Iris Vertogen
* 25 juli 2006 †
Jan en Monique
Het verhaal van Iris Vertogen
Jan en ik willen heel graag kinderen en we besluiten dan ook om half 2005 met de pil te stoppen. Als ik na 2 maanden nog niet ongesteld ben geworden, ga ik naar de huisarts. Die stuurt mij door naar het ziekenhuis in Geldrop. Daar krijg ik allerlei onderzoeken en hormonenkuren en wordt in september 2005 de diagnose PCO syndroom vastgesteld. Dit betekent dat ik vochtblaasjes in mijn eierstokken heb, en een zeer onregelmatige menstruatie en overgewicht waardoor het zeer moeilijk voor Jan en mij zal worden om een kindje te krijgen.
Dit was een hele klap voor ons en we begonnen ons voor te stellen hoe er een toekomst zonder kinderen er voor ons uit zou zien. Tot ik half december 2005 zwanger bleek te zijn. We waren dolgelukkig. Waren we net in een proces om kinderloos door het leven te gaan, blijk ik zwanger te zijn.
We hebben verschillende echo's gehad (ik was nog maar net zwanger), maar op vrijdag 13 januari 2006 kwam het verschrikkelijke nieuws. Het hartje klopte niet meer. Dit was een hele klap voor ons. Eerst te horen krijgen dat je kinderloos blijft, dan zwanger zijn en dan een miskraam krijgen. Op donderdag 19 januari 2006 onderging ik de curettage. Ik had niet verwacht dat ik onder algehele narcose zou moeten, maar de ingreep viel gelukkig mee. Het verwerken begon natuurlijk later. Toch hadden we een lichtpuntje, want ik kon immers zwanger worden.
Huwelijk Jan en Monique op 30 maart 2006
We hadden nadat ik zwanger was, al een datum voor ons huwelijk gepland, dit vonden we allebei erg belangrijk. Dat we een echt gezin zouden vormen (met alles erop en eraan). Na de miskraam hebben we besloten om de bruiloft toch door te laten gaan. Onze liefde voor elkaar wordt er immers niet minder door, en wie weet zou er in de toekomst nog een zwangerschap volgen. We zijn op 30 maart 2006 getrouwd en hebben dit in besloten kring gevierd (Jan en ik zijn al een keer eerder getrouwd geweest, dus voor ons was een grote bruiloft niet meer nodig).
Monique zwanger
Ik heb op 18 april 2006 een zwangerschapstest gedaan, omdat ik niet ongesteld werd. En wat bleek ik was 4 weken in verwachting. Wat waren wij gelukkig, dit hadden we helemaal niet verwacht en zeker niet zo snel. We hebben op maandag 15 mei 2006 een echo in het ziekenhuis in Geldrop laten maken (ik was toen 8 weken zwanger). We zagen meteen al heel duidelijk een hartje kloppen, dus dat zat wel goed. We zijn toen nog een paar keer in het ziekenhuis in Geldrop op controle geweest en alles was steeds goed.
Dinsdag 20 juni 2006
We hadden om 15.00 uur een afspraak bij het Diagnostisch centrum in Den Bosch voor een nekplooimeting. Vroeger werd dit alleen aangeboden aan vrouwen van boven de 36 jaar, vanaf 1 januari 2006 wordt dit onderzoek aan iedere zwangere vrouw aangeboden. We hadden een videoband meegenomen en ze hebben een aantal foto's van de baby uitgedraaid. Alles zag er goed uit, de baby bewoog goed en alles leek er op en aan te zitten.
Woensdag 21 juni 2006
Ik word 's morgens vroeg gebeld door mijn gynaecoloog. Ze hebben gisteren bij de nekplooimeting afwijkingen in de hersenen van de baby gezien en of wij 's middags gelijk naar het Academisch Ziekenhuis in Maastricht willen gaan. Ik was trouwens thuis omdat mijn contract op mijn werk niet verlengd werd (ik zou na 2 jaar ineens niet meer functioneren). Ik belde huilend Jan op zijn werk, hij is gelijk naar huis gekomen. We hadden allebei gelijk in de gaten dat het goed fout was, anders moet je niet gelijk 's middags naar een Academisch Ziekenhuis.
We zijn om 15.30 uur in het ziekenhuis en hebben een afspraak met mevrouw Duin. Zij heeft toen bij mij een vaginale echo gedaan en heeft toen alles aangewezen en uitgelegd. Het bleek dat de baby een grote cyste bij de kleine hersenen heeft (ze noemen dit het Dandy Walker syndroom). Doordat er een cyste in de hersenen zit, kan deze de ontwikkeling van de andere hersenhelften tegengaan. Er zijn gevallen bekend van mensen die een drain hebben die het hersenvocht afvoeren en verder geen klachten hebben, maar er zijn ook gevallen bekend van zwaar gehandicapte kindjes. Ook kon dit verhaal passen bij trisomie 13 of 18. Dit zijn kindjes met zeer ernstige afwijkingen en hebben geen levensverwachting. De helft van de kindjes overlijdt binnen 2 weken en 1% wordt niet ouder dan 1 jaar.
Er werd besloten om een vlokkentest te doen, omdat ze dan waarschijnlijk meer over de afwijkingen van de baby konden zeggen. Ze zijn toen met een naald door mijn buikwand naar de placenta gegaan. Aan die naald zit een spuitje, en door met de naald heen en weer te gaan proberen ze stukjes van de placenta los te krijgen. Door het spuitje iedere keer vol te trekken, zuigen ze stukjes mee naar buiten. Ik vond dit zeer pijnlijk en traumatisch. Ik had het gevoel dat de naald de baby kapot prikte. Ik moest erg huilen en was moeilijk te kalmeren.
Onze wereld valt in elkaar. Wat zijn we verdrietig. Ik ga gelijk op zoek op internet wat die syndromen allemaal inhouden. Ik word niet vrolijk van de beelden die ik te zien krijg. Van zeer verminkte baby's tot zwaar geestelijk gehandicapte kindjes. Jan is hier heel duidelijk in. Hij wil absoluut geen gehandicapt kindje, punt uit. Voor mij ligt die situatie heel anders. Ik vind bepaalde handicaps wel aanvaardbaar en vind niet dat wij voor "God" mogen spelen.
Er breekt voor ons een hele moeilijke tijd aan. Jan en ik kunnen niet met elkaar praten, omdat wij zo verschillend over dit onderwerp denken. Ik ga op zoek naar informatie op internet over wat ons allemaal te wachten staat. Ik kom op de site "Lieve engeltjes". Dit is een site voor ouders die al een kindje hebben verloren. Ik meld mezelf aan en ik kom terecht op een site voor moeders die al de beslissing hebben genomen om de zwangerschap af te breken vanwege een medische reden. Ik vind hier heel veel steun bij. Deze moeders hebben allemaal al meegemaakt, wat ik nog mee moet maken. Ik kan daar al mijn gevoelen en gedachten kwijt. Ik krijg ook heel veel tips en steun.
Woensdag 28 juni 2006
Vandaag moeten we weer terug naar het ziekenhuis voor een echo en de uitslag van de vlokkentest. We krijgen te horen dat de baby geen chromosoomafwijking heeft (dus geen trisomie 13 of 18). Dit is op zich goed nieuws, want dan heeft de baby in ieder geval een levensverwachting. Ook krijgen we te horen dat het een meisje is (we wilde allebei graag het geslacht weten). Ze hebben mij verteld bij "Lieve Engeltjes" dat het heel belangrijk is om de baby nu al een naam te geven. Jan en ik hebben hier over nagedacht en wij noemen haar Iris. Dit vonden wij een leuke naam, omdat mijn zus ook 2 dochters heeft en wij het leuk vinden als er nog een bloemenmeisje bij zou komen.
Jan en ik kunnen steeds slechter met elkaar praten. Ik heb weer hoop gekregen en Jan zit dit helemaal niet zitten. Hij ziet alles heel zwart. Hij kan alleen denken aan een spastisch en zwaar gehandicapt meisje in een rolstoel. Ik ben veel positiever en ga er vanuit dat het allemaal wel mee zal vallen. We krijgen hier steeds vaker ruzie over en kunnen niet dezelfde mening vormen.
Woensdag 12 juli 2006
We krijgen vandaag opnieuw een echo, om te kijken hoe de cyste bij Iris in haar hoofd zich ontwikkeld. Maar er worden meer schokkende dingen ontdekt. De nieren van Iris blijken 3 x zo groot als normaal en er blijkt weinig vruchtwater te zijn. Doordat Iris wel voeding krijgt via de navelstreng en door haar te grote nieren geen blaasvulling heeft en dus ook geen urine uitplast (dit is vruchtwater), maar wel via haar mondje vruchtwater drinkt, wordt het vruchtwater steeds minder. Dit zou betekenen dat ze bij 26 weken geen vruchtwater meer heeft en haar longblaasjes nog niet genoeg ontwikkeld zijn om te kunnen ademen (dus geen levensverwachting heeft). Weer is alle hoop weg. Mevr. Duin noemt de situatie "zeer zorgwekkend".
Er wordt besloten om een vruchtwaterpunctie te doen, omdat er dan weer meer verteld kan worden over alle afwijkingen van Iris. Ze gaan weer met een naald via mijn buikwand naar binnen en halen wat vruchtwater uit de vruchtzak. Dit is gelukkig niet zo pijnlijk als als de vlokkentest. De vooruitzichten zijn zeer somber en er wordt besloten om de vruchtwaterpunctie af te wachten. Het duurt alleen wel 3 weken voordat ze een uitslag hebben, omdat het vruchtwater op kweek gezet moet worden.
Ik ga steeds meer inzien dat we afscheid moeten gaan nemen van Iris. Ik besluit om zelf een geboorte/overlijdenskaartje te maken. Op de voorkant staat een zwart/wit foto van Anne Geddes van een baby die op haar buik ligt met een vlinder op haar billen. Van internet haal ik een heel mooi gedicht voor de binnenkant. Ook koop ik samen met Jan een rieten mandje waar ik zelf een kussentje in maak van wit gekreukelde stof en een bijpassend wit lakentje. Jan vindt het heel moeilijk om dit allemaal aan te zien, maar we kunnen gelukkig weer goed met elkaar praten. Mijn denken en gevoel komt steeds meer op 1 lijn, dat Iris geen levensverwachting heeft, hoe gewenst zij ook is.
Bij de afspraak van 12 juli 2006 hebben we met mevr. Duin de afspraak gemaakt, dat als ik eerder terug wilde komen, ik maar hoefde te bellen. Ik kreeg ook steeds meer het gevoel dat het niet goed zat met Iris en heb een afspraak gemaakt na 1 week.
Dinsdag 18 juli 2006
We hebben binnen 1 week al een afspraak gemaakt omdat ik het geestelijk en lichamelijk niet meer aan kan. Ik word letterlijk ziek van de onzekerheid. Mevr. Duin maakt opnieuw een echo en komt met nog een nieuwe ontdekking. Iris heeft geen 4 hartkamers en ook maar 1 aorta. Ook is het vruchtwater teruggelopen van 3,0 cm. naar 2,2 cm. (en dat al binnen een week). We sommen alles samen met haar op en komen tot 4 afwijkingen.
1. De cyste in de hersenen (Dandy Walker syndroom).
2. De nieren die 3 x zo groot zijn.
3. Te weinig vruchtwater.
4. Geen 4 hartkamers en maar 1 aorta.
Jan en ik komen samen tot de conclusie dat Iris met welke medische hulp dan ook, geen leefbaar leven heeft (als ze het al overleefd). Mevr. Duin vindt dat we voor ons en Iris een goede beslissing hebben genomen. Ze heeft de avond van te voren nog samen met andere artsen naar vorige echo's gekeken en dit is voor iedereen de beste oplossing.
We maken een afspraak voor zondag 23 juli 2006 om 13.00 uur in het ziekenhuis in Maastricht. Dan krijg ik een tablet als voorbereiding van de bevalling. Op dinsdag 25 juli 2006 moeten we om 7.30 uur in het ziekenhuis in Maastricht zijn voor de bevalling.
We komen thuis en zijn gek genoeg opgelucht dat de kogel door de kerk is. Ik bel de Dela om de crematie voor te bereiden. Ik had hier al naar gemaild en de situatie uitgelegd en of dit vergoed zou worden. Ik had het helaas fout begrepen en kreeg nu te horen dat het voor baby's voor 24 weken niet vergoed wordt. Ik krijg het advies om rechtstreeks contact op te nemen met het crematorium in Heeze. Ik maak een afspraak voor zaterdag 22 juli 2006 om 10.00 uur.
Zaterdag 22 juli 2006
We hebben om 10.00 uur een afspraak bij het crematorium. Een vrouw vangt ons op en legt uit hoe alles precies in zijn werk gaat. We willen graag Iris zelf invoeren bij de crematie. Dit kan en er worden allerlei formulieren ingevuld. We kunnen natuurlijk niet precies een datum afspreken voor de crematie, dit hangt af hoe lang de bevalling gaat duren. We spreken af te bellen als Iris geboren is. Ik zoek nog een zilveren hanger uit met ketting in de vorm van een bloemknop. Hier komt een beetje as in van Iris.
Zondag 23 juli 2006
We moeten om 13.00 uur in het ziekenhuis in Maastricht zijn. Op de afdeling verloskunde worden we opgevangen door een verpleegkundige. Ik moet een pil in nemen die mijn lichaam er op voorbereid dat de bevalling binnenkort gaat plaatsvinden. Regelmatig controleert ze mijn bloeddruk. Die blijft laag, en ik word er gelukkig ook niet misselijk van. We mochten om 14.45 uur naar huis. We zijn toen nog naar Valkenburg gegaan. Ik weet dat daar een hele goede fotograaf zit die ook hele mooie zwart/wit foto's maakt. We laten een hele mooie foto maken, ik heel trots met mijn zwangere buik. Ik vind het heel belangrijk dat deze foto gemaakt wordt, misschien word ik wel nooit meer zwanger.
Jan en Monique
Dinsdag 25 juli 2006
We worden om 7.30 uur in het ziekenhuis in Maastricht verwacht. We zijn erg vroeg en we gaan nog even naar de kapel in het ziekenhuis. We steken het kaarsje aan dat Rina, een kennisje van ons, ons heeft meegegeven. We gaan naar boven en worden opgevangen door een aardige verpleegkundige. Ze brengt ons naar onze kamer toe. Rond 8.30 uur komt gynaecologe Mevr. Es naar ons toe. Ze legt ons de hele procedure uit en komt om 9.00 uur terug.
Nu begint ze met het vaginaal inbrengen van medicijnen. Dit moet de baarmoeder aanmoedigen om weeën te gaan maken, zodat Iris geboren kan worden. Dat is erg pijnlijk. De tabletten moeten hoog in de baarmoedermond geplaatst worden. Dit inbrengen van medicijnen wordt om de 3 uur herhaald. Dus om 9.00 uur, 12.00 uur, 15.00 uur, 18.00 uur en 21.00 uur. Als Iris dan nog niet geboren zou zijn, zouden ze stoppen met de medicijnen en de volgende dag wordt heel het verhaal weer herhaald.
Al gauw genoeg komt er een professor naar ons toe. Hij heeft gelezen dat wij geen obductie (onderzoek) willen laten doen, na de geboorte van Iris. We komen er in een gesprek achter dat er bij ons veel onduidelijkheden zijn. Wij dachten dat Iris na de obductie nog 6 tot 8 weken in het ziekenhuis moest blijven. Dit blijkt niet zo te zijn. Na de obductie mag Iris gelijk mee naar huis. Ik dacht dat er dan erg weinig van Iris over zou blijven, maar de professor legt ons uit dat dit zeer secuur gebeurt en dat hier niets van te zien is. Wij gaan alsnog akkoord met obductie.
We hebben een erg aardige verpleegster. Ze haalt gauw genoeg voor Jan een bed. Jan is doodop. We hebben de laatste tijd weinig geslapen en Jan is er van overtuigd dat er goed voor mij gezorgd wordt, dus valt hij al snel als een blok in slaap. Het is ook erg warm buiten (± 35 °C) en er is airco in het ziekenhuis. Om ± 17.00 uur krijg ik erg veel pijn. Mevr. Es wordt erbij gehaald en ik krijg pijnbestrijding d.m.v. een injectie. Het gaat allemaal erg snel nu. Om 18.00 uur krijg ik voor de 4e keer vaginaal medicijnen toegediend. Ik heb opnieuw veel pijn. We hebben nog overleg of ik niet een ruggenprik moet krijgen tegen de pijn.
Dan komen de weeën ineens snel achter elkaar. Ik besef me heel goed, dat als Iris geboren wordt ze ook gelijk zal overlijden. Ik word hier erg verdrietig van en moet erg huilen. Maar ik moet doorzetten en na een paar keer persen wordt Iris om 19.10 uur geboren. Ze wordt in de vruchtzak geboren. Deze maakt Mevr. Es open en haalt Iris eruit. Jan mag de navelstreng doorknippen en Iris wordt in een doek gewikkeld en op mijn buik gelegd. Wat is ze mooi. Alles zit erop en eraan. Handjes, voetjes zelf nageltjes. De verpleegkundige maakt voetafdrukjes van Iris. Ze probeert ook nog handafdrukjes te maken, maar Iris houdt haar handjes als knuistjes, dus dit lukt niet.
Iris pas geboren
Ze komen er alleen achter dat de placenta er niet uit wil. Ik probeer nog te persen maar hij komt er niet uit (hierdoor verlies ik ook veel bloedstolsels). Ik krijg een injectie om de placenta los te maken, maar dit lukt niet. Er wordt nog water in de navelstreng gespoten om zo de placenta los te krijgen, maar ook dit lukt niet. Er wordt een andere gynaecoloog bijgehaald (een man) en hij zal de placenta er wel even uithalen. Er wordt door 2 verpleegkundigen op mijn buik geduwd en de gynaecoloog trekt aan de navelstreng, maar de placenta wil er niet uitkomen. Er wordt om ± 21.00 uur besloten om mij naar de operatiekamer te brengen en de placenta er operatief uit te halen (dit gebeurt vaginaal).
Zo lang is Iris
Terwijl ik naar de operatiekamer gebracht wordt, blijft Jan met Iris op de kamer achter. Iris wordt gewogen, ze weegt 180 gram, en opgemeten, ze is 21 cm lang. Ook komt er een klinisch geneticus. Zij kijkt Iris na op uiterlijke afwijkingen. Zij kon geen echte afwijkingen vinden.
Iris na de obductie
Als ik wakker word op de uitslaapkamer wordt Jan gauw genoeg gebeld. Hij komt met Iris in haar mandje naar mij toe. Zij wordt weer bij mij op mijn buik gelegd. Er komen verschillende mannelijke en vrouwelijke verpleegkundigen naar Iris kijken. Ze hadden nog nooit zo'n kleine en mooie baby gezien (normaal worden baby's die zo klein zijn niet meegenomen naar de uitslaapkamer). Als alle controles goed zijn, word ik terug gereden naar onze kamer.
Ik slaap 's nachts heel weinig en blijf nog lang naar Iris op mijn buik kijken. Ik streel haar en geef haar heel veel kusjes. Haar huid plakt heel erg en is ook erg rood van kleur. Dit komt omdat hij zo dun is. Ik word woensdag 26 juli om 6.00 uur wakker en mijn bed is helemaal nat. De katheter is los geschoten. Hij mag er gelukkig uit want dit is geen prettig gevoel. Ik ga douchen en voel me een stuk frisser. Ik kan niet meer slapen en haal Iris uit haar mandje. Ze heeft 's nachts bij ons op de kamer gestaan. De verpleegster heeft een koelelement in haar bedje gedaan.
Iris in haar mandje
Om 9.00 uur wordt Iris opgehaald voor de obductie. Ze wordt om 11.00 uur weer teruggebracht. Ze hebben haar een grappig pakje aangedaan en een mutsje op. Het staat haar erg eigenwijs. We eten nog in het ziekenhuis en na een laatste gesprek met Mevr. Es gaan we om 14.00 uur naar huis. Ik moet onderweg naar huis in de auto erg huilen. Het is ook allemaal zo verdrietig. We zijn om 15.00 uur thuis en mijn ouders komen nog even kijken naar Iris.
Iris bij mama op haar hand
We zijn om 16.00 uur bij het Crematorium. De vrouw die ons ook zaterdag heeft opgevangen is er weer. We worden naar de familiekamer gebracht en we drinken daar nog wat. Hier nemen Jan en ik voor de laatste keer afscheid van Iris. We worden naar de ovens gebracht en het mandje van Iris wordt op een houten plank gezet. Een man die er ook bij is, voert Iris in de oven. Het is erg bijzonder om hierbij te zijn.
Voetjes van Iris
We rijden stil naar huis en komen thuis in een leeg huis. Het is allemaal erg onwerkelijk. Het lijkt allemaal een film, alleen is het wel een horrorfilm.
Gedicht voor ons engeltje
Weet je wel kleine meid wat je met ons hebt gedaan
in die veel te korte tijd van jouw aardse bestaan?
Je hebt ons meer mens gemaakt, we staan nu dieper in het leven
je hebt ons in ons hart geraakt en ons zoveel moois gegeven!
Sinds ons afscheid beseffen we pas, dat ondanks de grote pijn
we dankbaar zijn dat jij er was en dat wij jou trotse ouders mogen zijn!
Er zullen nooit genoeg woorden zijn om te beschrijven hoeveel we van je houden,
konden we je dat maar laten zien.
Vergeten doen we je nooit
Je zult altijd bij ons zijn
Dag lief engeltje
Dag Iris
Iris heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
