KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Charmilla

* 12 april 1997 - 21 april 1997 †

Ingrid en Berry

Charmilla, ons tweede kindje, werd met 30 weken en 5 dagen zwangerschap geboren door middel van een spoedkeizersnede, omdat de placenta, die voorliggend was, begon los te laten. Hierdoor kreeg ik een bloeding en steeds meer buikklachten waardoor ik met spoed werd overgebracht naar een ziekenhuis waar een NICU afdeling was. NICU staat voor Neonatale Intensive Care Unit. Hier in Nederland zijn er maar tien ziekenhuizen die dit hebben. Hierdoor kwamen wij in een ziekenhuis, die ver buiten onze woonplaats lag. Met gillende sirene ben ik die kant op gebracht en daar werd direct een keizersnede uitgevoerd omdat de baby het nog goed deed en ik ook. Want wachten zou kunnen betekenen dat de placenta helemaal losliet en de baby daardoor zou komen te overlijden als gevolg van zuurstofgebrek en ik zou kunnen doodbloeden. De overlevingskansen met dit aantal zwangerschapsweken was al behoorlijk goed te noemen. Daarom besloten we gelijk tot die keizersnede over te gaan.

Charmilla maakte een prima start. Ze woog 1710 gram. En had een goede apgar score. Ze hoefde niet beademend te worden en dat was helemaal fantastisch gezien de termijn van de geboorte. Ze was onze grote trots! Al de dag daarna kon ze beginnen met de borstvoeding en ook dat deed ze geweldig goed. Alles leek zonder problemen te verlopen. Zo gingen de dagen voorbij en werd er zelfs gesproken over een overplaatsing naar ons eigen regionale ziekenhuis.

Helaas zijn we nooit zo ver mogen komen dat dit werkelijk gebeurde.....

We waren beiden nog steeds in het ziekenhuis waar ik nog steeds verpleegd werd. En zo gingen wij die beruchte ochtend, net als al die andere dagen, direct na het wakker worden even bij haar kijken hoe ze de nacht had doorgebracht. Wij kregen van de verpleging te horen dat ze een rustige nacht had gehad en alles leek goed te zijn. Ze waren allemaal trots op haar!

Zo zijn wij later op onze kamer terug om te ontbijten en te wassen en dan plotseling vliegt de kamerdeur open. Het hoofd van de afdeling Neonatologie kwam binnen samen met de arts-assistent en de twee verpleegkundigen van haar en tevens ook nog twee verpleegkundigen van mijn eigen afdeling......Vreemd, dacht ik nog. Maar besefte nog niet goed genoeg dat er wel eens iets fout zou kunnen zijn. Ik dacht eerder dat er onverwacht plaats was vrijgekomen in ons eigen ziekenhuis en dat het transport zo kon plaats vinden.....

Ineens begint het hoofd van haar afdeling ons te vertellen dat het met haar op dat moment heel erg slecht ging. Charmilla was op dat moment een vlammetje dat langzaam uitwaaide..... Op het moment dat ze ons dit vertelden, kon het al wel eens afgelopen zijn met haar.....

We keken naar buiten en dachten maar aan een ding: "Dit kon niet onze Charmilla zijn, ze hadden de verkeerde ouders voor zich!" We waren zojuist nog bij haar geweest!
Totdat plotseling een van de verpleegkundigen riep dat als we haar nog wilden laten dopen dat nu direct gedaan moest worden. Pas toen realiseerden wij wat er aan de hand was met ONZE dochter! Direct zijn wij opgestaan en mee naar beneden gegaan. Maar onderweg kregen wij steeds meer informatie te horen. Charmilla had een bacterie in haar lijfje gekregen waardoor er overal gaatjes gebeten werden in de bloedvaten. Hierdoor kreeg ze een forse hersenbloeding en een longbloeding en dat ging allemaal heel erg snel... we moesten ons erop voorbereiden dat als we haar zouden zien dat ze helemaal opgeblazen was van het vocht, van al die inwendige bloedingen, en daardoor ook een hele vervelende kleur had. Ze lag inmiddels aan de zware beademing en had heel wat infusen... maar ze kon al overleden zijn voordat wij bij haar kwamen.

Dat niet a.u.b. Ze mag niet zonder onze liefde en warmte van ons vertrekken....ging er door ons heen. Wat was dit een lange route dit keer, tenminste daar leek het op.

Dan ineens staan we voor haar zaal en gaat de deur open....alle verpleegkundigen kijken verschrikt naar ons en geven een teken als blijk van medeleven. We vragen automatisch of ze er nog is.... gelukkig is het antwoord ja. We gaan naar haar couveuse die achter deze deur van de zaal stond en daar ligt onze dochter....we herkennen haar bijna niet meer. Wat is ze opgeblazen en blauw paarsig van kleur. Elke vijf seconden ging haar mondje open....ze huilde...huilde van pijn....

De artsen wilden het nog even twee uurtjes aankijken om te zien hoe de toestand van haar werd. En in die tussentijd hebben wij de beide opa's en oma's gebeld om te vragen of ze wilden komen samen met ons zoontje Fabian van toen 6 jaar.

Na anderhalf uur werden wij geroepen door de artsen of we in hun kantoortje wilden komen..... we voelden al welke kant het opging. Dit gesprek is zo moeilijk geweest. Er werd ons verteld dat Charmilla heel hard achteruit ging en zelf waren zij een voorstander om te stoppen met de beademing en haar rustig te laten heen gaan.....want als ze dit zou overleven dan was het een kindje wat later niet zou kunnen lopen, niet kon praten, niet kon zien, niet kon eten, waar geen kontakten meer mee gelegd kon worden....etc....een kindje wat in een verzorgingstehuis kwam en leefde als een kasplantje.....
We besloten te stoppen en haar in mijn armen te laten heen gaan.

Op het moment dat wij de kamer uit kwamen van die arts dat precies tegenover haar zaaltje lag kwamen de opa's en oma's eraan samen met Fabian. Omdat wij zo huilden werd er natuurlijk direct gevraagd of ze te laat waren. Dat waren ze nog niet maar dat zou niet lang meer duren. Charmilla kreeg op dat moment heel wat morfine in gespoten omdat ze zo'n pijn had en het voor haar iets dragelijker zou zijn als er gestopt werd met die beademing. Wij gingen alvast met iedereen naar de ouderkamer en wachten daar op de komst van ons poppetje......

De deur ging open en daar kwam de transportcouveuse, met het lawaai van een zuurstoftank eraan vast... en daarin lag zij. De verpleegkundige pakte haar eruit en gaf haar bij Fabian op schoot. Hij was zo trots! Eindelijk had hij een zusje....een zusje dat hij eindelijk kon vasthouden....een zusje dat hij heel even kon vasthouden in levende lijve. Een zusje waar hij heel lang op heeft moeten wachten omdat zij door middel van een IVF-behandeling tot bestaan is gekomen.

Daarna de opa's en oma's. Toen zijn zij vertrokken en naar de kamer gegaan van mijn verpleegafdeling. In die tussentijd zouden wij met haar alleen blijven in het bijzijn van de verpleegkundige en de arts. Wat hebben we met haar geknuffeld en gejankt! En toen kwam de arts om de beademingstube eruit te halen. Het zou nog een half uurtje duren voordat haar hartje zou stoppen...werd er gezegd. Maar al na vijf minuten keek ik hem aan en zei dat ik het idee had dat het al gebeurd was. Dat zou erg snel zijn vond hij maar het kon want ze was al erg ver heen. Hij luisterde met de stethoscoop en haar hartje stond stil.........Charmilla was toch stilletjes weggevlogen.

Samen hebben we nog een tijdje met haar zo gezeten en even daarna zijn er hand en voetafdrukjes gemaakt. Ze is lekker gewassen en aangekleed en voor het eerst daarna in een bedje gelegd. Zo zijn wij naar mijn kamer gegaan waar iedereen ook in spanning zat. Hier hoef ik niets over te vertellen wat er toen allemaal gebeurde...dat ligt nu nog erg moeilijk!

Ons zoontje heeft toen overigens dik een half uur met haar op schoot gezeten en snapte het maar niet dat ze nu dood was! Zojuist leefde ze nog....zei hij. Hij heeft toen ook vreselijk zitten huilen. En dat deed helemaal een pijn.

Wij hebben haar begraven met meer dan honderd mensen erbij.....we hebben 75 witte ballonnen opgelaten (kleur van de onschuld)als teken dat we haar ook moesten laten gaan, haar ook moesten loslaten om op te stijgen....Bij de begrafenis hebben we liedjes laten horen van: Tsjechov met "Vanmorgen vloog ze nog" - Leonie Sazias met "Knuffeldiertje" - Eric Clapton met "Tears in Heaven".

Haar grafsteentje bestaat uit een glasplaat met een regenboog erop. Dit heeft Fabian getekend en meegeven aan zijn zusje...

Achteraf blijkt dat ze uiteindelijk is komen te overlijden door een ziekenhuisbacterie, iets dat zeker niet had gehoeven! Want deze specifieke bacterie mag helemaal niet in ziekenhuizen komen, daar zijn ze altijd bang voor. Want zelfs gezonde volwassen mensen halen het dan vaak niet. Zo was er 's ochtends nog niets aan de hand en een paar uur later was ze een vlammetje dat langzaam uitwaaide...

Op de laatste bladzijde van haar dagboekje staat geschreven:

21 april 1997
Lieve Charmilla,

Nou meid, dat was schrikken voor ons en vooral voor jouw papa, mama en Fabian en natuurlijk je opa's en oma's. Vanmiddag om 15.00 uur was je heel erg ziek en moesten de beademingsdrukken omhoog en had je heel veel zuurstof nodig. Ze hebben een echo van je hoofdje gemaakt en daaruit bleek dat je een flinke bloeding had. Zelfs zo erg dat je hierdoor ernstig gehandicapt zou raken.

De artsen hebben toen besloten dat dit geen goed leven meer voor je is. Dat kwam hard aan voor iedereen. Van de buitenkant ben je ook zo'n gaaf poppetje. Je hebt wel heel veel vocht in je hele lijfje. Papa, mama, Fabian en je opa's en oma's zijn toen met jou apart gaan zitten om je nog even te knuffelen en om afscheid van jou te nemen.

Toen daarna de tube eruit ging, ben je heel rustig ingeslapen. Alleen met papa en mama erbij. Samen hebben we je toen gewassen en kreeg je het pakje aan dat je ouders het eerst voor je hadden gekocht. Nu lig je op de kamer bij je moeder in een wiegje.

Allerliefste Charmilla, veel te kort was jouw leventje. Ik wens je papa, mama, Fabian en je familie heel veel sterkte met dit grote verlies.

Rust zacht Charmilla,
groetjes Lisette

Op haar dankbetuigingskaartje hebben we de volgende tekst vermeld:

Waarom, waarom dit grote verdriet?

Waarom juist zij, die ons verliet?
Wij weten wel dat het zo beter is,
maar wij voelen gewoon zo'n groot gemis.
Ze was toch nog maar klein,
had veel te geven,
en dat bracht vreugde in ons leven.
Waarom, waarom dit grote verdriet?
misschien dat het slijt......
....maar vergeten doen we haar niet!

Hier vindt u meer over Charmilla.