Cas Paardekooper
* 7 februari 2003 - 12 februari 2003 †
Dirk en Ineke
Het is bijzonder om een engel bij naam te kennen
Op 20 januari 2003 laten we een echo maken, omdat onze kleine al weken in stuit ligt. Hem draaien mag niet omdat de placenta niet goed ligt. Ineens blijkt tot onze schrik dat ons kindje een open rug heeft. Ons Ukkie zal waarschijnlijk gehandicapt zijn. We rouwen om het verlies van een gezond kind, maar passen in gedachten ons huis aan voor een kind in een rolstoel. We mailen vriend(inn)en en familie.
Ukkie zou 11 februari gehaald worden. Maar donderdagavond 6 februari jaagt de ambulance, die eerst niet wilde rijden, over de gladde weg naar Groningen. Net op tijd, want 20 minuten na aankomst zijn de vliezen gebroken en heeft Ineke al acht centimeter ontsluiting. Na een ruggenprik en vanwege zijn waterhoofdje een keizersnee, is om 01.15 uur onze tweede zoon Cas, Karsten Simon bij ons. Dirk knipt de navelstreng door van de flinke baby (3885 gram). Hij lijkt precies op zijn grote broer Harald tot en met zijn zwarte kuif.
We zijn heel erg blij, maar ook bezorgd. Zijn beentjes staan namelijk recht op zijn lijfje in een dwangstand, hij heeft klompvoetjes en zijn cèle (open rug) is veel groter en ligt hoger dan verwacht. De hele vrijdag zijn er allerlei onderzoeken om te zien of ze Cas kunnen behandelen. Vrijdagochtend adviseert de dokter al om onze Cas niet te reanimeren als hij stopt met ademen.
We knuffelen Cas, zingen voor hem en vertellen hem verhaaltjes. Hij ontspant zich bij ons helemaal en ligt graag aan de borst.
Onze handen op Cas' hoofdje
Zaterdag, op Ineke's verjaardag, adviseert de dokter hem niet te behandelen bij infectie. Verder vraagt ze ons na te denken over wat we willen, als het ziekenhuis ons adviseert Cas niet te behandelen. Als ze dat adviseren en wij gaan akkoord, dan gaat Cas vlug dood, omdat hij meer pijnstillers nodig heeft dan zijn lijfje aankan. Gaan we niet akkoord dan kan Cas misschien wel 60 jaar oud worden. Maar dan is hij wel heel zwaar gehandicapt en heeft hij veel pijn. Wat moeten we doen? We hopen uit alle macht dat ze adviseren Cas wel te behandelen.
Zaterdagnacht geeft de verpleging hem zonder overleg de fles. Daarna snapt Cas het niet meer en gaan we na herhaaldelijk proberen van de borst over op de fles. Dirk kan hem dan ook eens voeden.
Zondag komen oma en Harald op bezoek. We maken we er voor Harald een vrolijke middag van, omdat hij voor het eerst zijn broertje ziet. En we vieren Ineke's verjaardag. We vertellen hem wel dat Cas heel ziek is.
Samen met oma Gerrie, grote broer Harald en mama Ineke
Maandag zegt de dokter dat ze morgen pas hun advies kunnen geven, maar dat het er slecht uitziet. De spanning is verschrikkelijk. Weer de hele dag door onderzoeken. Arme Cas, hij krijgt bijna geen kans om te drinken.
Dinsdagmorgen tilt Cas voor het eerst zijn hoofd op als hij op zijn buik ligt. Dinsdagmiddag adviseren ze ons Cas te laten gaan. Hij is verlamd onder zijn middel en voelt alleen de voorkant van zijn bovenbenen een beetje, waardoor hij zijn benen wel naar zijn neus kan optrekken maar niet meer terug. Hij is helemaal incontinent, heeft klompvoeten, vergroeide benen, knieën en heupen. Hij zal daarom waarschijnlijk altijd moeten liggen en kan heel misschien ooit in een rolstoel. Hij heeft of krijgt een waterhoofd met drain. Zijn kleine hersenen zakken weg in zijn achterhoofdsgat, waardoor hij mogelijk adem- en slikproblemen krijgt. Hij heeft een vergroeide rug, grote doorligwonden, steeds pijn enzovoorts. Ondanks de 20 tot 100 operaties die hij nodig heeft, zal hij nog verder achteruit gaan. Volgens het ziekenhuis is hij waarschijnlijk ook verstandelijk gehandicapt en met zo'n lijf is dat maar beter ook, zeggen ze. Er wacht hem namelijk een heel ellendig leven.
Hier zie je Cas' open rug en zijn beentjes en klompvoetjes
We gaan akkoord, want we willen hem niet tot zoveel leed veroordelen. Dat moet zwaarder wegen, dan dat we zoveel van hem houden, dat we hem niet willen en kunnen missen. We zijn ontroostbaar. Alles gaat onvoorstelbaar vlug. We bellen familie en een paar vriend(inn)en om Cas in leven te laten zien. Terwijl zij onderweg zijn, doopt de dominee Cas en Harald samen. Hopelijk is dat een mooie herinnering voor Harald voor later. Het is de enige keer dat Cas van de afdeling weg mag, zij het met verpleging erbij.
Bijna iedereen kan komen op dinsdagavond en woensdagmorgen en luistert naar Dirk's verhaal. Dan gaan ze alleen en in tweetallen bij Ineke en Cas op bezoek. Woensdagmorgen pakt Cas de fles tussen twee armpjes om beter te kunnen drinken.
Cas pakt zelf zijn fles
Woensdagmiddag komt als laatste Harald's juf langs. Kort daarna maakt Harald de laatste foto van Cas en gaat met oma Gerrie spelen en slapen in een hotel. Direct na het aanleggen van het morfine-infuus is Cas diep bewusteloos. Dat wijst op meer hersenschade dan ze konden zien. Hadden we wel laten behandelen, dan had hij waarschijnlijk niet kunnen praten en had hij elke operatie in de narcose kunnen blijven. Urenlang wordt hij om de beurt blauw en weer roze. Zijn hartje weigert het op te geven. Totdat hij na een laatste spuitje woensdagavond om 22.00 uur overlijdt.
Ineke wast hem samen met de zuster en kleedt hem aan, voor het eerst en voor het laatst. Direct daarna komt de dominee voor een afscheidsritueel voor ons. Heel bijzonder.
Donderdag rijden we na veel geregel, omdat geen taxi wil of durft te rijden, met Cas in een grote taxi naar huis. Deze thuiskomst hadden we ons zoveel mooier voorgesteld. We moeten alles regelen, er is geen kraamhulp voor Ineke, niks.
Zondag is de condoléance. Buiten staan meer dan 130 mensen in de vrieskou in de rij om Cas en ons te zien. Klasgenootjes van Harald met papa's en mama's, familie, vriend(inn)en en collega's. Binnen klinkt babymuziek en hangen grote foto's van Cas aan de muur. Er liggen kleurpotloden en tekenpapier en er staan bloemetjes in de kleuren geel, rood en blauw.
Cas met bijna 130 kaarsjes...
Maandag 17 februari begraven we Cas bij heldere hemel met zon en negen graden vorst. Dirk heeft 's ochtends de laatste schepjes aarde uit het grafje gegraven en alles aangestampt. Iedereen schrijft een kaartje met een groet aan Cas en bindt het aan een ballon. Dirk vertelt kort hoe we ons hele leven met Cas voorstelden en dan zingt hij met Paul en Aart "O occhi manza mia". Harald helpt Dirk om Cas in zijn grafje te zetten. Ineke leest een gedicht voor bij de vijver. En tot slot laten we de ballonnen los. Ze waaien over Cas' plekje heen naar de hemel.
Cas' geboorte- en rouwkaartje
Het is bijzonder om een engel bij naam te kennen.
En heel verdrietig.
Je bracht ons zoveel liefde,
dat het leeg is zonder jou.
We zullen Cas nooit vergeten. Wie kan er nu een eigen kind vergeten? We praten graag over Cas en koesteren de mooie herinneringen.
Cas heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
