KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Anaïs Bougie

* 26 januari 2003 †

Theo en Debbie

Het verhaal van ons dochtertje/zusje Anaïs

Onze lieve Anaïs

Op 1 februari 2002, is ons zoontje Senna geboren. Dolgelukkig waren wij met ons eerste kindje.
Daardoor leek het ons leuk, om nog een kindje te mogen krijgen. Kort daarna raakte ik, in juni 2002, zwanger van Anaïs. Ik was uitgerekend op 2 februari 2003. 1 jaar en 1 dag na de geboorte van Senna.

Deze zwangerschap verliep, net zoals bij Senna, voorspoedig. Ik voelde me prima en had geen noemenswaardige klachten, behalve last van moeheid in het begin van de zwangerschap. Met 12 en 20 weken heb ik een echo laten maken, waarop jij je prima ontwikkelde en alles er perfect uitzag. We wilden graag weten of je een jongetje of meisje werd. Zelf dacht ik, dat ik een jongetje zou krijgen en toen bleek dus dat je een meisje was! Een jongen en een meisje super toch! Dolblij waren wij en deden ons uiterste best om een perfecte naam voor jou te zoeken. Toen pappa opeens zei wat vind je van Anaïs? We waren het er meteen over eens, dat dit jouw naam zou worden. Pappa was druk bezig om het huis op tijd af te krijgen, en mamma woonde toen zolang met Senna bij opa en oma. Op 31 december 2002 zijn wij weer ingetrokken in ons eigen huis. Met het idee, om in 2003 een nieuwe start in ons verbouwde huis te maken met ons viertjes.

Op zaterdag 25 januari had ik nog alle boodschappen gehaald met oma. Ik zei tegen haar, dat ik me anders dan anders voelde en mijn buik zo rommelde. Toen zei oma nog, die kleine zal er wel onderhand uitwillen. Tegen 18.00 uur ben ik nog snel naar de supermarkt gegaan, om genoeg koffie en koffiemelk en alvast beschuiten en muisjes te halen. En was ik voor mijn gevoel helemaal klaar. Pappa en ik hebben nog de laatste kleine dingetjes in huis afgemaakt. Toen we daar mee bezig waren, om 21.30 uur, begonnen langzaam de weeën, maar dat wist ik toen nog niet helemaal zeker. Maar we hadden wel die avond alles afgemaakt, alles was helemaal af en schoon toen wij tegen 01.00 uur het bad in stapten. Ik zei tegen pappa, van mij mag het nu doorzetten, ik ben er helemaal klaar voor. Ik wist in bad wel zeker dat het weeën waren, maar ze waren nog heel erg onregelmatig.

Ik ben toen naar bed gegaan, maar van slapen kwam natuurlijk niks. Ik keek namelijk constant op de klok, als ik weer een wee kreeg. 10-20-15-5 minuten er zat helemaal geen regelmaat in. En van slapen kwam natuurlijk niks. Ik ben rond 3.30 uur opgestaan, omdat ik niet slapen kon en inmiddels honger had gekregen. Ik heb lekker boterhammen gemaakt voor mezelf. Deze heb ik op de bank voor de tv opgegeten, pappa werd wakker van de tv en vroeg wat er aan de hand was. Waarop ik zei, er is niks, ik kan niet slapen, ik maak je wel wakker als er iets is. Ik ben ook nog maar voor de zekerheid, naar buiten gegaan om mijn honden vers water en een flinke bak brokken te geven.

Opeens kwam ik erachter, dat zolang als ik uit bed was, ik geen weeën meer gekregen had. Ik voelde jou wel flink bewegen in mijn buik, dat had ik de hele zwangerschap niet zo goed gevoeld. Dit kwam doordat de placenta aan de voorkant lag. Toen ben ik nog even op de bank gaan zitten en heb ik je nog flink gestreeld en met je gespeeld in mijn buik. Rond 05.00 uur ben ik weer naar bed gegaan en vrijwel direct in slaap gevallen. Totdat ik om 06.45 uur wakker schrok van een harde plof in mijn buik, toen braken dus spontaan de vliezen. Ik keek direct naar het vruchtwater en dat zag er prima uit, helder met witte vlokjes. Ik was die zondag precies 39 weken zwanger. Ik ben nog even blijven liggen, omdat er veel vruchtwater uitliep en nog aan het overwegen was of ik nu de verloskundige moest bellen of niet. Dat heb ik toch maar gedaan, die vroeg of ik al weeën had. Ik zei, nu niet meer, maar wel bijna de hele avond en nacht lichte weeën. De verloskundige zei, dat het dan de voorweeën geweest zijn.

De verloskundige begon om 09.00 uur met visites rijden en dan zou ze ook bij mij komen kijken. Als de weeën zouden beginnen, dan kom ik haar bellen. Ik was gerustgesteld en ben opgestaan en de douche ingestapt. Ik was bijna klaar was met wassen, toen ik me van onderen wilde wassen. Daar voelde ik iets zitten, maar ik kon het niet zien door mijn dikke buik. Ik dacht meteen, dit lijkt wel de navelstreng of zoiets. Ik riep pappa dat er "iets" uithing, hij schrok en dacht dat jij er al uitkwam. Ik zei dat het volgens mij de navelstreng of zoiets was. Pappa kon inderdaad zien dat het de navelstreng was, hij wist niet wat hij nu moest doen. Ik zei, geef de telefoon! Ik bleef kalm, doordat ik toevallig een paar weken ervoor een verhaal had gelezen over een uitgezakte navelstreng en dat was goed afgelopen en stond er niet bij hoe gevaarlijk het was.

Ik kreeg meteen de verloskundige aan de lijn, die had zich gelukkig maar meteen aangekleed, toen ik haar even van te voren wakker had gebeld. Ik vertelde haar dat de navelstreng eruit hing. De Verloskundige schrok ook en zei dat ik direct moest gaan liggen met een kussen onder mijn billen en mijn benen omhoog. Ze zou er direct aankomen.
Gelukkig had ik haar, toen ik de eerste keer gebeld had, al uitgelegd hoe ze rijden moest. We wonen namelijk heel afgelegen in het bos.

Ik ben meteen, op de grond, naast het bad gaan liggen, ik durfde geen stap meer te zetten. Gelukkig was de verloskundige er heel snel, ze zag gelijk dat de navelstreng er uithing. Ze heeft direct een ambulance gebeld en gezegd dat ze een navelstrenguitzakking had en dat het spoed was.
Tegen mij zei ze, dat ze me nu pijn zou gaan doen. Ze moest met haar hand de baby omhoog gaan duwen, omdat je ingedaald was, drukte je de navelstreng dicht met je hoofdje tussen mijn bekken. Met haar andere hand zat de verloskundige naar jouw hartje te luisteren, je had nog maar een hartslag van 50/60. Ze zei nog dat je krachtig bewoog op haar vingers. Achteraf was zij de enige, die jouw levend "in haar handen" gehad heeft. Ze zei nog, het zit wel goed, zo krachtig als jij nog bewoog. Ze dacht dat als jij het benauwd had, zou je je krachten wel sparen.

Inmiddels waren oma en opa ook aangekomen, om je grote broer Senna, op te komen halen. Mamma werd toch wel bang, toen ze oma haar bezorgde gezicht zag en zei tegen pappa dat hij me moest brengen met zijn busje. Dat ging niet, volgens de verloskundige moest ik plat liggen met de benen omhoog. Ik zei dat het wel ging, maar het mocht niet. De verloskundige was nu de verantwoordelijke. Ik moest met de ambulance, waarop pappa en opa beiden naar de rand van het dorp zijn gereden, om de ambulance op te vangen en de weg te wijzen. De verloskundige zei nog dat ik een schietgebedje moest doen en me voor moest bereiden, op een spoedkeizersnede. Dat zou betekenen, een snee vanaf mijn navel naar onderen. En volledige narcose waarschijnlijk. Over een uur zou ik een baby in mijn armen houden. Dat maakte me allemaal niks uit, ik zei nog, dat wordt een makkelijke bevalling. Ik had ondertussen al 5 cm ontsluiting, zonder dat ik er iets van gemerkt had. Dus de eerste helft was ook al makkelijk gegaan.

Na een half uur was er nog steeds geen ambulance en heeft de verloskundige nog eens gebeld naar de meldkamer. Ze had ondertussen ook al het ziekenhuis gebeld, in Sittard, dat we eraan kwamen met een uitgezakte navelstreng. Toen heeft de meldkamer tijdens het telefoongesprek contact gezocht met de ambulance. Het bleek, dat ze verdwaald waren in het bos en niet wisten welke kant ze op moesten. Ze hebben mij uitgelegd waar ze stonden, het bleek dat ze 500 meter verderop stonden, bij nummer 5 en wij wonen op nummer 3. Toevallig kwam Pappa net binnen om te kijken of de ambulance er inmiddels was, want pappa en opa hadden geen ambulance gezien of gehoord. Ik zei dat ze naar buiten moesten rennen, en dat ze bij nummer 5 stonden. Pappa zag de ambulance staan twijfelen op de kruising 250 meter verderop, waarop hij met zijn zaklamp begon te knipperen en toen kwamen ze nog niet. Hij is helemaal tot bij de ambulance gelopen, om te zeggen dat ze moesten komen.

Opeens staat er dus een vreemde man op mijn badkamer, Ik schrok en vroeg hij of hij bij de ambulance hoorde. Hij kwam zo kalm binnen, zonder brancard of wat dan ook bij zich. Ik dacht eerst, dat het iemand van de huisartsendienst was, die kwam kijken. Hij zei dat hij inderdaad van de ambulance was en vroeg om mijn verzekeringspapieren. Dan konden ze eerst even alles invullen. Toen werd de verloskundige heel erg boos. Wat PAPIEREN!!!! Ga die brancard halen, zij moet hier weg, we zitten een kindje te verliezen hier. Die papieren komen wel! Loopt hij naar zijn collega, die met pappa staat te wachten en zei dat ik onmiddelijk weg moest. De ander vond dat hij rustig aan moest doen omdat ik toch maar aan het bevallen was, hij ging ook maar eens even kijken. Mooie communicatie onderling, die twee hadden echt vertrouwen in elkaar!!!!

Toen gingen ze me uiteindelijk op de brancard leggen en mijn benen vastbinden. De verloskundige zei dat het niet mocht, ik moest met mijn voeten omhoog vervoerd worden. Volgens de ambulancepersoon mocht dat niet, ik moest vast, anders mochten ze mij niet vervoeren. Ze konden mij wel schuin naar achter laten zakken. Ik moest dus liggend op de brancard naar de ambulance gebracht worden, maar die stond ongeveer 30 meter vanaf ons huis. Dit omdat, buiten om het huis nog niks beklinkerd was, dat was onverhard. Daar hebben ze me keihard overheen gehobbeld. Ik werd de ambulance ingezet en deze stond nog verkeerd om geparkeerd.

Eenmaal in de ambulance, zegt de bestuurder, dat er wel iemand voor moet rijden, want hij wist niet hoe hij hier weg kwam. Ik zei dat hij maar gewoon moest rijden, ik wist de weg met de ogen dicht. Toen we eindelijk van de oprit afreden, merkte de ambulancebroeder, dat hij zijn tas binnen had laten staan. Nu konden we weer wachten, totdat hij zijn tas had. Toen we eindelijk reden, reed hij heel langzaam over het bospad, een kiezelpad. Ik was inmiddels hartstikke kwaad om dat alles en riep geef nou gas man!!! Ze vonden dat ik rustig aan moest doen, ze moesten aan mijn baby denken. Ik zei dat ze dat beter net konden doen, met die brancard. Deze weg is mijn kindje wel gewend, hier rijd ik 6 keer op een dag overheen met een tempo.

Het was om 07.53 uur, toen de ambulance thuis arriveerde. En om 08.00 uur vertrokken ze met mij en toen leefde je nog steeds. Je was al 1 uur en 15 minuten aan het vechten voor je leventje. Onderweg hebben ze me wel alvast een infuus gegeven. Ook hebben ze geprobeerd, om naar jouw hartslag te luisteren, maar dat ging niet met de stetoscoop. De ambulancebroeder wilde me wat zuurstof geven, niet voor mij, maar voor de baby. Toen ik het kapje op mijn mond gedrukt kreeg, werd ik duizelig en trok dat ding eraf. Hij propte het er meteen weer op, hij vond dat ik moest ophouden. Ik zei dat het niet goed met me ging, dat het zwart voor mijn ogen zag. Hij ging kijken en merkte dat het niet aangesloten was.

Om 08:15 uur kwamen we aan bij het Maaslandziekenhuis in Sittard, iedereen stond al klaar bij de ingang van de EHBO. De kinderarts, de gynaecoloog, het eerste hulp personeel, ze waren allemaal al vanaf 07.30 uur aan het wachten. De gynaecoloog hadden ze moeten oproepen, omdat het weekend was. Ze vroegen waar we bleven, want ze stonden dus al een poos klaar met alles. De mannen van de ambulance gingen mij op hun gemak uitladen, maar gaven ondertussen de verloskundige nog een preek, hoe gevaarlijk het wel niet was, wat zij gedaan had om zo dicht achter de ambulance te rijden en mee door rood te rijden. Mijn verloskundige is echt geen racer, maar hield de ambulance gemakkelijk bij en op zondagmorgen is niks op de weg.

In ieder geval kwamen we op de Eerste hulp, daar stond het echoapparaat al aan en daar was op te zien, dat je hartje niet meer klopte. Pappa had niet zo direct in de gaten, wat aan de hand was, toen de gynaecoloog nee knikte. Dat kwam ook, doordat hij niet precies wist wat er zich had afgespeeld, omdat hij op de ambulance stond te wachten. Ik wist direct dat het te laat was en dat het voorbij was. Ik riep pappa meteen bij me en zei dat je weg was. Hoe bedoel je weg? Ik vertelde dat je niet meer leefde, hij wankelde meteen achteruit en moest gaan zitten, anders was hij flauwgevallen van de schrik.

Ik wilde dat ze de baby eruit moesten halen, want daarnet leefde ze nog. Ik smeekte, alsjeblieft!!! Ze moet eruit! Ik was heel erg bang, omdat je dood was. Ik wilde je zo snel mogelijk eruit! En riep ik wil een keizersnede. Dat deden ze niet, ik moest normaal bevallen. Ze moesten nu aan de moeder denken, een operatie bracht risico met zich mee en gewoon bevallen was beter voor de verwerking. Alsof zij weten, wat goed voor je is!!!!

Toen werden we naar boven gebracht, naar de verloskamers en moest ik jou gaan baren. Inmiddels was tante Sharon ook aangekomen, en die wist ook nog van niks. Pappa was onderweg nog gestopt bij haar, om haar wakker te maken, want zij zou bij de bevalling zijn en foto's maken en filmen. Toen hebben we de onze ouders gebeld. Iedereen is direct gekomen, opa's, oma's, ooms en tantes van jou. Ik heb nog een spuitje gekregen voor de pijn, maar dat werkte niet. Ze hebben me een ruggeprik gegeven, zodat ik geen pijn hoefde te voelen en even met de familie kon praten, om het tot ons door te laten dringen. Omdat mamma het besef niet had en ook niet wilde beseffen.

Ik bleef heel rustig en geloofde het niet. Ik dacht, wacht maar ik voel haar toch, jullie vergissen je. Dat kwam door de flinke weeën dat jij bewoog. Inmiddels had ik al 7 cm ontsluiting, toen ik de ruggeprik kreeg. Het ging dus heel snel allemaal. Na de ruggeprik, voelde ik helemaal niks meer. Ik heb aan één stuk door liggen ratelen, iedereen was muisstil en mamma ratelde er maar op los, dat kwam denk ik ook wel door de spuitjes. Ook omdat ik niet wilde geloven wat er gebeurd was.

Na een hele poos, vond ik het wel lang duren allemaal en hebben we iemand van de verpleging geroepen, om eens te kijken hoever ik was. Toen bleek dat ik volledig ontsluiting had. Ik had totaal geen gevoel meer door die ruggeprik. Die werd dan ook meteen stopgezet, zodat ik mijn weeën en de persdrang zou voelen en dan kon gaan persen. De weeën voelde ik wel een beetje, maar de persdrang was er niet. Toen moest ik toch maar gaan persen, maar ik voelde jou geen centimeter verschuiven, ik kon persen wat ik wilde. Dat heb ik heel lang geprobeerd, maar ik voelde gewoon dat jij er niet uit kwam. Ik was doodop van al dat persen en mijn ogen waren hartstikke opgezwollen daarvan. Toen hebben ze de gynaecoloog weer opgebeld, deze is gekomen en zijn we naar de verloskamer gegaan. Ik lag op een gewoon kamertje eerst op de verlosafdeling.

De gynaecoloog heeft me verder begeleid en ze hebben heel erg hard met 2 man op mijn buik liggen duwen. Ik dacht dat ze me de ribben braken, zo hard ging dat. En nog schoof jij geen centimeter verder. Toen heeft de gynaecoloog de vacuümpomp gepakt en op jouw hoofdje gezet. Ik vroeg nog of er niks kon gebeuren met je!!! Je zou alleen een bult achter op je hoofd krijgen door de zuignap. Nou dat was een verschrikkelijk gevoel, ik dacht dat ze me in 2 stukken waren aan het trekken en toen gingen ze ook weer keihard op mijn buik meeduwen, dit was het meest lugubere ooit. Voor mijn gevoel duurde het heel lang, pappa zegt lang maar weet ook niet hoelang. Ik weet wel, dat je pas bij de derde poging eruitkwam. Toen was het stil, heel erg stil, je was zo mooi en perfect, helemaal af. Je leek heel veel op je grote broer Senna, je gezichtje was hetzelfde, alleen bij jou was alles fijner, meisjesachtiger, gewoon heel erg mooi. 0m 15.32 uur ben je geboren, je was 51cm en 2485 gram.

Volgens de artsen is het ongeloofelijk hoe het heeft kunnen gebeuren, omdat jij al ingedaald was, kan het normaal niet gebeuren. Je had wel een hele lange navelstreng en nu vermoedden ze dat de navelstreng boven jou hoofdje lag toen jij ging indalen en dat die toen mee ingedaald is. Of het kon ook nog, doordat het leek alsof een ballon kapot knalde toen de vliezen braken, er drukverschil is ontstaan en jij even omhooggefloept bent en dat toen de navelstreng er langs geglipt is. Mamma denkt zelf de eerste optie. Maar daar zal ze nooit een antwoord op krijgen. En ook niet op de vraag wat er gebeurd was, als de ambulance op tijd was. Of als we direct zelf naar het ziekenhuis waren gegaan. Volgens de gynaecoloog, had je binnen een half uur geboren moeten zijn en dan was waarschijnlijk alles goed gekomen. Dus mamma had meteen in de auto moeten springen.

In het ziekenhuis was iedereen heel erg aardig en meelevend. We hadden hele lieve verpleegsters, die hebben hele mooie voetafdrukjes gemaakt. Ze hebben jou gewassen en je mooie kleertjes aangedaan. Ook is er nog de ziekenhuisfotograaf gekomen, die heel veel foto's van jou heeft gemaakt, deze zaten in een heel mooi album. Zelf hadden we ook een hele boel foto's gemaakt. Er werd ons nog gevraagd, of we je een zalving wilde geven een soort doopsel. Dat hebben we ook laten doen, door de pastoor van het ziekenhuis. Dit was heel erg emotioneel en erg zwaar. Maar ik ben blij, dat we dat nog allemaal gedaan hebben voor jou.

Daarna zijn wij naar huis gegaan zonder jou!!!! Mamma luisterde naar de familie en niet naar haar eigen gevoel. Ze dacht dat zij het wel beter wisten, ze kon op dat moment niet nadenken. Ze heeft hier zo'n spijt van, dat ze jou achter gelaten hebben in het ziekenhuis en niet mee naar huis hebben genomen. Die paar dagen wat ze nog hadden, had ze er heel graag voor jou willen zijn en jou de hele dag bij haar gehad willen hebben. En niet op afspraak naar de begrafenisonderneming toe moeten gaan, om bij jou te zijn. Helaas daar kan ze niks meer aan veranderen.

Op woensdag 29 januari 2003, om 15.30 uur, werd je gecremeerd met familie, vrienden en bekenden, het was er heel erg druk. Heel veel bloemen en knuffels waren er allemaal voor jou. Oma had 9 witte ballonnen meegenomen, voor elke maand dat ik je gedragen had 1 ballon. En 2 witte duiven voor mamma en pappa. Je grote broer Senna heeft de ballonnen na afloop van de mis laten vliegen en pappa en mamma elk een duif. Dat was een heel mooi gebaar.

Ik ben blij met al je mooie foto's, je voetafdrukjes en Oma heeft een plukje van jouw haartjes afgeknipt. Daar ben ik haar eeuwig dankbaar voor. Dat is het enige echte wat ik van jou heb.
Op jouw kaartje stonden jouw voetafdrukjes en het onderstaande gedicht, door pappa geschreven:

Tekst op het kaartje

Wat een dag vol levenslust en geluk moest zijn
is een periode geworden vol verdriet en pijn
Voordat ze werd geboren,
Hebben we haar al veel te vroeg verloren.
Toch moesten we haar baren
Toen ze er was, konden we alleen vol onbegrip naar haar staren.
Haar ogen en mond bleven voor ons gesloten.
Geen seconde hebben we van haar blikken en lachen genoten.
Ze was het meisje van onze dromen,
Hoe heeft het ooit zover kunnen komen.
Het enige wat we van haar willen vragen,
Is of Senna haar als beschermengeltje op z'n schoudertje mag dragen.
Rust zacht en tot ziens, Lieve Anaïs

*

Negen maanden hebben we op jou gewacht
Mamma heeft een hele zwangerschap volbracht
Een hele tijd zonder zorgen
Tot die vroege zondagmorgen
Wat er toen is gebeurd
wordt nu nog om getreurd
Alles ging die dag verkeerd
De dokters hebben het nog geprobeerd
Het heeft allemaal veel te lang geduurd
De ambulance was pas na 1 uur in de buurt
Toen wist pappa nog altijd niet wat er was
Die was nog naar Sharon gegaan, en toen door naar het ziekenhuis volgas
Daar stonden ze al allemaal te wachten
Ik heb dalijk een klein meisje, waren mijn gedachten
Toen hebben de dokters heel snel gekeken
Het was te laat, je was door zuurstofgebrek bezweken
Pappa werd het zwart en ook heel stil
Iets wat ik nooit meer meemaken wil
Vaak denk ik nog terug aan die dag
Dan vraag ik me af waarom jij er niet zijn mag
Dan word ik heel erg boos
Ik voel me dan weer machteloos
Dan denk ik had ik het toen maar geweten
Had ik mamma maar in de auto gesmeten
Waarom voelde ik het toen niet
Nu rest ons alleen maar verdriet
Ik heb nu zo'n spijt
Ik ben je voor altijd kwijt
Liefs Pappa xxx

Lieve Anaïs, hier jouw verhaal voor jou geschreven, voor jouw derde Jaardag. Eindelijk kreeg ik het voor elkaar om deze pagina voor jou te maken. Iedere dag denk ik nog aan jou, je zit voor altijd in mijn gedachten. Jij blijft mijn tweede kindje en enig meisje. Inmiddels heb je er nog 2 broertjes bij gekregen, Dani, die geboren is op 12 februari 2004 en Enzo op 21 april 2005.
Je hebt een heel mooi plekje hier in ons huis. En je broertjes brengen altijd knuffels voor jou mee. We zullen jou nooit vergeten je hebt het mooiste plekje in al onze harten.
Ik hoop dat ik je ooit mag zien en dat je op me staat te wachten.

Liefs mamma, pappa, Senna, Dani en Enzo xxxxxxx