Irvan

* 4 januari 2000 - 27 april 2000 †

Paula en Dick
Mabel

Ons verhaal over Irvan Guido Loran Voet

Alles waar je echt van houdt,
zal je warmte blijven geven
Ook al is het niet gebleven
of geworden wat jij wou.
Het blijft altijd een deel van jou
en een stukje van je leven.

Na een fantastische zwangerschap en een zeeeeer voorspoedige bevalling (3 uur) werd op 4 januari 2000 onze zoon Irvan geboren. Irvan had een mooie kraamtijd en groeide goed. Met precies 6 weken ging hij lachen. Dat vonden mijn man en ik een fantastisch moment. Dan laat zo'n ukkie iets zien. Irvan ging na 3 maanden ongeveer minder lachen en ons viel zijn ademhaling op. Die was erg hoog. We zijn toen al een keer naar een weekendarts geweest, maar er was niets mis. Toch blijf je als ouder met een gevoel zitten dat er iets niet klopt. Irvan ging toen ook minder frequent drinken. Toen hij 3,5 maand was moesten we naar het cb. Irvan werd gewogen en hij was vergeleken met de vorige maand 5 gram afgevallen. Reden voor de arts daar om snel te handelen.

Zo kwamen we bij de huisarts terecht die ons doorstuurde naar het ziekenhuis. Na een paar onderzoeken kwamen ze er achter dat zijn rechter gedeelte van het hart abnormaal groot was. Door al die onderzoeken konden wij Irvan ook niet meer rustig krijgen. Dit heeft ons wel wat geïrriteerd. Het is een rot gevoel dat je zelfs als moeder je kindje niet meer rustig krijgt. Er werd door het ziekenhuis besloten dat Irvan naar Groningen moest. Daar zit een gespecialiseerd hartcentrum voor kinderen. Irvan werd aan de beademing gelegd en in een couveuse werd hij in een ambulance naar het AZG in Groningen gebracht.
Mijn man en ik volgden die nacht ook. Om 3 uur 's  nachts kwamen wij aan.. en daar lag hij op de intensive care, met nog steeds de beademing en allerlei infusen. Zo klein.... je voelt je zo machteloos. Vasthouden ging niet meer.... Na een paar dagen vol van onderzoeken lieten ze hem bijkomen uit de morfine.

Irvan deed zijn ogen weer open. We konden weer wat contact met hem maken. De artsen wisten nog steeds niet wat hij had. Dat vergrootte hartdeel was er nog steeds, maar men kon niet zien en begrijpen waarom dat zo was. Door een lieve verpleegkundige heb ik in die week Irvan nog vastgehouden... een hele verhuizing met al die slangen, maar het was heerlijk. Hij is daarna in een groot bed gelegd zodat we bij hem konden liggen. Thuis had hij ook altijd tussen mijn man en mij ingelegen. Irvan mocht/moest ook weer eten hebben en ik ben fanatiek aan het kolven gegaan. Na heel veel moeilijkheden en tegenwerkingen is me dat allemaal wel gelukt.

De avond van 2e paasdag is Irvan "niet goed geworden". Hij moest onmiddelijk weer morfine hebben (hij was niet meer rustig te krijgen) en zijn nieren en lever vielen uit. De dag er na hebben ze een nierdyalyse aangelegd. Ze hadden een onderzoek gepland, maar deze kon niet doorgaan omdat hij zo ziek werd. Ons werd toen al gevraagd om na te denken over "kwaliteit van leven". Je krijgt een klap in je gezicht.... JOUW kindje gaat niet dood..... Dat onderzoek hebben ze uiteindelijk wel gedaan.. niet helemaal, want daarvoor was hij te ziek. Uit dat onderzoek kwam naar voren dat zijn longen een te hoge bloeddruk hadden. De bloeddruk in de longen is een vijfde deel van de gewone bloeddruk. Dit verklaarde ook waarom zijn rechterharthelft zo groot was... "het blies zich als het ware op".. de druk in de longen was veel te hoog.... Men kende dit ziektebeeld en men had 2 medicijnen.... mocht hij het redden dan was de verwachting dat hij een "rustig" leven moest leiden.. dus geen inspanning... mocht hij dit redden, dan kon mijn zoon niet voetballen... De medicijnen sloegen niet aan.... Irvan kon deze strijd niet winnen. 3 dagen nadat hij zo ziek was geworden, was er een verzuring in zijn bloed gemeten....

We lieten onze familieleden komen. Onze fantastische buren hadden onze 3-jarige dochter opgevangen en zij kwamen haar brengen. Mabel is altijd dol op haar broertje geweest. We besloten om Irvan van de beademing te halen op zijn geboortetijd, 10 voor 9 in de avond. Die avond hebben we voetafdrukjes en handafdrukjes in verf gemaakt. Het jochie geknuffeld. Iedereen heeft hem bekeken. Rond half negen hebben ze hem meer morfine gegeven.. ik wilde niet dat als ze hem van de beademing zouden halen dat hij "stuiptrekkingen" kreeg... dat zou ik niet kunnen verdragen... Irvan is bij ons op schoot gelegd, alle infusen waren er af, behalve de slangen van de beademing en zijn sonde voor de borstvoeding. Knus met zijn vieren op de bank is zijn beademing er uit gehaald.... Irvan was overleden.

Mijn man en ik hebben Irvan gewassen en aangekleed. Daarna hebben we hem vastgehouden en geknuffeld. Onze familieleden hebben ons gesteund in wat we deden en hebben Irvan ook nog bekeken. We besloten om zijn hart en longen te laten onderzoeken. De dag na zijn overlijden hebben we Irvan in zijn mand zelf mee naar huis genomen. Thuis.... Hij is gecremeerd. Nu is zijn as ook weer thuis...

De uitslag van het onderzoek heeft heel veel opgeleverd. Zijn aandoening was zeer zeldzaam, dat het bijna onmogelijk is om nog een kindje te krijgen met hetzelfde. (in 15 jaar 23 gevallen in Europa, waarvan er 7 het hebben overleefd dmv transplantatie van 1 long of het weghalen van 1 long. Van die 7 zijn er ook al een aantal overleden) Daarom hebben we ook besloten om niet de erfelijkheid er van te onderzoeken.

Wat ik andere ouders graag zou willen vertellen als hun babietje overlijdt: Volg je gevoel. Voor ons was dat oa: mee naar huis nemen.
Wij volgden ons gevoel en het was goed voor ons. Je kunt dan zelf kijken op momenten dat het jouw uitkomt. Je mag je baby ook zelf vervoeren. Het wassen en aankleden was ook erg fijn. Het is dan wel een dood kindje, maar wel JOUW kindje!!! en dat is niet eng. We hebben heel bewust onze dochter dit laten meemaken. We wilden haar broertje niet opeens uit haar leven rukken. Ze heeft een kleine terugslag gehad (slechter praten), maar dat is nu weer bijgetrokken. We hebben haar ook nooit verteld dat Irvan sliep. Nee hij is dood. Eerlijkheid is heel belangrijk.
Kortom: DOE wat je VOELT!!! Je kunt dit maar 1 keer doen. Volg je gevoel! Hij is in ons hart. De 4 maanden dat hij heeft geleefd, heeft ons veel geleerd. Dingen zijn niet vanzelfsprekend. Wees blij met alles wat je hebt en krijgt, hoe klein dan ook. Ja het is oneerlijk dat je kindje eerder overlijdt dan jij! Absoluut. Maar heel veel praten heeft ons geholpen en we zijn blij dat we dingen hebben gedaan zoals ze zijn gegaan. Irvan krijgen we niet meer terug, maar niemand kan ons de herinnering afnemen.
Ik ben nu weer in verwachting. Ja ergens is het eng, maar ik denk niet dat deze baby hetzelfde heeft wat Irvan had. Onze dochter is ook gezond. Heel hard gezegd viel het onder domme pech. Maar ik denk dat we veel geleerd hebben. En dan op geestelijk vlak.
Vrienden met kleine kinderen zijn zich ook bewuster geworden over wat voor rijkdom ze hebben met kinderen. Zonder Irvan had men daar niet over na gedacht.

Onze fantastische kinderen Mabel en Irvan

Inmiddels waakt Irvan* over zijn 2 broertjes: Loran is op 11 april 2001 geboren en Yardo op 19 juni 2003.

Irvan heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje     Lees de berichtjes