verlossende telefoontje dat alles in orde was met ons kindje. Niets stond ons geluk dus in de weg.

Na 28 weken zwangerschap werd ik ziek. Ik kreeg regelmatig vreselijke hoestbuien en de dokter concludeerde dat ik griep en bronchitis had. Omdat hij medicijnen voorgeschreven had, belde ik naar de gynaecoloog om te vragen of ik die medicijnen mocht innemen. Hij vond dit geen probleem. Ik heb hem toen reeds gemeld dat ik de baby niet veel meer voelde bewegen doch dit was volgens hem volledig te wijten aan de griep. Ik voelde mij niet lekker dus de baby ook niet. Ik heb hem nog een aantal keren teruggebeld omdat ik toch niet gerust was maar hij bleef steeds hetzelfde herhalen alhoewel ik de baby steeds minder voelde. Het was ons eerste kindje dus ik wist niet beter.

Na een week hield ik het niet meer uit en ben ik naar het ziekenhuis gegaan voor een echo. Tijdens deze echo stelde men vast dat het hartje van Glenn niet meer klopte. Hij was gestorven in m'n buik. De gynaecoloog besloot om de bevalling de volgende morgen in te zetten maar ik mocht niet meer naar huis. Paul mocht ook niet bij mij blijven want ik had rust nodig volgens de dokter. Alsof ik zou slapen die nacht!

Op 14 januari 1999 hebben ze 's morgens de bevalling ingeleid. Vanaf het moment dat de weeën op gang kwamen, werd er een epidurale verdoving aangebracht. Dit zeer tegen m'n wil want ik wilde de bevalling bewust meemaken maar dat had volgens hen geen zin. Na 10 uur arbeid werd ons zoontje Glenn geboren, een perfect mannetje van 37 cm. Hij woog 875 gram en zag er prachtig uit. Wat wel opviel, was dat hij heel blauw zag. De gynaecoloog concludeerde daarom dat hij reeds een week gestorven was. Als ze dus van in het begin op m'n twijfels gereageerd hadden, had dit waarschijnlijk niet hoeven te gebeuren want Glenn mankeerde niets. Er werd geen oorzaak gevonden. We mochten hem wel zien maar ik mocht hem niet vasthouden, iets wat ik altijd zal betreuren. Na 2 dagen ben ik gaan lopen in het ziekenhuis. Ze hadden mij een kamer gegeven op de kraamafdeling recht tegenover de couveuses. Die confrontatie met blije gezichten en babytjes kon ik niet meer aan.

Een week later werd Glenn begraven. We kozen ervoor om dit in beperkte kring te doen vermits het sowieso al een heel emotionele gebeurtenis is. Enkel onze ouders, broer en grootouders waren aanwezig. Tijdens de dienst speelden ze het liedje "Tears in heaven" van Eric Clapton. Ik kan nog steeds m'n tranen niet bedwingen als ik dit liedje hoor.

Omdat ik zeker niet zwanger wou worden, vroeg ik een voorbehoedsmiddel aan de gynaecoloog. Hij beweerde dat ik zeker niet zwanger kon worden de eerste zes maanden omwille van het "verrottingsproces". Nog steeds in shock, geloofde ik hem. De schok was dan ook enorm toen bleek dat ik een maand later overtijd was. Een zwangerschapstest was positief. Volgens de gynaecoloog was dit volstrekt onmogelijk en hij gaf me pilletjes om m'n menstruatie op gang te brengen. Gelukkig nam ik die niet in en ging ik naar een andere gynaecoloog voor een tweede opinie. Ik bleek inderdaad zwanger te zijn. Na een heel bange zwangerschap van 37 weken werd op 1 november 1999 Nicky geboren, een wolk van een dochter. De weeën begonnen op weg naar het grafje van Glenn. Ik beschouw Nicky dan ook als een geschenk van Glenn. Op 25 november 2001 werd Niels, ons derde kindje, geboren.

Een leven nog zo klein en pril,
een leven nog zonder eigen wil.
Nog veilig geborgen in mama's schoot,
vond jij in rust een stille dood.
Zeven maanden had je bijna volbracht,
maar we hebben tevergeefs gewacht.
Je was zo mooi, zo zacht, zo fijn,
heel even mochten we bij je zijn.
Hoeveel we van je zullen houden
zal je nooit weten.
Lieve lieve Glenn,
we zullen je nooit vergeten!

Glenn heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje     Lees de berichtjes