Chloe
Celeste
* 8 juni 2005 († 1 april 2005)
* 8 juni 2005 †
Cor en Esther Bruynes
Chloe en Celeste
Het begon allemaal zo mooi. Na 8 jaar samen en 3 jaar samenwonen, zijn we 1 oktober 2005 getrouwd. Nu was het natuurlijk helemaal echt en een kindje was onze grootste wens. Al heel snel bleek ik zwanger te zijn, in november al! Ons geluk kon niet op.
Begin december gingen we naar het ziekenhuis voor een termijnecho en al vrij snel bleek dat we een tweeling verwachtten!!! Iets wat we nauwlijks konden geloven omdat tweelingen immers niet in de familie voorkwamen, maar het moet natuurlijk ergens beginnen. Al vrij snel werd ook duidelijk dat het om een monochoriale monozygote zwangerschap ging, iets wat ons toentertijd natuurlijk weinig zei.
De echoscopiste vertelde ons, dat ik 6 weken zwanger was, heel pril dus, en dat ik vanaf toen onder controle stond van het ziekenhuis in verband met een tweelingzwangerschap. Dat vonden we helemaal niet erg want in het ziekenhuis ben je immers in goede handen. Heel beduusd waren we toen we thuiskwamen dat we niet 1 maar 2 kindjes verwachtten! De reacties van iedereen om ons heen waren heel erg leuk, we werden bedolven met felicitaties.
Toen ik 10 weken zwanger was, hadden we onze eerste afspraak met onze gynaecoloog dr. Arabin. Zij vertelde ons dat dit een zeer risicovolle zwangerschap was omdat de kindjes in 1 vruchtzak zaten, geen tussenschot hadden en heel veel vaatjes samen deelden. Als er 100 vrouwen zwanger zijn van een tweeling komt een tweeling zoals de onze maar 1 keer voor. Echt ongerust werden we daar niet van omdat alles er immers goed uitzag gelukkig.
Met 13 weken zwangerschap hadden we onze volgende controle en vanaf die dag werd alles anders, weg roze wolk. Bij Chloe ondekte de gynaecoloog een hele grote blaas die helemaal gevuld was en waarvan ze het vocht niet kwijt kon. De schrik sloeg ons om het hart want wat had dit te betekenen? Dr. Arabin vertelde ons dat dit voor Celeste ook heel risicovol was want als het met Chloe niet goed ging, had Celeste daar ook last van en als Chloe zou overlijden, zou Celeste het ook niet redden.
Ontroostbaar waren we, maar ook nog hoopvol want we gingen de volgende dag beginnen met puncteren. Zo gingen we week in, week uit naar het ziekenhuis om gepuncteerd te worden. Dr. Arabin ging door mijn buik, baarmoeder en vliezen heen met een naald naar het blaasje van Chloe om daar al het vocht, waar ze zo'n last van had, weg te zuigen. In het begin kon al het vocht nog steeds weggehaald worden maar al gauw werd haar blaasje steeds voller en voller. Ook werd er een vruchtwaterpunctie gedaan om te kijken of onze meisjes verder wel goed gezond waren en niks mankeerden om in aanmerking te komen voor verdere behandeling.
Weken hebben we in spanning gezeten over de uitslag. Normaal gesproken is de uitslag er met 2 tot 3 weken maar ze hadden achteraf te vroeg geprikt zodat de stoffen nog te prenataal waren waardoor ze er niks uit konden aflezen. Dus weer opnieuw een vruchtwaterpunctie. Eindelijk met 20 weken zwangerschap, op Goede Vrijdag, kregen we de uitslag: onze meisjes waren verder gezond! Dit was natuurlijk geweldig nieuws! Nu konden we gaan behandelen.
In Zwolle konden ze verder niets meer voor ons doen behalve haar blaasje wat leger maken maar dat werd steeds voller en voller waardoor het steeds slechter ging met Chloe. Dus we moesten nu echt iets gaan doen. We werden doorverwezen naar het LUMC in Leiden, het enige ziekenhuis in Nederland dat mag opereren op foetussen.
We waren naar het LUMC gekomen voor een oriënterend gesprek en er zou een echo gemaakt worden. Op dat moment zagen ze dat het heel erg slecht ging met Chloe en dat ze elk moment kon overlijden. Als dat zou gebeuren, zou Celeste het ook niet redden. Dus werd ik meteen opgenomen, een hele shock, hier hadden we niet op gerekend en we hadden ook helemaal niks bij ons.
Na een lang gesprek met artsen en maatschappelijk werk, hebben we besloten dat ik de volgende dag geopereerd zou worden en een navelstrengcoagulatie zou krijgen. We wisten zeker dat Chloe het niet zou redden en dat we niks meer voor haar konden doen. Maar met Celeste ging alles nog goed en haar konden we hierdoor nog een kans geven.
Dus zo ben ik 1 april 2005 geopereerd en is Chloe haar navelstreng afgekoppeld van die van Celeste waardoor Chloe haar leven heeft gegeven voor haar zusje....
Op de uitslaapkamer werd ons verteld dat de operatie goed was verlopen maar dat er wel een bloeding was opgetreden maar waarschijnlijk kwam die van de placenta of baarmoeder. Dit kon geen kwaad want met Celeste ging alles goed, zeiden ze. Heel erg verdrietig maar ook blij dat we Celeste nog konden redden, een heel dubbel gevoel.
De volgende ochtend kreeg ik een echo om te zien hoe het met Celeste ging en alles zag er prima uit. Ook hebben we Chloe gezien, hoe stil ze daar lag tegen Celeste aan. Voor het eerst konden we haar goed bekijken omdat haar blaasje altijd voor haar lag. Met de operatie hadden ze gelijk al het vocht uit haar blaasje laten lopen zodat ik meer ruimte in mijn buik zou krijgen.
Heel raar gingen we naar huis, we hadden een van onze dochters verloren maar hierdoor de ander waarschijnlijk gered. Als we niks hadden gedaan was het zeker niet goed gegaan. Toch is het heel erg moeilijk om die beslissing te moeten nemen.
Na een aantal dagen moest ik tussendoor naar Zwolle voor controle en alles zag er goed uit met Celeste, niet te geloven! Eindelijk eens goed nieuws maar dat was helaas maar van korte duur. Een paar dagen later moesten we weer naar Leiden voor controle en daar bleek het echt helemaal mis te zijn met Celeste. Ze had bijna geen vruchtwater meer omdat haar niertjes in shock waren geraakt waardoor ze niet kon plassen. Ook had ze veel vocht rondom haar hartje en door het ontbreken van het vruchtwater konden ook haar longetjes niet rijpen. Met de operatie hadden ze toch een bloedvat van haar geraakt waardoor ze langzaamaan in shock is geraakt en daardoor zijn haar niertjes ermee gestopt.
Na een gesprek werd duidelijk dat het enige dat we nog voor haar konden doen was, een bloedtransfusie waardoor haar bloedpeil weer normaal zou worden. Hierdoor zouden haar niertjes misschien weer goed gaan functioneren. Zo werd ik dezelfde dag nog geopereerd. Door de transfusie is het vocht rondom haar hartje weggetrokken, alleen haar niertjes waren echt kapot en konden niet meer. Hierdoor kon Celeste ook haar longetjes niet oefenen om buiten de buik te ademen.
Kapot waren we, na alles wat we gedaan hadden, stonden we met lege handen. Ook Celeste zouden we gaan verliezen. Buiten de buik zou ze het niet redden omdat ze niet zelfstandig zou kunnen ademen en haar niertjes waren stuk. 5 procent kans gaven ze haar.
Nu was het wachten op iets wat je weg moest brengen, dat is echt ondraaglijk. Ik was 24 weken zwanger en wist niet hoe lang het nog ging duren. Niemand kon daar iets over zeggen, het kon zijn dat ik gewoon de 40 weken vol zou maken. Ondraaglijk werden de weken. Ik kon zo van haar genieten, ik voelde haar ook zo goed en ze had ook heel vaak de hik en straks zou ik helemaal niks meer voelen en zou er niks meer zijn.
Met 31 weken zwangerschap zijn onze dappere meisjes geboren. Celeste heeft zelfs nog gehuild met haar geboorte. Nu zien we dat als een groot cadeau, dat we haar stem nog hebben mogen horen en dat ze heeft laten zien dat ze het zo geprobeerd heeft. Gelijk na de bevalling werd ze naar de kinder intensive care gebracht en hebben ze echt alles voor haar gedaan. We zijn overal bij geweest en hebben alles mogen zien, daar zijn we heel dankbaar voor.
Celeste
Na 2½ uur werd ons verteld dat ze het echt niet ging redden. Ze had alleen maar koolstofdioxide in haar bloed en haar bloed was door de kapotte niertjes zo zuur dat ze zichzelf vergiftigde. We kregen haar bij ons en in onze armen is ze vredig ingeslapen.
We hebben haar daarna zelf nog in bad mogen doen en hebben haar aangekleed. En 's nachts is ze bij ons op de kamer gebleven. De volgende dag mocht ik naar huis en hebben we haar meegenomen en totaan de begrafenis is ze bij ons gebleven. We hebben nog heel erg van haar kunnen genieten en velen met ons, ze was zo ontzettend mooi en volmaakt om te zien. Aan de buitenkant was helemaal niks mis met haar. We zijn ook heel dankbaar dat ze het in de buik zo goed heeft gehad.
Chloe hebben we helaas niet meer mogen zien, iets wat toch wel heel erg moeilijk is. Omdat ze al een tijdje was overleden zat ze helemaal verdrukt in de vliezen omdat Celeste gewoon doorgroeide. Ook woog ze nog maar 190 gram. Er zijn wel foto's van haar gemaakt dus die kunnen we ooit nog bekijken als we dat willen. We zien Chloe in Celeste, doordat ze zo ontzettend identiek waren, moeten we ons Chloe gewoon voorstellen als Celeste.
Onze meiden konden niet zonder elkaar, nu zijn ze voor altijd samen... We zijn apetrots op ze en heel blij dat wij hun papa en mama mogen zijn. Op 13 juni 2005 hebben we onze lieve dochtertjes samen begraven.
We proberen langzaamaan de draad weer op te pakken maar dat valt echt niet mee. We zijn papa en mama geworden en dat verandert je wereld voor altijd. We missen onze meiden ontzettend en we zullen ze nooit vergeten. Ze zijn voor altijd bij ons, voor altijd in ons hart.
Cor en Esther Bruynes
Celeste
Gedicht voor onze meisjes
Zulke kwetsbare meisjes en sterk tegelijk
we voelden ons met jullie zo rijk
Maar helaas jullie waren zo ziek
en konden het leven niet aan
Verscheurd door verdriet
moesten we jullie laten gaan
Maar al waren jullie maar even in ons leven
jullie hebben ons heel veel liefde gegeven
Ondanks het gemis en de pijn
zullen jullie voor altijd bij ons zijn
Chloe en Celeste heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
