Angel
* 2 juli 2003 †
Chantal en Patrick
Ons hummelke Angel
Hallo, Ik ben Chantal en ik ben 20 jaar, mijn vriend Patrick is 25 jaar. Op 22 april 2003 kwam ik erachter dat wij een kindje verwachtten. We hebben na een bezoek aan de verloskundige een afspraak gemaakt voor een echo, vooral omdat we niet precies wisten wanneer we zwanger geraakt waren (ik was aan de pil, de zwangerschap was een verrassing!).
Op 3 juni hadden we de eerste echo, de echoscopiste vertelde dat ik 10 weken zwanger was. Wij dachten 12 weken. Ze kon alleen het hoofdje niet goed beoordelen want het kindje wilde alleen met z'n handjes spelen en beentjes trappelen, maar niet met z'n lijfje. We moesten maar gewoon op vakantie gaan en daarna terugkomen.
Vrijdag 20 juni terug, we kregen een hyper vrouwtje dat meteen riep: "Ik durf het niet te zeggen, ik weet het niet". We moesten maandag maar terugkomen, maar dan in het ziekenhuis te Heerlen, daar hadden ze een beter apparaat. Een heel weekend wachten... er zat niets anders op.
Maandag 23 juni: In het ziekenhuis kregen we weer dezelfde vrouw, alleen nu met collega. Ze vertrouwden het niet, de gynaecoloog werd erbij geroepen. Deze zei alleen "geen twee hersenhelftjes", hij moest maar even iemand bellen. Door het gordijn hoorden we; geen schedeldakje. Wisten wij veel wat dat was, van alles schoot door ons hoofd: gehandicapt of zelfs kasplantje???? Wel namen we toen al een besluit: gehandicapt of erger, dat konden en kunnen we niet aan en wilden het dan voortijdig laten weghalen. Hard? Oké, maar we zijn allebei nog jong en dit is te veel, dit kunnen we niet aan. De dokter kwam terug en zei dat we dinsdag naar het AZM te Maastricht moesten gaan.
Dinsdag 24 juni: We kwamen binnen en ik kreeg een inwendige echo. Na 2 seconden te hebben gekeken, zei de dokter dat hij slecht nieuws had en begon uit te leggen wat er aan de hand was. Ons kindje was niet levensvatbaar, het had geen schedeldakje. Het mocht komen, hoe moesten we zelf weten, alles kon. We konden wachten tot het zelf kwam. Dat wilden we niet, de keuze was al gemaakt. Ik wilde op de natuurlijke manier bevallen, omdat ik mijn kindje wilde zien. Er werd een vruchtwaterpunctie gedaan en verteld dat we nu 5 verplichte dagen moesten wachten. 5 dagen wat klinkt dat lang, dacht ik nog.... Nu ben ik blij dat we die dagen hebben gehad. Er moest nog zoveel worden geregeld, ik heb alles zelf gedaan van bloemen tot mandje, en ik ben blij dat ik alles zelf heb gedaan. Dit heeft mij goed geholpen.
Zondag 29 juni: Om 20.00 uur moest ik naar het ziekenhuis om een hormonenpreparaat ingebracht te krijgen. We mochten weer naar huis.
Maandag 30 juni: Om 8.00 uur liepen we de gang van de verloskamers op, terwijl we naar onze kamer liepen begon ik te huilen, we liepen naar ONS einde, wij drietjes, dat kwam hier ten einde. Om 10.00 uur werd ik ingeleid, ik had de hele dag kleine korte weeën, maar die zetten niet door. 's Avonds kreeg ik een spuitje zodat ik goed kon slapen. Om half 2 voelde ik vocht ontsnappen, ik dacht dat m'n vliezen waren gebroken. Vals alarm.
Dinsdag 1 juli: Vanaf 6.30 tot 8.00 uur weeën, die zetten weer niet door, ik sliep bijna de hele dag. Avondeten 17.30 uur, onder het eten kwamen weer regelmatig weeën die duurden tot 22.30 uur. Een uurtje rust, om 23.30 kwamen ze regelmatig, maar waren erg kort. Tot 23.50 uur, toen kreeg ik één wee die duurde tot 23.58 uur. En de vliezen braken. De verpleegster liet op zich wachtten tot 00.02 uur, terwijl ik met flinke persweeën lag. De dokter werd geroepen en na 1 1/2 keer persen werd om 00.10 uur ons dochtertje Angel geboren. Zij was 10 cm lang en woog 55 gram. Ze had een wondje op haar hoofdje, de persweeën hadden het huidje gescheurd. Maar voor de rest... alles zat erop en eraan. 10 vingertjes en 10 teentjes, klein kippenkontje en stevige bovenarmen! Ik voelde me niet meer verdrietig, ik was trots en gelukkig, maar aan de andere kant toch weer kwaad en verdrietig. Ik wist dat het goed zat. Niemand in de familie heeft Angel gezien, dat wilden we niet, zij was iets voor ons. We hadden foto's gemaakt, maar als die op de LE-site zouden staan, hebben ze die foto's gezien.
Klein en fijn, maar net niet... onze Angel
Onze Angel heeft een engelendienst gehad op 5 juli en zij is gecremeerd op 7 juli. Ik draag Angel in een medaillon met mij mee en Patrick heeft een urntje gekregen. Dit krijgt een mooi plaatsje op onze slaapkamer.
O kindje
O kindje
Ik vind je
Zo kindje
Een elfje
Een engel
Een sintje
Maar net nog
geen vrouwtje
en net nog
geen man
met net nog
geen denken
en net nog
geen plan
Ik kijk
in je wieg
en ik lach
Ik aai je
en zwaai je
gedag
bron: Toon Hermans
De voetjes van ons hummelke Angel
Angel heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
