Brian Opdam

* 19 januari 2005 - 25 februari 2005 †

Manfred en Marieke Opdam

Het had zo anders moeten zijn...

Ons lieve ventje Brian

Vorig jaar augustus kwamen we tot de ontdekking, dat we zwanger waren. We waren nog niet eens 4 maanden bezig!!! We waren zo gelukkig... De eerste paar weken wel misselijk en dergelijke, maar dat hoort er allemaal bij. Ik wist niet beter. We zaten op een roze wolk en ik werd alsmaar dikker en dikker. Iedereen gaf je goedbedoelde adviezen en je kreeg het ene verhaal na het andere naar je hoofd geslingerd. Ik liet het mijn ene oor in en het andere oor weer uit gaan.

Alles ging goed en we kregen met 12 weken de eerste echo bij de verloskundige. Manfred kon niet mee, dus nam ik mijn schoonmoeder mee. Zij vond het prachtig om te zien, in haar tijd kreeg je je kindje niet eerder te zien, dan na de geboorte. We hebben onze ogen uitgekeken, wat een klein popje zat er in mijn buik. We konden nog net zien dat de kleine begon te gapen, dat was een mooi gezicht.
Ik werd maar dikker en dikker en dacht er niet bij na. Totdat ik erg begon te snurken, dat was rond december, toen begon het....

Rond de 20e week werd ik ziek, de griep bleek later, en was er niet erg gerust op en belde de verloskundige voor een tweede echo. Ik mocht ook even langs komen om even te kijken en te voelen. Het hartje van ons mannetje (wat we toen niet wisten) klopte heel mooi en er was geen groeiachterstand op dat moment.
Op 9 november zijn we getrouwd, dat was heel speciaal omdat de kleine er ook bij was. Dat vonden we erg fijn en in de 22e week mocht ik weer een echo laten maken. Omdat ik zelf nogal ongerust was, moest de echo gemaakt worden in het ziekenhuis. Daar vertelden ze ons, dat het kindje een week groeiachterstand had en dat ik voortaan bij hen onder controle bleef. Ook had het kindje te weinig vruchtwater en de baarmoeder was klein. Even stortte voor ons de wereld in. Maar we bleven met beide benen op de grond en we dachten en zeiden het ook, nu staan we onder de gyneacoloog in Enschede (waar we wonen overigens), dat gaf een hele geruststelling.

Vanaf die tijd moest er bloed geprikt worden en urine ingezameld. Hierdoor kwamen we al snel tot de ontdekking, dat het niet goed ging met mama. Ik had eiwitten in de urine, hield vocht vast, ik snurkte als een houtzagerij en had hele erge hoofdpijnen gehad in de week dat ik ziek ben geweest. Het enige wat ik nog niet had, was een hoge bloeddruk. Iedere week zaten we wel een keer in het ziekenhuis en werd ik goed in de gaten gehouden, gelukkig maar... Voor oud en nieuw moest ik nog even naar het lab, om bloed te laten prikken en mijn verzameling urine weg te brengen. Ik zou voor die tijd ook nog even bij de gynaecoloog langs, voor de uitslag van een paar dagen eerder. Alles was goed en ik hoefde niet eerder terug te komen, dan op 4 januari.
En die dag zal ik nooit vergeten, we werden naar binnen geroepen en ze vertelde dat alle uitslagen er redelijk uitzagen. Ze ging toen de controles bij me doen, dus werd mijn bloeddruk gemeten. Nu komt het... ik mocht niet meer naar huis!? Met een bloeddruk van 180/117, wilde ze me opnemen in het ziekenhuis en werd doorverwezen naar boven. Daar moesten we nog al een tijdje wachten en ondertussen dacht ik bij mezelf, nou dan had ik net zo goed nog naar huis gekund om wat op te halen!!! Toen ze me kwamen halen van de wachtkamer, werd ik naar een kamer gebracht voor twee personen. Net toen mijn man spullen wilde halen, kwam de zaalarts en die vertelde dat ze voor mij een plek wilde regelen in Zwolle. Dit omdat ik nog maar 25 weken zwanger was en ze bang waren dat het kindje eerder zou komen deden ze dat uit preventie. In Enschede mogen ze kindjes pas halen na de 30e week en in Zwolle mocht dat eerder. Mijn man is toen gauw naar huis gegaan, om spullen op te halen en dingen te regelen. Want we hebben ook nog een hond die ergens ondergebracht moest worden, een heel geregel dus....
Om ongeveer half 6 zouden de ambulancebroeders mij halen om naar Zwolle te gaan. Toen Manfred naar huis was gegaan, heb ik een aantal telefoontjes gepleegd. Naar mijn moeder en mijn schoonmoeder en niet geheel onbelangrijk naar mijn werk. Ze schrokken allemaal net zo hard als ik natuurlijk en mijn moeder en schoonouders kwamen direkt naar het ziekenhuis. Alles ging zo snel vanaf toen, want in een mum van tijd stonden de ambulancebroeders er ook al.

Toen we naar Zwolle reden waren we heel rustig, eigenlijk bij het bizarre af. Ik kan het niet omschrijven en zou ook niet weten waarom. Ik voelde me helemaal niet ziek en wilde toch eigenlijk wel heel graag naar huis. Maar aan de andere kant dacht ik bij mezelf, er is een reden waarom ik naar Zwolle moet.... Ondertussen bekroop me weer het gevoel van een paar weken eerder, voor ik ziek werd, en ik naar de winkel moest. Ik stond bij de luiers en terwijl ik de voorraad al aan het opslaan was, spookte steeds de vraag door mijn hoofd of mijn kindje het wel zou kunnen dragen, of hij of zij het wel aan zou krijgen.... Het is gek, dat je als moeder zulke dingen gaat denken, zouden ze dat bedoelen met moederinstinkt?
We kwamen aan in Zwolle, om ongeveer kwart voor 7 en ik werd gelijk gedumpt in een bed en mocht er voorlopig ook even niet meer uit. Er werd een echo gemaakt van ons kindje en ik kreeg longrijpingsspuiten om de longen van ons kindje te laten rijpen. Deze spuiten heb ik in totaal 3 keer gehad. Die avond toen de echo gemaakt is, kwam uit die echo, dat ons kindje 2 weken groeiachterstand had op dat moment. Ook dat het te weinig ruimte had, het vruchtwater viel eigenlijk wel mee. We kregen heel erg veel info, alles in één keer en die info viel voor ons als een baksteen. Als ons kindje werd gehaald op dat moment, zou hij of zij het niet overleven. De gynaecoloog zei tegen ons dat ik erg ziek was, ik had het HELLP-syndroom. Dat is zwangerchapsvergiftiging in de ergste vorm en gaat gepaard met erg hoge bloeddruk, vocht vasthouden, eiwitten plassen, tintelingen in de ledematen, de nier- en leverfunctie gaat achteruit en hoofdpijnen.

Die avond werd mijn man opgehaald door mijn ouders, dat was om half 12. De arts vertelde ons, dat er ook een Ronald mcDonaldhuis stond en dat hij er maar over moest denken om daar een kamer te gaan huren. Maar eerst ging Manfred naar huis, ook om spullen op te halen, aangezien ik er nog wel een paar weken zou blijven. We hebben allebei erg slecht geslapen, ondanks het feit, dat we een zeer vermoeiende dag hadden gehad. Hij was bij zijn ouders gaan slapen en ik.... ik lag alleen in dat ziekenhuisbed, te huilen en tegen mijn kindje te praten.... Dit was niet onze bedoeling geweest... Wie wil er nu ziek worden tijdens de zwangerschap... Wie wil het kindje, dat je bij je draagt, zo op deze wereld zetten.... Niemand toch? Allerlei dingen gingen door mijn hoofd. Ik heb lang liggen piekeren en terwijl ik met mijn kindje lag te praten, kreeg ik telkens een schopje of een kriebeltje terug. Alsof de kleine zeggen wilde, mama het komt allemaal wel goed en we redden het wel. Samen zijn we sterk en papa hoort er ook bij. De volgende morgen kwam Manfred terug met mijn schoonmoeder en die hadden een heleboel kleren en dergelijke meegenomen, wat was ik blij ze te zien die dag. Manfred zei, dat hij die middag een plekje ging regelen in het RMD-huis. En net dat zij kwamen, kwam ook een andere gynaecoloog en die wilde ook nog even een echo maken. Toen ze eenmaal aan het kijken was, zei ze dat het eigenlijk allemaal wel meeviel en dat ze de avond ervoor, een beetje de boel hadden opgeblazen. Mijn eigen gynaecoloog kwam er ook bij en zei dat het een stuk beter was, dan de avond er voor. Maar ja ik lag er niet voor niks natuurlijk.
Een hele reeks aan CTG's en echo's en allerlei andere dingen volgden. Door het HELLP-syndroom werkte mijn placenta minder goed en kreeg ik een infuus toegediend met hemohes, dat helpt om de baby van voedingsstoffen te voorzien. Mijn placenta werkte niet goed, dus heb ik veel van die zakjes versleten. Als het weer minder ging, kreeg ik weer een hele lading en doordat ik weinig plaste, door het vocht wat ik vasthield, werd ik al maar zwaarder. Ik voelde me net mama walrus... Op het laatst woog ik dan ook 104 kilo en dat was echt geen pretje.

Ondanks dat het erg zwaar was, hielden we de humor er wel in. Op alle gesprekjes, die ik met ons kindje voerde, kreeg ik een antwoord. Dat voelde goed, het voelde ook erg goed, om het hartje van ons kindje te horen. Soms, dan had hij een gigantische dip in zijn hartslag en als ik dan tegen hem begon te praten kwam hij weer omhoog. Ik had een heel goede en fijne band met de kleine. Omdat ons mannetje veel te klein was, konden ze hem moeilijk onder de ctg krijgen en dat leverde soms hilarische momenten op. Ze moesten soms even wachten, want als mama eenmaal op dreef was, ging ons mannetje ertussenuit. Je moet de humor er wel inhouden op zulke momenten, anders red je het niet. En ons mannetje deed daar heerlijk aan mee.

De zaterdag voor de geboorte van onze zoon, werd ik erg ziek. Ik had een schub, dat is een aanval van de lever die verschrikkelijk veel pijn doet. Je krijgt het gevoel, dat er een band om je lever word getrokken en dat die heel hard word aangespannen. Tegelijkertijd voelde het, alsof ze er nog bovenop gingen zitten ook... Dat was erg zwaar, ik kan zelf weinig van die dag herinneren. Naderhand werd me verteld, dat ik een bloeddruk had van 210/85. Precies weet mijn man het ook niet meer. Ik werd met medicatie slapende gehouden en geloof me, slapen wilde ik wel. Het enige wat ik me van die dag kan herinneren, is dat we visite gehad hebben van mijn schoonouders en een nichtje van ons mannetje. De aanval heeft zo'n twaalf uur geduurd en ik merkte dat het tegen 7 uur afzakte. Gelukkig want ik kon niet meer, ik voelde me helemaal kapot na zo'n aanval en alles doet je zeer. Maar ik was blij, dat ik de kleine nog voelde. Er werd me ook verteld, dat als ze de baby toen hadden gehaald, dat we het waarschijnlijk allebei niet hadden overleefd. Door de hoge bloedduk die ik had, zou ik zelf dood zijn gebloed. Ook ons mannetje zou het ook niet hebben overleefd. Ik ben dan ook blij, dat ik toen niet in de ok lag.

Maandagnacht voor de geboorte, had ik een erg harde buik. Ze hebben toen een echo gemaakt, maar er was niets te zien. Na die echo, kreeg ik nog een aanval, die minder pijnlijk was dan de zaterdag ervoor. Manfred was al vanaf vrijdag bij ons blijven slapen. Ik was bang, dat hij niet op tijd zou zijn, als de kleine gehaald zou worden. Dat was erg fijn en gaf een vertrouwd gevoel. Al was het dan net een houtzagerij op de kamer als ik sliep. Hij had van de zuster oordoppen gekregen en omdat hij die inhad, kreeg hij weinig van de echo mee. Hij schrok zich een hoedje, toen hij iedereen aan mijn bed zag staan. Ons mannetje zwom ondertussen heerlijk verder in mijn buik. De volgende ochtend kwam de gynaecologe op mijn kamer en toen ik vertelde dat ik weer een aanval had gehad, keek ze heel verontwaardigd naar de verpleegkundige met de woorden: "Daar weet ik helemaal niks van". We maakten de afspraak dat, als alle uitslagen goed zouden zijn, van het bloed en dergelijke, dat ons kindje dan de volgende dag zou worden gehaald. Ik was op dat moment 27 weken en 2 dagen zwanger van ons eerste kindje.

De volgende dag kwam mijn eigen gynaecoloog en na veel praten kwamen we tot de conclusie dat ik het niet meer aankon. Het werd te zwaar, ons kindje zou vandaag gehaald worden.... Een hele last viel van mijn schouders en terwijl de ok werd gebeld, hebben Manfred en ik tegen elkaar aangezeten. We hebben met ons kindje gepraat... Toen bekroop me het beangstigende gevoel, het bange gevoel, dat ons kindje misschien niet zou leven, als hij geboren zou worden. De ctg werd later voor de laatste keer aangesloten en we hebben nog een uur naar het hartje van ons kindje geluisterd. Wat was dat heerlijk, even met zijn drieën, eventjes alleen. Tijdens die ctg, had hij 4 ontzettende dippen en toen wist ik zeker dat we de goede keuze hadden gemaakt. Ook ons kindje wilde eruit... Manfred was even naar beneden gegaan, om familie te bellen en die kwamen er aan. Voor ik naar de ok mocht, kwamen ze nog even bij me om me sterkte te wensen. Mijn zwager heeft nog met de mobiel, het hartje van ons mannetje opgenomen, dat is wel heel speciaal. Om kwart over 11 werd ik opgehaald door de gyneacoloog en de verpleegsters die bij de geboorte aanwezig zouden zijn. Terwijl ik werd klaargemaakt, gingen ook zij zich klaarmaken en ik werd al zenuwachtiger. Toen kwamen ze me ophalen en daar gingen we dan. Ik heb onderweg nog even met mijn kindje gepraat en nog één keer over mijn buik geaaid. Ik kreeg een tevreden schopje tegen mijn hand. Nog even wachten en ik zou helemaal onder narcose zijn en helemaal niks van de geboorte meekrijgen. Wat een beangstigend gevoel, het idee dat ons kindje misschien niet zou leven als ik wakker werd.

Hoera een zoon: Brian !!

Toen ik naar de uitslaapkamer werd gereden, werd ik half wakker. Ik kreeg nog net mee, dat een broeder tegen een andere broeder zei, dat ze al naar boven hadden gebeld en ik zo zou worden opgehaald. Ik hoorde dat ik een zoon had gekregen! "Een zoon?" dacht ik bij mezelf, "ik dacht een meisje!?" Maar veel tijd had ik niet om erover na te denken, ik had pijn. Zoveel pijn en ik kreeg gelijk morfine. Toen het weer een beetje ging en ik een beetje bij de positieven was, dacht ik, toch is mijn wens uitgekomen. Ik wilde graag een zoon, maar dacht dat ik zwanger was van een meisje. Het belangrijkste was, dat ik had gehoord dat hij leefde!!! Ik was zo gelukkig, en toen ik Manfred zag, feliciteerde ik hem als eerste. Hij keek me aan alsof hij wilde zeggen: hoe weet jij dat nu? Mijn pijn verdween op dat moment, dat maakte plaats voor moeheid. Ik deed mijn ogen dicht en werd naar mijn kamer gereden. De familie kwam op mijn kamer, om me te feliciteren en zijn een uurtje gebleven. Zij zijn toen naar beneden gegaan, ze mochten van mij, met Manfred naar Brian. Ikzelf mocht nog niet naar beneden, omdat ik een aterielijn had (infuus in de slagader waar ze de bloeddruk mee in de gaten kunnen houden en eventueel bloed kunnen afnemen). Daar baalde ik wel van, iedereen had ons mannetje gezien en ik nog niet. Maar ik vond het ook niet eerlijk om te zeggen: nee, ik wil eerst mijn mannetje zien en dan pas jullie! Manfred vertelde me, voor ze naar beneden gingen, dat hij helemaal niet leefde toen ze hem gehaald hadden. Hij deed nu heel goed zijn best, ook vertelde hij dat Brian 610 gram woog en heel erg klein was. Maar dat het een heel erg mooi ventje was en dat hij niet kon geloven dat wij zo'n mooi kindje hadden gemaakt. En ik... Ik was dolgelukkig... Ik wist wel dat hij heel erg klein zou zijn en schrok eigenlijk ook nog niet eens van het gewicht... Ik wilde alleen maar naar hem toe en dat, dat moest nog even wachten tot de volgende dag.

Toen Manfred weer bovenkwam van het uitzwaaien van de familie, zij waren gelijk weer naar huis gegaan, gaf hij mij de eerste foto van Brian in de couveuse. Hij zei, dit is ons mooie mannetje en schrik niet. Hij heeft een sonde en een beademingsbuisje. Maar daar keek ik niet eens naar, ik zag alleen maar een heel mooi mannetje, onze Brian, hij had alles erop en eraan, van wat ik kon zien tenminste. Ik was dan ook opslag verliefd op hem!! De zusters kwamen ook even zijn foto bewonderen en er zijn een paar zusters naar beneden gegaan die avond, om Brian te zien. Ze vonden hem een heel mooi kereltje en dat deed me goed om te horen, maakte me erg trots. Er werd gezegd dat ik gelijk de volgende dag naar hem toe zou gaan, want ze vonden het maar raar, dat ik niet naar beneden mocht. Een mama moet toch naar haar kindje kunnen vonden ze, maar eerst maar eens lekker slapen des te sneller is het morgen.

Brian net geboren

De volgende morgen kon ik haast nog niet bevatten dat ik moeder was, toen ik naar de foto keek van mijn mooie kereltje, drong het weer tot me door. De zusters die me die dag zouden helpen, kwamen me feliciteren. Na het ontbijt kwamen ze me de arterielijn eruit halen. Ik moest nog wel het infuus erin houden, voor de plasmedicatie. Deze kreeg ik ook gelijk, omdat ik nog zoveel vocht vasthield. Ze lieten mijn catheter leeglopen, die ik zaterdags voor die tijd had gekregen, dit omdat ze bang waren, dat ik Brian al veel eerder op de wereld zou zetten. Gelukkig was dit niet het geval! Nadat ik gewassen en aangekleed was, gingen we naar beneden. Eerst kreeg ik een akelige confrontatie in de lift, waar een joekel van een spiegel hing. Bah, wat naar om me zelf zo in die spiegel te zien, één van de zusters ging er gauw voorstaan en zei dat ze me op de terugweg, andersom in de lift zouden zetten. Onderweg werd ik alsmaar zenuwachtiger. Ik ging voor het eerst naar mijn zoon!!! Hoe zou hij op mij reageren? Zou hij mijn stem wel herkennen? Ja natuurlijk doet hij dat maar toch... Stel dat?!
Daar aan gekomen stelde de zuster, die voor Brian zorgde, zich voor aan papa en mama. Manfred was er ook bij natuurlijk en we moesten eerst onze handen desinfecteren, dus dat deden we. Toen was het zover, ik zou voor het eerst mijn mannetje kunnen aanraken en tegen hem praten buiten mijn buik. Ik werd met mijn bed, naast zijn couveuse gezet. Ik zei: "Oh wat een dotje", en gelijk gingen zijn oogjes open, heel even maar. Och wat een mooi mannetje, wat een lekker ding was hij. Ik deed het deurtje van de couveuse open en raakte hem heel voorzichtig aan. Hij reageerde heel goed op mama, zeiden de arts en verpleegkundigen die erbij waren. Dat was een moment om nooit te vergeten. Ik was zo blij dat hij er was, dat hij leefde... En nu kon ik hem aanraken... Heerlijk vonden we dat. We hebben nog een tijd naar hem gekeken en aangeraakt en tegen hem gepraat. De zuster ging hem zijn luier verschonen en vroeg aan mij of ik het bewijs wilde zien dat hij een echte Brian was. Ja natuurlijk wilde ik dat zien, zeker weten!!! En nu wist ik zeker dat alles erop en eraan zat! Jonge, je kunt je er nog wel op verkijken, maar het viel op dat Brian nog best groot geschapen was hoor, voor zo'n klein mannetje! Wat deed hij goed zijn best en wat zijn we trots op hem.

Ik moest nog 5 dagen blijven en we gingen zo vaak we konden naar Brian, om bij hem te zijn. Er was al een plekje voor mij, bij mijn man, in het RMD-huis. Tot de 5 dagen voorbij waren, de kinderarts kwam bij ons en vertelde dat het niet zo goed ging met Brian. Dat Brian zou worden overgeplaatst naar Groningen, naar het UMCG (Voorheen AZG). Brian had een heel bol en opgezet buikje en men dacht dat Brian een paar gaatjes in zijn darmen zou hebben. In Groningen zou eventueel geopereerd kunnen worden, onze wereld stond nu helemaal op zijn kop. Hij vertelde ook, dat als Brian dan geopereerd zou worden, er drie mogelijkheden waren. De eerste was, dat Brian dan een stomaatje zou krijgen. De tweede was, dat ze een stukje darm er tussen weg zouden halen en de rest weer aan elkaar zouden maken. En het laatste was, dat ze helemaal niks voor Brian zouden kunnen doen. De wereld stond even stil en we moesten gelijk naar beneden om afscheid te nemen van Brian. Wij zouden nog even achter blijven, om onze spullen in te pakken, en later naar Brian gaan. We hebben hem uitgezwaaid en hebben tegen hem gezegd, dat papa en mama er later ook zouden zijn. Dat hij er niet alleen voor stond, het enige wat Brian deed was naar papa en mama kijken. Met hele wanhopige oogjes en ik probeerde hem zo goed mogelijk, ondanks mijn tranen, te troosten. Dat was het enige wat ik voor hem kon doen.

Naar Groningen.

Na alles te hebben ingepakt en mij in de auto te hebben gezet, zijn we weg gegaan naar Groningen. Achter ons mannetje aan, die was natuurlijk al lang en breed in Groningen en lag daar prinsheerlijk op ons te wachten. We hadden een plek in het RMD-huis daar kunnen bemachtigen, en nadat we alles hadden gedumpt in onze kamer, zijn we eerst naar ons mannetje toe gegaan. Wat waren we blij om hem te zien... De artsen hebben gelijk, toen hij kwam, een echo en een foto gemaakt van zijn buikje en waren gestart met antibiotica. Het bleek namelijk, dat Brian een infectie had opgelopen. Dit door het meconium, die hij niet voldoende had uitgepoept en hij hoefde niet geopereerd te worden. Een pak van ons hart! Brian kreeg van het ziekenhuis een speen en ik mocht voor de eerste keer zijn luier verschonen. Dat was een mooi moment, Brian had in de gaten dat mama zijn luier verschoonde. Hij deed eventjes, ondanks zijn moeheid, zijn mooie oogjes open. Wat een lief moment was dat zeg, even hadden we contact. We zijn bij hem gebleven, tot een uurtje of tien, half elf en iedere keer, keek hij even om te kijken of we er nog wel waren. Later zeiden we tegen hem, dat we allemaal moesten gaan slapen, we hadden een vermoeiende dag gehad en we zouden gelijk de volgende dag weer bij hem zijn.

Brian in Groningen

De volgende morgen zijn we, na het ontbijt en het kolven, gelijk naar Brian toegegaan. We kregen te horen, dat we ' s middags een gesprek zouden hebben met de arts, over wat er gevonden was bij Brian en wat er zou gaan gebeuren. Ze wilden natuurlijk weten, wie de papa en mama van Brian waren. Het gesprek liep wel erg goed, Brian was een erg ziek mannetje, zeiden ze en er waren een paar echo's gemaakt van zijn hoofdje. Ze hadden in Zwolle een paar bloedingen gezien. Daar konden ze in Groningen, niets meer van vinden. Dat was een hele geruststelling natuurlijk. Zijn buikje was erg bol en er was gestart met medicatie. Brian poepte goed op de klysma die hij had gekregen, maar hij had wel een infectie opgelopen. Dit doordat hij inderdaad die meconium nog niet had uitgepoept. Het zou veel energie van Brian gaan vergen om beter te worden. Maar samen zouden we ertegen aan gaan.
Na het gesprek zijn we weer naar Brian toegegaan en hebben we lekker met hem gepraat en hem vertroeteld. Hij was gek op zijn speen bleek de volgende dagen. Één keer kwamen we bij hem met opa en oma en moesten we het bezoek af wisselen. Eerst was mama er met oma, en Brian werd een beetje jengelig, best raar want je hoort geen geluid omdat de tube (beademingsbuis) langs de stembanden gaat. Maar je ziet wel de mimiek van zijn gezicht. Hij wilde zijn speen, en die kreeg hij ook. Later toen papa er met opa was, had papa de speen weggehaald en daar werd Brian heel erg boos over. Hij begon te huilen, dus gaf papa hem gauw de speen terug. Heerlijk kon hij daarop sabbelen, maar meestal was hij met een vinger, om op te sabbelen, al tevreden.

3 weken hebben we met Brian in Groningen gezeten. Het ging heel erg goed met ons kleine mannetje. In die weken, heeft hij veel mensen versteld doen staan. Zo had Brian schijnbaar genoeg van de tube en besloot hij die eruit te halen. Ze hebben het geprobeerd met CPAP, dat zijn sprietjes aan een beademingsbrilletje die naar de longen gaan met ondersteuning van zuurstof. Maar helaas kon hij dit niet zelf en werd hij al gauw blauw. Toen hebben ze besloten hem gelijk weer te intuberen. Wat een kleine boef, de dagen erna bleef hij ondeugend en probeerde iedere keer de buis te pakken. Hij kon daarbij zo mooi kijken, dat hijzelf er soms om moest lachen, en lachen, dat kon hij! Wat waren we verliefd op ons mannetje! Iedere keer toverde hij wel een mooie lach om zijn mondje, een teken van vrolijkheid en plezier. Na een gesprek te hebben gehad met de arts, wat iedere week weer terugkwam om de stand van zaken door te nemen, werd ons verteld dat Brian het heel erg goed deed. Ze wilden proberen om met een medicijn, Brian van de beademing af te halen. Dit medicijn, Dexametason genaamd, stimuleert het ademen. Manfred zei gelijk ja, maar ik had mijn bedenkingen eerst. Ze vertelden, dat als ze dat medicijn zouden toedienen, Brian een leerachterstand zou kunnen ontwikkelen in de toekomst. Ook de groei van zijn lichaam zou een tijdje stil worden gelegd en dat infecties, die de kop op zouden steken, zouden worden gemaskeerd. Jonge dat was nogal wat. Ik begon heel erg te twijfelen, maar aan de andere kant... We hadden weinig keus... Maar Manfred zei dus gelijk ja en durfde geen vragen te stellen, bang voor wat het antwoord zou zijn. Ik had de uitleg goed begrepen en dacht dat hij het ook begrepen had. Het tegendeel bleek waar, Manfred dacht, dat Brian het niet zou overleven als hij het medicijn niet zou krijgen. Dat bracht mij ook weer aan het twijfelen, dus hebben we uitleg gevraagd aan de verpleegkundige die voor Brian zorgde op dat moment. Nadat zij het had uitgelegd, snapte ook Manfred het, maar werd er toch nog even een afspraak gemaakt voor de volgende dag bij de arts.

De volgende morgen toen we bij Brian kwamen, schrokken we ons een hoedje. De professor stond met een heleboel leerlingen naast zijn couveuse. Dat was een raar en angstig moment, er werd ons gevraagd om even in de wachtruimte plaats te nemen. Er werd uitgelegd, dat de professor iedere woensdagmorgen met de klas zijn ronde deed en een kindje besprak. Dit keer was Brian aan de beurt. Wat een opluchting zeg, toen we zaten te wachten, kwam de arts, met wie we een gesprek zouden hebben, er aan. We zijn met haar meegelopen, na haar uitleg over het medicijn, gingen we naar Brian. Wat lag hij heerlijk rond te kijken, het was net, of hij even naar ons zwaaide. Er werd ons verteld, dat ze vrijdag met het medicijn zouden beginnen, vrijdagnacht om precies te zijn. Als het meezat, zouden ze het maandagmorgen al af kunnen bouwen. Nu mocht Brian "uitgeschoven" worden, met de lade van de couveuse bedoelen ze daarmee. Dat was heel erg mooi en we hadden het ook al wel eerder gedaan. Heerlijk, zo dichtbij ons mannetje. Even de kans hebben om te knuffelen, hem heerlijk te strelen en met hem te praten. Zijn oogjes keken rond en straalden van plezier, lekker dicht bij papa en mama. Lekker met zijn drietjes... Iedere dag zaten we bij ons mannetje, dag in dag uit wilden we bij hem zijn, onze kleine schat, we genoten van elkaar. We waren er ook wel achter, dat Brian een kleine charmeur was. Hij kon heerlijk naar mensen kijken en dan bleef hij kijken, net alsof hij wilde zeggen: hé ik vind jou wel leuk! Dan kon hij daarbij heerlijk zijn tong uitsteken. Mensen de gek aan steken daar hield hij wel van en dat met een paar weken oud al!

De dag van de Dexametason en de CPAP.

Vrijdagmorgen, we waren mooi op tijd, maar waren ook even vergeten wat er vandaag zou gaan gebeuren. 's Nachts had Brian de eerste keer Dexa gehad en hij reageerde hier heel goed op. Hij zou de CPAP krijgen en net toen ze daarmee wilden starten, kwamen we eraan. Er werd ons gevraagd of we erbij wilden zijn. Natuurlijk wilden we dat, stel dat... Maar het ging heel goed, zo goed zelfs dat Manfred nog gauw twee foto's kon maken van Brian zonder slangetjes. Nadat hij de CPAP had gekregen, werd Brian op zijn buikje gelegd, zodat hij er even aan kon wennen. Hij viel gelijk in slaap, dat getrek en gesjor wekte zijn slaap op. We hebben bij hem gezeten tot het bezoekuur was afgelopen, we gingen naar het RMD-huis om wat te eten en even te rusten en te kolven. We zeiden tegen Brian, dat we 's middags zouden terugkomen en dat hij maar lekker moest gaan slapen, even bijkomen. Toen we weer terugkwamen was hij al wakker en lag lekker op zijn speen te sabbelen en had (alweer) zijn bed nat geplast. De verpleegster kwam er aan lopen en vroeg of ik wilde helpen met het verschonen van zijn bedje. Dat wilde ik heel graag en ze tilde Brian op zodat ik mijn handen op kon houden en hem overnemen kon, de eerste keer dat ik hem vasthield zonder de beademingstoestanden, alleen met de CPAP! Daarvoor heb ik hem vastgehouden met alle toeters en bellen en nu met wat minder toeters en bellen. Later, toen ik hem had neergelegd, ben ik een stukje gaan schrijven in zijn couveusedagboekje. Toen ik daar mee bezig was, hoorde ik een heel zacht en voor mij een vreemd geluid. Ik keek om me heen en snapte er niks van. Ik ben maar verder gaan schrijven in zijn boekje, plots drong het tot me door, dat Brian dit deed. Hij lag te huilen!!! Dit was de eerste keer, dat we hem hoorden huilen, wat was dat een mooi geluid! Het was wel erg hees, omdat er al die tijd een tube in zijn longen had gezeten, maar toch hij huilde!!! Niet lang daarna kreeg hij ook nog eens de hik, daar moest hij zelf ook wel om lachen. Dit had hij ook nog niet eerder van zichzelf gehoord en vond het erg grappig.

's Avonds na het eten zijn we weer naar hem toegegaan. Er werd ons gevraagd of we wilden kangaroeën. Natuurlijk, maar wat graag! Eerst mocht mama van papa, hij vond dat ik dat het meeste nodig had. Wat een fijn moment was het toen hij op mijn borst werd gelegd. Hij was lekker warm en voelde zich gelijk op zijn gemak, lekker tegen mama aan. Even lekker samen, even van de wereld. Papa maakte foto's en genoot ervan dat wij genoten. Wat was dat heerlijk, om je kindje tegen je aan te voelen, het moment waar we op gewacht hadden. De tijd ging snel en het bezoekuur was bijna voorbij. Brian werd weer teruggelegd en ik verschoonde nog even zijn luier. Papa was morgen aan de beurt, hij verheugde zich er erg op. Maar eerst lekker slapen. En dat hebben we gedaan. De volgende avond was er een verpleegster die we niet kenden. Ze zorgde normaal altijd voor Brian als ze nachtdienst had. Ze wist niet dat papa met Brian mocht kangaroeën, dus had ik haar opgehaald. Ze legde Brian bij papa op de borst en we moesten zo erg lachen samen dat de sfeer heel ontspannen was. Ook bij papa ging Brian heerlijk liggen en nu was het mijn tijd om van hen samen te genieten. Alleen maar kijken en foto's maken. Brian keek op een bepaald moment zo vreemd naar papa's borsthaar, dat ik het niet laten kon, er een foto van te maken. Hij keek alsof hij zeggen wilde:  Hè? Mama heeft dat toch niet?  Dat was een leuk moment, ook lag hij heerlijk op zijn vingertjes te sabbelen. Deze hele week konden we heerlijk op die manier van elkaar genieten en dat deed ons alledrie erg goed. Er was zelfs al sprake van dat Brian weer naar Zwolle toe mocht. Ze waren erg tevreden over Brian en dat was een heel goed bericht.

Weer naar Zwolle.

Op een morgen belde ik naar het ziekenhuis, om te vragen of er nog genoeg voeding was voor Brian. Ook om te zeggen dat we die middag zouden komen. De verpleegster die voor Brian zorgde, had de mededeling dat Brian weer naar Zwolle mocht en dat ze alleen de ambulance nog moest bellen. Ik was lichtelijk in paniek, we moesten alles nog inpakken en dergelijke. Er werd me wel gevraagd of ik meewilde in de ambulance. Maar dan moest Manfred alles alleen inpakken, dat kon ik hem ook niet aandoen. Ik zei tegen haar, dat ze Brian een kusje moest geven van ons en zeggen tegen hem, dat we er zo snel mogelijk zouden zijn. We hebben als een speer alles ingepakt en afscheid genomen en zijn toen naar Zwolle vertrokken. Eerst maar eens naar het RMD-huis aldaar en toen naar Brian. Hij lag heerlijk te slapen, maar toen hij ons hoorde, deed hij zijn oogjes open en lachte hij even. Toen is hij weer gaan slapen, hij was moe van een hele lange reis. Hij lag in plaats van op de IC (Intensive care) op de HC (High care), dat was ook erg fijn om te horen. Hij deed het erg goed, ondanks de lange reis. We zijn niet erg lang bij hem gebleven, we waren zelf ook erg moe. We hebben dan ook geslapen als een blok. We hadden onderweg de familie al ingelicht en die waren ook erg blij toen ze het hoorden. De volgende ochtend toen we weer bij hem kwamen, lag hij nog te slapen, de Dexa begon uit te werken. Nu moest hij echt alles zelf doen, maar hij deed het heel erg goed. Hij was alleen nog erg moe en moest af en toe even slapen. Hij merkte wel, dat we er waren, want af en toe verscheen er een lachje om zijn mond en deed hij zijn mooie oogjes even open.

Brian weer in Zwolle

Van CPAP naar beademing.

De volgende dagen werd het steeds moeilijker voor Brian om aan de CPAP te blijven, hij lag op zijn buikje zodat de longen de lucht beter konden opnemen. Maar moest zich ondanks dat, steeds meer opdrukken en kreeg hier al mooie spierballetjes van. Ook trok hij erg in met ademen, het was heel zielig om te zien. Brian kreeg ook steeds meer dippen in de saturatie (zuurstof in het bloed) en in zijn hartslagen. Het was erg eng om te zien als dat gebeurde, telkens als er een lange dip was, probeerden we hem "wakker" te krijgen. Gelukkig ging dit naar behoren. Als hij ons dan weer hoorde praten tegen hem, kwam er weer een lachje om zijn gezichtje of deed ondanks zijn moeite en waarschijnlijk ook pijn, zijn oogjes open. Hij keek dan met een heel lief gezichtje naar ons, alsof hij ons wilde opbeuren. De laatse zaterdag belde ik naar de afdeling om te vragen hoe het met hem ging, het ging gelukkig heel redelijk met hem. We konden lekker gaan slapen. De volgende morgen belde ik naar de afdeling, net als iedere morgen na het kolven, om te vragen hoe het gegaan was die nacht. De wereld verging voor mijn gevoel toen ik hoorde, dat hij die nacht naar de IC was gegaan. Hij had een hele grote dip gehad, van een minuut of tien en net toen ze hem weer aan de beademing wilden leggen, kwam hij er weer uit. Ze wilden ons niet bellen die nacht, om het te vertellen. Wij hadden onze slaap ook erg nodig en als het echt nodig was geweest hadden ze ons wel gebeld. Toch was ik er een beetje verontwaardigd over! Ik heb het ook wel aangegeven, je wilt toch op de hoogte gehouden worden als het om je kind gaat. Maar ik begreep het ook van hun kant wel, wij konden als ouders, toch op dat moment, niet veel voor hem doen. Telkens keek hij even naar ons en als we hem uitschoven en er werden foto's gemaakt, door papa of mama, ging hij er net zo voor liggen. Dit deed hij altijd, heel wijs en lief kijkend, ons fotomodel, ons mooie ventje. We vonden het erg vervelend dat we niks voor hem konden doen, alleen maar laten weten dat we voor hem waren. Dat we erg veel van hem hielden en dat we trots op hem zijn. Er werd ons verteld, dat het helemaal niet goed ging met Brian en dat we maandag een gesprek zouden hebben met de arts.

Die zaterdag zou de laatste zaterdag zijn dat Brian aan de CPAP lag. De volgende ochtend belde ik weer om te vragen hoe het gegaan was, Brian was die nacht aan de beademing gekomen. Hij lag nu heerlijk te slapen, hij was zo moe. Hij lag er nu ontspannen bij, wel had hij nog een paar dipjes in de hartslag, maar het ging op zich wel goed met hem. Toen we bij hem kwamen, lag hij zo lekker te slapen, dat we alleen maar naar hem hebben gekeken en met hem gepraat en hem gestreeld hebben. Hij wist dat we er waren, hij hoorde ons even, stak hij zijn tongetje naar buiten, zoals hij nu al vaker had gedaan. Dat kwam grotendeels ook door de beademing, maar nu ging zijn mondje weer even dicht nadat hij zijn tongetje weer naar binnen deed. Een tijdje later gingen zijn oogjes open en toen hij in de gaten kreeg dat de arts er aan kwam, deed hij ze gauw weer dicht. Net of hij wilde zeggen, als ik jou niet zie, zie jij mij ook niet. Dat was wel grappig.
Er werd ons uitgelegd dat de longetjes van Brian zo slecht waren, dat als hij lucht naar binnen kreeg, zijn longetjes dichtklapten en er geen lucht in kwam. Daardoor kwam het, dat de hartslag en saturatie gingen dippen. Wat was dat vervelend om te horen! Ze lieten ons weten, dat we toch echt wel een gesprek hadden de volgende morgen, om bepaalde dingen te bespreken. Die middag kregen we visite uit Enschede en zijn we bij hem wezen kijken. Hij lag zo lekker in zijn couveuse en keek iedere keer met zijn grote blauwe ogen in het rond. Wat was dat mooi... Hij had plezier en wilde even zijn speen. Die heeft mama hem toen gegeven, tot hij weer slaap viel en hij hem losliet... Wat vond hij zijn speen lekker!!!

Het gesprek.

De volgende dag hadden we het gesprek met de arts, die verantwoordelijk was voor Brian. We kregen te horen dat het helemaal niet goed ging met Brian. Ze waren bang, dat hij niet meer van de beademing af zou komen en hem het liefst zo snel mogelijk weer aan de CPAP wilden hebben. Maar dat er ook gebeld was met Groningen, omdat ze alles via Groningen moesten laten lopen, voordat er beslissingen genomen zouden worden. Er werd ons medegedeeld, dat ze niet meer met de Dexa zouden beginnen, want dan zou Brian het nooit zelf kunnen doen. Dat was een hele klap, ik kon geen woord meer uitbrengen. Manfred was op dat moment even mijn vraagbaak, hij vroeg wat ze nu wilden doen. Ze zeiden in eerste instantie, liever vandaag dan morgen en dat de comfortabiliteit van Brian voorging. Daar dacht hij even over na en zei, maar wat willen jullie nu precies? Ze wilden kijken hoe hij het zou doen, maar dat hij erg moe was. De andere artsen hadden voor hem de hoop al opgegeven, nou lekker dan, als je dat gezegd word. Manfred zei, gun hem nog een paar dagen om aan te sterken en probeer het dan nog een keer. Brian is al zo moe en het zou niet eerlijk zijn tegenover ons mannetje om het nu al te doen. De arts zou het met de collega's bespreken en 's middags kwam het "verlossende" woord. Ze wilden het proberen tot donderdag en hem dan zoveel mogelijk voedingstoffen geven, zodat hij toch de kracht ergens kon weghalen. In de hoop dat hij het dan op eigen kracht verder kon doen, dat was een pak van ons hart! We vroegen gelijk of we nog met hem mochten kangaroeën die avond en papa de avond erop. Dat mocht gelukkig. Dat hebben we ook nog gedaan en we hebben heel veel foto's gemaakt van en met ons mannetje. Brian vond het prachtig allemaal! Lekker bij papa en mama.... mooi liggen voor de foto's en nog steeds de mooie lach om zijn mondje toverend, als er wat gezegd werd. Het was net of het zo zijn moest, dat Brian lachte om de grapjes die gemaakt werden en de dingen die gebeurden om ons heen. De meeste verpleegkundigen waren helemaal verliefd op Brian net als wij. Er werd steeds gezegd, dat het een dapper en mooi mannetje was en dat was hij zeker. Hij heeft menig arts en verpleegkundige versteld doen staan, van wat hij allemaal had doorstaan en heeft gedaan. Dat maakt je als papa en mama erg trots hoor, zeker weten.

Ondertussen ging het alleen maar slechter met Brian aan de beademing en brak ook de donderdag aan. Eerst naar Brian en voeding wegbrengen en dan zouden we het gesprek hebben. Natuurlijk hadden we het scenario al in gedachten, maar we hielden hoop. We kregen te horen dat ze Brian de volgende dag aan de CPAP wilden leggen, in de hoop dat hij het daarop goed zou doen, maar er werd wel bij gezegd, dat ze niet verwachten dat het goed zou gaan. Weer stortte de wereld voor ons helemaal in. Omdat ik geen woord meer kon zeggen op dat moment, deed Manfred het woord. Hij hield zich erg goed. We hadden het er al wel over gehad en we waren tot de conclusie gekomen, hoe moeilijk het ook is om je kind los te moeten laten, dat we Brian niet meer zouden willen laten lijden dan dat hij nou al deed. Dat we hem aan de andere kant niet kwijt zouden willen. Er werd ons gevraagd, op welk tijdsstip we wilden dat hij van de beademing ging, dat konden ze niet van ons vragen! Stel dat het helemaal mis ging, moesten wij er ons hele leven mee lopen dat we ons mannetje door onze schuld zijn kwijtgeraakt! Dat konden ze onmogelijk van ons vragen!! Nee, dat wilden we niet op ons geweten hebben. We vonden het heel cru, dat ons dat gevraagd werd... Alsof we dat zouden kunnen!! We hebben nog wel gevraagd of we de familie "afscheid" mocht nemen van Brian. Je kon niet weten, het kon alle kanten op de volgende dag, en dat mocht. Er werd ook gezegd dat we nog met Brian mochten kangroeën die avond en dan eerst papa en dan mama. Dat maakte toch weer een beetje iets goed, vonden we voor ons gevoel.

We belden de familie en die kwamen zo snel mogelijk. We hebben ze afscheid laten nemen van Brian, diep in ons hart wisten we wat er zou gebeuren de volgende dag, maar op het moment dat de familie er was, hielden we ons sterk. We wilden er niet aan denken. Ook mochten Brian's nichtjes voor het eerst heel dicht bij Brian komen en hem aanraken. Ook de opa's en oma's, ooms en tantes mochten hem aanraken voor het eerst. Wat waren dat mooie momenten, voor ons, voor Brian en voor de familie. Een paar keer deed Brian de ogen open en keek hij heel wijs in het rond alsof hij wilde zeggen: waarom al die ophef? Wat is er aan de hand? Het is maar goed dat hij er geen weet van heeft gehad, tenminste voor zover wij weten dan. Die avond gingen we weer naar Brian, we hebben tot midden in de nacht bij hem gezeten en met hem geknuffeld en bij ons gehouden, wat was dat heerlijk. Eigenlijk wilde ik de hele nacht wel bij hem blijven, maar ze vonden het verstandiger om even te gaan slapen. Ik keek nog even naar de kleertjes die we donderdagavond hadden uitgekozen en deze waren nog niet helemaal droog. Ik liet ze nog even hangen en ik zou ze de volgende uren laten hangen, tot het weer tijd was om naar Brian te gaan...

Verdriet en pijn blijft achter.

Na toch nog een paar uren geslapen te hebben, hebben we ons gewassen en aangekleed. Toch ook nog gekolfd, want stel dat... Zijn we tegen negen uur naar Brian gegaan, een van de opa's en en oma's was er al en een oom en tante ook al. Toen we naar binnen gingen, zijn we naar Brian gegaan. Wat was hij lekker wakker, met af en toe even de ogen dichtdoen. Steeds kwam er een tongetje naar buiten en ging er een of beide oogjes open. Omdat de oom van Brian hem nog niet gezien had de dag ervoor, ben ik hem even op gaan halen. Hij heeft toen ook Brian van dichtbij gezien, dit vonden ze allebei heel erg mooi. Brian heeft ook hem nog even de gek aangestoken en even zijn tong uitgestoken, even laten zien wie hij was... dondersteen. De maatschapelijk werkster kwam ook nog, ze wilde even een gesprek hebben voor Brian van de beademing zou gaan. Eigenlijk had ik er geen zin in, maar ben toch even meegegaan. Ze zei me dat ik heel anders overkwam dan de andere dagen die ze me gesproken had en en dat ik er meer "vrede" mee leek te hebben. Nou ja vrede, ik wist wat er ging gebeuren en ik kon er geen bal aan doen, dus wat moet je dan? Het liefst nam ik hem zo met beademing en al mee naar huis, maar die optie werd ons niet gegeven... Na het gesprek hebben we nog even met zijn drieën naar elkaar gekeken en hem even gestreeld en met hem gepraat. We vertelden, dat we erg veel van hem hielden en heel trots op hem waren.

Het afscheid.

De zuster kwam en vroeg of we het maar zouden gaan doen. Nou liever niet dacht ik bij mezelf, maar hem nog meer zien lijden... Nee dat wilde ik niet, dus ben ik naar de andere kant van de couveuse gelopen. Ik heb mijn handen in de gaten gestoken en ben met hem gaan praten. Ondanks mijn tranen bleef ik met hem praten, totdat de tube eruit werd gehaald en toen kon ik niet meer. Ik begon heel erg te huilen, Brian werd gelijk blauw. Begon te slaan met zijn armpjes en beentjes en toen de CPAP in zijn neusje werd gedaan gebeurde er helemaal niks... Hij kon niet meer, hij was te moe, hij deed ook niet de moeite om adem te halen, hij was van het vechten zo moe. Zijn longetjes waren zo slecht, dat deze helemaal in klapten, zodat er geen lucht meer in kon komen. Mijn hele wereld stortte nu volledig in, Manfred stond als aan de grond genageld en werd door de zuster met zijn handen in de couveuse getrokken. Ook papa hoort erbij en dat moet Brian weten. De arts werd gebeld en er werd gevraagd wat wij wilden. Ja, dat moet je aan papa en mama vragen, ik dacht bij me zelf: druk de beademing er maar weer in, ik wil hem niet kwijt!!! Maar ik kon het niet over mijn lippen krijgen. Toen de arts er was, werd besloten Brian in mijn armen te leggen en ons naar een kamertje te brengen. Voordat Brian in mijn armen werd gelegd, deed hij zijn oogjes open en keek hij me vol wanhoop aan. Toch kon ik uit diezelfde mooie blauwe oogjes lezen, dat het goed was zo... Hij kon niet meer. Hij werd in mijn armen gelegd en we gingen naar een apart kamertje. Waar we even met zijn drieën werden gelaten, eventjes alleen, eventjes zoals het hoort, even als gezin. Ik zei hem met trillende stem dat hij gaan mocht, tot twee keer toe, wat was dat ontzettend moeilijk. Je hoort als ouder zijnde, je kind toch niet te zeggen dat hij mocht gaan? Niet veel later is Brian in de armen van zijn vader overleden, even waren we tien minuten helemaal van de wereld...

En het was goed zo... we hadden er op een rare manier echt vrede mee. En toch... Alles waar ik voor gevochten had en nog steeds voor wilde vechten, was er nu niet meer. Onze toekomstdromen voor ons mannetje, waren in één klap verdwenen, en man, wat deed dat ontzettend zeer. Er werden door de zusters heel veel foto's gemaakt en daar zijn we erg blij mee. Ik heb Brian zelf gewassen en aangekleed en dat deed me op een of andere manier goed. Dat kon ik eerder niet voor hem doen en nu moest en zou ik het zelf doen, zodat ik ook dit nog voor hem kon doen. Brian is meegegaan naar huis in de auto en heeft thuis opgebaard gelegen in zijn eigen kamertje, met alle knuffels en bloemen die we hadden gekregen, om hem heen. Eindelijk was hij thuis... Nu, zoveel maanden later, is Brian al weer een hele tijd in huis. We hebben Brian laten cremeren en hebben zijn urntje bij ons staan in de huiskamer, zodat hij altijd bij ons is.

Brian is 5 weken oud geworden, en heeft heel veel meegemaakt. We zullen altijd trots op hem zijn.... Dank je wel lieve kleine schat, voor alles wat je voor ons gedaan en gegeven hebt. We zullen je nooit vergeten!!!!

Brian is overleden en nog steeds erg mooi

Verloren toekomst

Zo'n klein wonder
nooit gedacht
zo lief, zo heerlijk zacht,
een verloren toekomst
en dat doet ontzettend zeer
Lieve Brian, nu ben je er niet meer

---

Brian heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje     Lees de berichtjes