Naomy van den Broek
* 13 februari 2006 - 10 maart 2006 †
Ons lief prinsesje
Nietsvermoedend ging ik op 7 februari 2006 naar de verloskundige voor controle. Ik wist dat mijn baby kleiner was dan normaal maar ik wist niet hoe erg het eigenlijk was. De verloskundige ging voelen, en ze voelde dat ze in 4 weken tijd bijna niet gegroeid was. Die middag nog zat ik bij de gynaecoloog en hij ging echo's en CTG's maken. Op de echo zag hij dat mijn placenta te klein was en niet goed functioneerde. Mijn baby kon geen voeding opnemen, en de bloedtoevoer van de navelstreng was ook niet goed. Ook had ik weinig vruchtwater. De gynaecoloog vertelde mij dat dit niet goed was en dat ik vanaf dat moment tot aan mijn bevalling niet meer naar huis mocht.
Een dag later werd ik overgeplaats naar Veldhoven, omdat ze daar te vroeg geboren baby's betere zorg konden geven voor langere tijd. Toen ik 5 dagen in Veldhoven lag, werd op maandag 13 februari besloten, dat mijn kindje geboren moest worden, want ze had het niet meer fijn in mijn buik en zou het daar niet gaan redden. Om 12.12 uur kwam mijn prachtige dochter Naomy ter wereld. Ze huilde meteen en ze ademde goed zelf. Wat een geruststelling was dat. Ze was heel klein en ontzettend mager. Ze was 30 centimeter lang en woog maar 730 gram.
Alles in Veldhoven ging goed alleen het buikje van Naomy werd opgezet. Ze konden niks vinden, maar na 2 dagen werden er infectiewaarden in haar bloed gevonden. Er werd meteen met antibiotica gestart en volgens de artsen waren ze er op tijd bij. In de nacht van zondag op maandag werden we gebeld. Er was lucht in Naomy's buikje gezien op de echo. Ze moest overgeplaatst worden naar het WKZ in Utrecht.
Toen we in Utrecht aankwamen, moest Naomy met spoed geopereerd worden. De artsen zeiden dat de kans dat Naomy de operatie zou overleven heel klein was. Maar ik wist gewoon dat ze het zou halen. En de operatie haalde ze, maar na de operatie kregen ze Naomy niet meer stabiel. Ze kregen haar niet beademd. De beademingsdrukken moesten op 40 worden gezet en daarmee kregen ze haar stabiel. Langzaam konden ze de drukken weer afbouwen. Alleen het buikje van Naomy werd niet beter.
Ze konden op een echo niet precies zien wat er in haar buikje aan het de hand was, dus kreeg ze op woensdagavond een tweede operatie. Tijdens deze operatie is haar hele dikke darm weggehaald, maar ze bleef wel stabiel. Alleen ook na deze operatie werd haar buikje niet beter. De artsen stonden met hun rug tegen de muur zoals ze dat noemden. En eigenlijk konden ze niks meer voor haar doen. Ze zeiden dat ze nog wel een antibiotica konden geven maar dat die niet meer aan zou slaan.
Diezelfde avond nog werd de antibiotica gestart. Naomy werd apart gelegd, omdat ons verteld was dat ze niet meer beter zou worden. Maar de artsen hadden ongelijk. De antibiotica sloeg wel aan! We waren zo blij, want we dachten dat ze nu beter zou gaan worden. Maar toen kregen we echo's van haar hoofdje te zien. Op die echo's waren veel zwarte vlekken te zien, daar had van tevoren hersenweefsel gezeten. Maar dat was in een razendsnel tempo af aan het breken. Ze vertelden ons dat Naomy zwaar geestelijk en lichamelijk gehandicapt zou zijn. Haar longen werden ook steeds slechter. Die zijn in die nacht van de operatie voor grote delen kapotgeblazen. De artsen in Utrecht adviseerden ons de behandeling van Naomy stop te zetten.
Ik wilde Naomy niet zomaar opgeven, dus ben ik nog voor een second opinion naar Zwolle gegaan. De neonatologe hier, legde mij precies uit wat Naomy zou hebben toen ze de echo's zag. Ze vertelde me dat Naomy nooit zou kunnen lopen en ze zou spastisch zijn. Ook zou ze haar gevoel niet kunnen uiten en ze zou ook niet kunnen praten. Ze wist ook bijna zeker dat Naomy blind was en er was een grote kans dat ze ook doof zou worden. De longen vond ze er ook slecht uitzien. Naomy zou met deze longen niet oud kunnen worden. Ze zou altijd aan de beademing moeten blijven en dat is slecht voor de longen. Daardoor zouden de longen steeds verder achteruit gaan tot ze helemaal geen zuurstof meer op konden nemen en dan zou Naomy stikken. Ik wist dat ik Naomy zo'n leven niet mocht geven. Ik hield te veel van haar om haar dat aan te doen. Ik heb toen gezegd dat ze de behandeling stop mochten zetten.
De laatste nacht hebben we nog bij Naomy geslapen. Naomy lag tussen ons in op twee ziekenhuisbedden die tegen elkaar geschoven waren. Die nacht heb ik veel tegen haar gepraat. Ze kreeg veel morfine en slaappillen zodat ze niks zou merken de volgende dag, want ik wilde niet dat ze ook maar iets zou merken. De volgende ochtend hebben ze Naomy nog heel even in de couveuse gelegd. Daarna hebben ze haar bij mij op schoot gelegd en rond 10 uur hebben ze de beademing eruit gehaald. Om 10.10 uur is Naomy op haar mama's schoot een engeltje geworden.
Naomy heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes