KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Dennis Ouwehand

* 25 oktober 2006 †

Arie en Mirella

Dag, ons lieve vlinderkind

Ik word wakker en kijk op de klok, 4 uur pas, ik draai me nog even om, maar kan niet meer slapen. De krampen in m'n buik overheersen nu echt. Ik ga zachtjes naar beneden want ik wil niemand wakker maken. Ik zet een bakje koffie voor mezelf en steek een sigaretje op. Ik denk... en word langzaam zenuwachtig, zou het dan echt vandaag gebeuren??? Ik kijk de kamer rond, 1 week wonen we hier nu, net op tijd klaar dus, nou ja klaar!!! Zo goed als dan!!!

Ik wacht het nog even af maar besluit dan toch Arie maar wakker te maken. Hij schrikt en springt letterlijk z'n bed uit. De krampen worden dan wel al heviger. We gaan samen naar beneden en fantaseren over hoe de baby eruit zal zien, op wie hij zal lijken en of het een snelle bevalling zal worden. Dan besluit ik om mijn moeder en Agnes (vriendin) alvast in te lichten. Ik zeg er wel bij dat ze zich niet hoeven te haasten, zo'n vaart zal het niet lopen. Arie besluit om ook even Arenda (schoonzusje) te bellen (die zou ook bij de bevalling aanwezig zijn) maar helaas, ze moet werken. Jammer, denk ik nog, ik had haar er zo graag bij gehad.

Intussen zijn mijn moeder en Agnes ook gearriveerd en de weeë gaan goed doorzetten. Pfff, pfff, pfff, pffffffff, ik probeer ze netjes weg te puffen en gelukkig gaat me dat goed af. Ik ben het nog niet verleerd. Ook de kinderen worden 1 voor 1 wakker en staan me stom aan te kijken... "Ja, jongens, vandaag wordt jullie broertje geboren, maar eerst moet mama naar het ziekenhuis!!" Jeetje, wat heb ik het warm... staat de kachel nou zo hoog??? De kinderen zijn heel druk, maar wat wil je, vandaag komt het kindje, dan ga je toch niet stil in een hoekje zitten afwachten!!

Het irriteert me mateloos en ik word erg licht in mijn hoofd. "Ik word niet goed" hoor ik mezelf tegen Agnes zeggen... He?? Wat zeg je?? Ik wil wat zeggen maar het gaat niet, Arie knijpt in mijn schouders en in mijn nek. Ze slaan in mijn gezicht en de kinderen roepen mijn naam, ik hoor en voel alles maar kan niks terug zeggen... hellllup!!! Het ziekenhuis was al gebeld en we konden meteen terecht... meteen???? Er komt nu echt paniek in de tent, iedereen rent heen en weer, de 1 pakt een paar spullen bij elkaar, de ander probeert mij in een broek te hijsen, Agnes belt een ambulance... een ambulance??? Voor een bevalling???

Ik heb geen idee wat er allemaal gaande is en wil steeds antwoord geven op de vragen die ze stellen. Ik wil ja roepen als ik mijn naam hoor, maar niks, niks komt er uit mijn mond vandaan!!! En toch maak ik alles bewust mee!!! Dan hoor ik dat er 3 mannen binnen komen. Hallo, wil ik roepen, maar het gaat echt niet. Ik laat dan alles maar over me heen gaan, over een paar uurtjes ben ik weer mama van mijn zesde kindje. Er wordt in me geprikt, ik krijg allemaal plakkers op mijn lijf, en weer proberen ze me wakker te krijgen.

Ik hoor dat er gebeld word voor assistentie en binnen 10 minuten is er een tweede ambulance ter plaatse. Ik word op de brancard getakeld en Agnes en Arie rijden met de andere ambulance mee. Mijn moeder blijft intussen bij de kinderen tot mijn vader er is en komt dan ook naar het ziekenhuis. We rijden de straat uit, wat een enge ervaring zeg, zo'n ritje in de ambulance. Ze zouden me toch wel opvangen als ik val?? Als we bij de rotonde zijn, gaan de zwaailichten aan en hoor ik de ambulance-broeders zeggen: "Rijden, de hartslag en de bloeddruk dalen". Ik voel mezelf wegzakken in een droomloze slaap...

Oei, dat is koud... Auw, niet zo hard... Langzaam kom ik terug in de werkelijkheid. Ik ben in het ziekenhuis, en ze proberen me met allerlei pijnprikkels wakker te krijgen... "Wat moeten jullie dan??? Laat me slapen!!!" Dan voel ik dat ze mijn nachtpon omhoog doen en de doptone op mijn buik zetten. O, ja, ik ben zwanger en kom hier om te bevallen, breng me naar de OK en haal de baby er maar uit. Bespaar me aub een zware bevalling, ik wil kennismaken met ons kindje!!! Ik hoor ze smoezen maar kan niet verstaan wat er gezegd wordt. Nog meer gel op mijn buik, weer smoezen, "Waar is mijn kindje", schreeuw ik!!! Ik voel aan mijn buik... gelukkig, hij zit er nog... en langzaam zak ik weer weg.

Auw, oei, koud... " Mevr. Ouwehand, mevr. Ouwehand" hoor ik in de verte... Ik knipper met mijn ogen... er staat een meisje naast mijn bed... "Waar ben ik??" vraag ik... " U, bent in het ziekenhuis" zegt ze. Ik knipper nog eens met mijn ogen... ja, nu weet ik het weer, ik ben hier met de ambulance naar toe gebracht, joepie, ik krijg mijn kindje!!! Nog steeds zitten ze met de doptone op mijn buik... ik vertrouw het niet meer en begin te huilen... " Doe dan wat, kijk naar kleine Dennis" schreeuw ik... Dan komt de gynaecoloog naast me staan en pakt mijn gezicht vast, weet je wat hij zegt?? "Je kindje leeft niet meer", leuk hoor, foute grap!!! " We kunnen geen kloppend hartje vinden, uw kindje is dood"... dood... dood... dood... Dood, dreunt het na in mijn hoofd...

NEEEEEEEEEE, schreeuw ik, niet weer, dit kan niet, breng me naar de OK en haal het eruit, ik wil niet bevallen... DIT IS NIET WAAR... Er wordt niks meer tegen me gezegd en ze laten me even alleen... Ik kan niet huilen, eerst zien, dan geloven... ik word in een warme deken gewikkeld en ze duwen me een deur door. Daar staan Arie en Agnes me al op te wachten, Agnes huilt, is het dan toch waar?? Arie grijpt me vast... NEEEEEEEE, roep ik, ik wil dit niet, mijn Dennis, mijn lieve, lieve Dennis!!!!

Eenmaal boven gekomen in de verloskamers dringt het pas tot me door. Het is echt waar, Dennis leeft niet meer. Waarschijnlijk is het een losgelaten placenta, maar dat weten ze pas als ik bevallen ben. Bevallen??? O, ja, ik moet ook nog bevallen. Let op hoor, ik ben het 5e wereldwonder. Als Dennis straks geboren is, gaat hij huilen en dan komt alles toch nog goed, echt waar!!!!

De weeë komen weer terug, en goed ook, pfffffff, het is niet uit te houden. Ik weet niet hoe ik zitten, liggen of hangen moet, " Geef me dan een ruggeprik of pijnstilling of whatever!!! Ik krijg er toch niks voor terug, alleen maar pijn!!!!!" schreeuw ik. Mijn moeder is intussen ook gekomen en weet niet wat ze zeggen moet. Tja, wat moet je zeggen op zo'n moment?? Er zijn geen woorden voor. Dan gaat de deur open... daar komen Dennis (Dennis is mijn broer en de baby zou naar hem vernoemd worden) en Arenda binnen... "Sorry" zeg ik, "sorry"... "Ben jij gek" zegt Arenda en Dennis loopt van narigheid weg en kan er niet tegen mij zoveel pijn te zien hebben. Hij gaat met mijn moeder mee, roken zullen we maar zeggen.

En pijn heb ik, allemachtig wat heb ik een pijn. Agnes en Arenda wrijven zich gek over mijn buik, mijn buik is gewoon kei-, en keihard. Gelukkig krijg ik een ruggeprik, ze proberen het uit te leggen, hoe en wat... "steek die naald erin, erger als dit kan niet!!!" Als de prik begint te werken, voel ik mezelf rustiger worden. Ik zwijmel wat weg en hoor Dennis en Arenda aan mijn bed zitten praten. Het dringt alleen allemaal niet tot me door, ook Arie en Agnes zijn nu even naar buiten voor een beetje frisse lucht.

Na ongeveer een half uurtje komt de gynaecoloog kijken hoe het ermee staat. Hij maakt me wakker (voor zover ik sliep) en wil even voelen hoeveel ontsluiting ik heb... 10 cm. Gelukkig ik mag gaan persen... Hij breekt de vliezen en het bloed stroomt eruit, al heb ik dat natuurlijk niet door. Ik concentreer me op de weeë. Na drie keer persen wordt er aan me gevraagd of ik de kleine op mijn buik wil na de geboorte??? Tuurlijk wil ik dat, stomme vraag, denk ik!!! En ja hoor, bij de volgende wee floept Dennis eruit... Wat een ventje...

Wat een mooi kindje... Ga maar huilen jongen, laat ze eens wat zien!!!! Hij gaat niet huilen en is heel slap, dan dringt het pas echt tot me door. Dennis is een vlinder geworden, nog voor dat hij geboren werd. Hij leeft niet meer. Maar oooooooh, wat ben ik trots op mijn kleine man, wat ben ik dankbaar voor de 8 maanden die we samen waren. Maar wat ben ik ook boos en verdrietig, dat we niet van hem hebben mogen genieten, dat we hem niet hebben mogen kennen, dat we... Wie doet me dit aan?? Wie is hier verantwoordelijk voor??? Wie oh wie???

Ik geniet van mijn jongetje en laat hem trots aan iedereen zien. Arenda mag de navelstreng doorknippen, los van mij, van mij!!!! Arenda doet hem ook in bad, en eerlijk is eerlijk, ik had het niet gekund. Als Dennis helemaal schoon en gewassen is, neemt de verpleegster hem mee om foto's te maken en voet- en handafdrukjes. Dan komt de gynaecoloog naar ons toe om uit te leggen wat er nu precies gebeurd is.

De placenta had accuut losgelaten en op het moment dat ik bewusteloos viel, is kleine Dennis* gestikt in de hoeveelheid bloed die vrij kwam. Toen we in het ziekenhuis aankwamen, stonden de doktoren ook voor een raadsel wat er aan de hand was, omdat bewusteloosheid en een accuut losgelaten placenta niet bij elkaar hoorden. Ze zijn gaan knokken voor mij... en Dennis* heeft zijn leventje gegeven aan mij, omdat hij wist dat ik hier heel hard nodig ben, voor zijn broers en zussen.

Bedankt lieve jongen, bedankt dat ik jouw heb mogen leren kennen, bedankt dat ik jouw mama mag zijn, bedankt... Rust Zacht Kanjer

Ons vlinderkind Dennis

Gedicht voor ons vlinderkind

Dankbaar
Weet je wel mijn kleine man,
wat je met ons hebt gedaan,
in die veel te korte tijd,
van jou aardse bestaan?
Jij hebt ons meer mens gemaakt.
We staan nu dieper in het leven.
Je hebt ons in ons hart geraakt.
Je hebt ons zoveel moois gegeven.
Sinds het afscheid beseffen we pas,
dat ondanks de grote pijn,
wij dankbaar zijn dat jij er was,
dat wij jouw papa en mama mogen zijn.
Dag lief vlinderkind
Dag Dennis