Danial Matin Muller
* 25 februari 2005 - 1 maart 2005 †
Karima en Matthieu
Voor onze allerliefste Binkie
Onze Dani
De aankondiging van Dani, was al speciaal. We kwamen er na 14 weken pas achter, dat we in verwachting waren. Wat een toestand, het was niet gepland, maar heel snel erna zeker gewenst. Papa stond er niet bij stil, het was geen thema, hij was gewild.
Ons leven veranderde op slag. Mijn lichaam, onze relatie en ook onze vrienden en familie. Al wilde mama geen moedertje worden, voordat ze het wist veranderde ze in een mammie. Omringd door liefde van de omgeving, kregen we steun van alle kanten. Ook het werk ging hierin mee. De vreugde van het leven, bloeide in ons op. Het leven had meer zin dan ooit. Steeds meer leven in mama en plots was, dat wezentje in haar buik, haar zoon.
Vol verwachting keken we uit naar 14 februari, de uitgerekende datum. Eigenwijs als paps en mams, besloot Dani nog even lekker warm binnen te blijven. Binnen een week, hadden we 31 voicemailberichten. Waar blijft hij toch, vroeg iedereen zich af. Zelfs voor zijn geboorte was hij al zo geliefd. Mama mocht eindelijk op 25 februari ingeleid worden, om die dag nog met zijn drieën naar thuis te gaan.
Deze dag verliep anders voor ons drieën, dan we ooit hadden gedacht.
Het was tijd om te komen en ik werd aan het infuus gelegd. De vliezen werden gebroken en er was haast geen water meer. De gynaecoloog had het wel al gezegd de dag ervoor, maar wist echt niet wat voor consequenties dit voor mijn mannetje zou hebben en voor ons natuurlijk. Het leek groen en ja mijn schatje had het al benauwd gehad en daardoor, in het weinige vruchtwater wat hij had, gepoept. Geen paniek, het komt allemaal goed, werd er nog gezegd. Ik wist dat het soms kon gebeuren en hield me sterk. Ik moest namelijk nog wat weeën opvangen.
Zijn hartslagje daalde en ik moest me draaien. Waarschijnlijk knelde hij de navelstreng en kreeg hij daardoor geen zuurstof binnen. Ze hadden wat water ingebracht, om het hem iets comfortabeler te maken. Weer daalde zijn hartslag en de paniek werd groter. Er werden domptonen inwendig aangebracht en weer daalde zijn harslag. Er werd nu ook een beetje bloed van zijn hoofdje afgenomen. Dit om te kijken of hij wel genoeg zuurstof in zijn bloed had. Het was nog voldoende en geen reden tot paniek. Maar na de vijfde keer dat dit gebeurde moest ik toch versneld naar de operatiekamer. Voor de deur was zijn hartslagje nog 50, maar met de geboorte was het hartslagje er niet meer.
Mijn schatje werd geboren met een hartstilstand. Papa moest toekijken, hoe zijn kleine jongen werd gereanimeerd. Mama hoorde Dani niet huilen, maar moest eerst nog gehecht worden. Waar is mijn binkie, waar is mijn schatje nou, waarom hoor ik hem niet? Papa wist niet, bij wie hij nou moest blijven. Dani werd meegenomen en mama lag met een open wond op de operatiekamer. Het was goed, hij ging naar zijn zoon, die had papa nodig. Dani had ook meconium in de longen gekregen en moest versneld naar het academisch ziekenhuis in Nijmegen, het Radboud. Mama zou later gebracht worden. Met alleen een handje gevoeld te hebben, van de zoon waar ze zolang op gewacht had. Papa snelde zich naar het Radboud, maar moest ook wachten. Dit totdat de specialisten klaar waren met de nodige dingen voor Dani in orde te maken.
Dani net geboren
Het begon steeds meer tot ons door te dringen. Dani had zuurstoftekort gehad en hierdoor waren de hersenen beschadigd. Dani werd niet even gecontroleerd, nee Dani moest vechten voor zijn leven. Dani, wiens leven zo kostbaar voor ons was, was niet zeker meer.
5 dagen lang hebben wij moeten toekijken, hoe dit mooie volmaakte kindje, vocht voor zijn leven. En zo sterk als hij was, deed hij zijn best. Ook al wist hij, dat dit niet mocht. Zijn krachten moest hij sparen. Zoveel wanhoop en verdriet. Maar ook zoveel liefde van hem en voor hem. Leven tussen hoop en wanhoop, 5 korte dagen. Zijn leven voor ons, leek toen nog zo lang.
Na veel onderzoek en heel veel medicatie. Na nog meer onderzoek en weer andere medicatie. Nog meer onderzoek en opgetreden complicaties, kregen we uiteindelijk een overleg met de specialisten. Toen kwam het beslissende oordeel. Dani zou het niet overleven, hij had zuurstoftekort aan zijn hersenen, de schade was te groot. Ook op eigen kracht, zou hij een vreselijk leven hebben gehad.
Gelukkig hebben papa en mama, nog veel tegen deze bink kunnen zeggen en kostbare momenten kunnen hebben.
Dinsdag 1 maart om half 7, hebben ze Dani verlost van alle toeters en bellen. Nu mochten papa en mama hem in de armen nemen en wachten tot het einde.
Deze drie uur duurde zo lang, maar ook weer zo kort. Zoveel pijn, maar ook geluk. We mochten hem knuffelen, dragen en liefhebben. Hij mocht eindelijk in onze armen. Niet te beschrijven, hoe bijzonder het was, om zo close met zijn drieën te zijn. De angst dat hij weg moest gaan, maar ook de grote wanhoop voor zijn pijn op deze aarde. Papa had gevraagd, ons nog even aan te kijken, voor hij ons zou verlaten. Met alle kracht van hem en boven, heeft hij één oog opengedaan en keek hij ons liefdevol aan. Dit moment, dat hij er was en ook dat er toch contact was, was zo zwaar, woog wel 300 kilo. Al onze krachten waren nodig, om dit gevoel als gezin te mogen hebben. Het moment naderde en papa gaf hem aan mama. Papa keek naar boven en smeekte God, of hij hem direct op kon halen.
Dani gaf niet op, maar legde zich erbij neer. Het hartje klopte vanaf dat moment niet meer.
Afscheid nemen bestaat niet
Gedicht voor Dani
Ons vlindertje fladder weg naar waar het mooi is en fijn
Je zult altijd in ons hart zijn
Je hebt je naam aan ons verbonden
Nu heb je eindelijk rust gevonden
Ons vlindertje rust zacht
Je blijft voor altijd in ons hart
Dani heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
