KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Debby

* 23 mei 2002 †

Renate Tabak & Erwin Kinnegen

Lieve Debby

Hoe het allemaal begon.

In januari 2001 stopte ik met de pil en op 3 december 2001 denk ik: ik ben helemaal niet ongesteld geworden, ik ga maar eens een test doen en jawel: Hoera zwanger! We waren zo trots als een pauw en helemaal in de wolken. Dit zou ons eerste kindje zijn.

Ik heb toen de verloskundige gebeld en ik mocht op 02-01-2002 bij haar komen, toen was ik 8 weken. Ik moest toen naar het ziekenhuis voor een termijn-bepaling omdat ze dacht dat ik al langer zwanger was. Maar dat bleek niet zo te zijn, het was gewoon 8 weken.

De weken verstreken en alles verliep goed. Mijn bloeddruk bleef mooi, het HB-gehalte bleef uitstekend en mijn urine was ook altijd goed. En ik voelde me ook heel erg goed.

We genoten van de zwangerschap, tot ik met 28 weken weer bij de verloskundige kwam en wij dachten: nou we zijn zo weer weg. Even alles controleren en het hartje beluisteren en dan weer weg. Maar toen kwam het. Bloeddruk meten, urine nakijken en wegen en toen op de behandeltafel. Even mijn buik voelen en toen naar het hartje luisteren, maar dat kon ze niet vinden. Ze dacht eerst dat het kwam, omdat mijn darmen zo te keer gingen, of dat het verder naar achter lag. Ze is 20 minuten bezig geweest om de harttonen te zoeken en het zweet brak mij al uit. Ik dacht: oh nee dit kan niet! Ik mijn broek aan gedaan en zij gelijk het ziekenhuis gebeld of we konden komen om het na te laten kijken. Maar ze zei verder niet dat het niet goed zat maar ik voelde het al.

In het ziekenhuis aangekomen op de behandeltafel en toen een echo. Toen zei de gynaecoloog: dit is niet goed, jullie kindje is overleden en het is niet van vandaag. Ze zei ook dat het een groeiachterstand had, want ik was 28 weken en ze is maar tot de 19e week gegroeid. Ik had haast geen vruchtwater en de verloskundige had dat niet gevoeld. Waarschijnlijk omdat mijn buikwand wat dikker is dan bij een ander.

En toen kwamen de tranen en boosheid. Mijn partner werd ook lijkbleek en ik dacht die gaat zelf zo van zijn graatje.

Ik mocht gelijk al blijven om het te laten inleiden, maar wij zeiden eerst even naar huis en iedereen afbellen. Ik zou de volgende dag wel terug komen om 9 uur.

Thuis aangekomen hebben we eerst mijn ouders en schoonouders gebeld. Mijn ouders gingen meteen de spullen pakken en kwamen daarna hierheen vanuit Hilversum. Mijn schoonouders kwamen vanaf de camping. Ook hebben we gelijk mijn beste vriendin gebeld en die stond binnen 2 minuten hier en was ook heel erg geschrokken.

Donderdag 23-05-2002 zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Eerst werd er wat verteld van hoe of wat en vervolgens werd ik om 9:30 aan het infuus met weeënopwekkers gelegd. Later kwamen ze weer wat vertellen en ze vroegen ook elke keer of we er aan toe waren. Want anders kwam er teveel ineens op ons af. Toen zijn mijn ouders en partner even naar huis gegaan om even de honden uit te laten en even wat te eten. Al kregen ze niks naar binnen. Mijn schoonouders bleven en wij kregen eten in het ziekenhuis. Ik had wel ontzettende trek want ik had die dag ervoor ook helemaal niks gegeten, want ik moest toen ik overgeven en was aan de diarree. Nou toch maar een paar happen gegeten. Om 13:45 kreeg ik wel wat steken enzo maar dat stelde niks voor. Ze hadden al gezegd als je het niet meer volhoudt, krijg je een ruggenprik, want ze wisten ook niet hoe lang het zou duren. Erwin (mijn partner) kwam weer terug en mijn schoonouders gingen weer weg. Als het doorzette zou Erwin mijn schoonouders wel bellen en mijn ouders ophalen. Om 15:30 kwam mijn vriendin en de weeën werden heftiger. Ik hield het nog wel uit want ik zag heel erg op tegen die ruggenprik. Om 16:15 had de gynaecoloog getoucheerd maar ik had nog helemaal geen ontsluiting. Om 16:30 zeg ik, ik hou dit niet meer vol en ze gingen alles klaar zetten voor de ruggenprik. De anesthesist was nog bezig in de operatiekamer en als hij klaar is dan komt hij. Ik zei tegen Erwin: bel je ouders maar want dit duurt niet lang meer voor mijn gevoel. Maar ze waren al onderweg want kregen geen gehoor. Om 16:50 verloor ik de bloedprop en mijn ouders en schoonouders waren nog maar net op tijd. Want om 17:04 is ze geboren onze lieve dochtertje Debby. Gelukkig dat de anesthesist nog bezig was in de O.K. anders had ik die ruggenprik al gehad en dat was niet meer nodig omdat het allemaal heel snel ging daarna.

Ze is geboren in de vliezen met placenta, alles in een keer en ze moesten heel voorzichtig de vliezen doorknippen om haar eruit te halen. Toen hebben ze haar op mijn borst gelegd en hebben we met bewondering naar haar zitten kijken. Ik heb wel 20 keer al haar vingertjes en teentjes geteld. Alles zat erop en eraan, echt een wonder. Ze was +/- 20 cm en woog 350 gram. Na een uur hebben ze haar van mijn borst afgehaald omdat ik dan lekker kon gaan douchen en dat ging goed. Toen zeiden ze: je mag nog een nachtje blijven maar je mag ook naar huis. Ik zeg: dan ga ik straks naar huis, want ik had die kamer nu al de hele dag gezien.

Na een praatje te hebben gemaakt met iemand van de uitvaart, nam ze Debby mee in een mooi rieten mandje met een wit dekbedje. Toen die deur dicht ging en ze meegenomen was, kwamen alle emoties los. Het was echt waar en geen droom. Vrijdag zou ze voor obductie naar de patholoog-anatoom gebracht worden. Ze zouden vrijdag voor het regelen van de uitvaart nog wel langskomen, hoe of wat we verder wilden. Ze hebben verder alles voor ons geregeld. We hoefden daar verder zelf niks aan te doen, ook het aangeven bij de burgerlijke stand en alles ging volgens onze wensen.

We hebben een mooi mandje voor haar uitgezocht en 's maandags was de crematieplechtigheid. Ze hadden haar op een tafel gezet in haar mandje op een boxkleed met de bloemetjes, die we voor haar hadden gekocht, vergezeld van haar knuffeltjes. We hadden een vader- en moeder-egel, en aan de moeder-egel hadden ze de ballon vast gemaakt. Die ballon hebben we later met z'n tweeën buiten opgelaten. Toen we de ballon buiten oplieten, was de lucht donker en toen de ballon in de lucht was, trok de lucht helemaal open en begon de zon te schijnen. Dat was heel typisch, net of ze wou zeggen: ik laat voor jullie de zon ook weer schijnen. Dat was heel erg mooi. Het is allemaal zo snel gegaan en mis onze lieve Debby nog iedere dag.

hand- en voet afdrukje van Debby

Debby

Debby in haar mandje bij de crematieplechtigheid

Voor ons lieve dochtertje Debby

Wij waren verdrietig en teleurgesteld toen wij moesten vernemen dat jij in mamma's buik was overleden.
Je kamertje was al klaar, je bedje gespreid waar jij lekker in kon slapen. Helaas mocht het niet zo zijn.
Je moest ons te vroeg verlaten.
Je was nog zo teer en klein maar het is fijn te weten dat je altijd in onze gedachten zult zijn.
Koud en kil is de leegte zonder jou maar, in ons hart blijven we je trouw en zullen je nooit vergeten want je bent en blijft onze eerste kleine meid.

Heel veel liefs
je pappa en mamma