Mabel Minneboo
* 7 september 1999 †
Mario en Monique
Ons Vlinderkind
Ons verhaal begint al in 1991! We trouwen 18 oktober en hebben een grote kinderwens. Na veel dokteren wordt er na 6 jaar een zoon ~Murphy~ geboren waar we zielsgelukkig mee zijn!!! We proberen gelijk weer zwanger te raken, want we kunnen eigenlijk helemaal geen kinderen krijgen, dus op hoop van zegen dan maar!
Na tweeënhalf jaar ben ik weer zwanger!!!! Wat zijn we blij!!!! Alles lijkt goed te gaan, op een onbestemd gevoel na. De controles zijn prima, maar iedere keer is ons kindje wel te klein voor de termijn. Ze gaan er echter gewoon vanuit dat ik dus korter zwanger ben, i.v.m. mijn eisprong; ik had er maar zo'n 3 per jaar!
Maar 2 september 1999 blijkt tijdens de controle ons kindje niet meer te leven; helaas was Murphy hier ook getuige van!!!!!
Onze wereld stort in!!!!! We hebben nog een gesprek met onze gyneacoloog en die laat ons er een nachtje rustig over slapen en praten en belt ons de volgende dag op.
Omdat ik aangeef dat ik nog heel veel vragen heb, kunnen we die zaterdag komen voor een gesprek met hem en de maatschappelijk verpleegkundige. Ik krijg alvast gel ingebracht om de baarmoedermond te verweken en we mogen in een speciale map kijken om wat ideeën te krijgen van wat ons nog te wachten staat en wat er allemaal mogelijk is.
's Middags gaan we meteen alles regelen voor de geboorte en de begrafenis. We kopen een mooi mandje, een Nijntje-omslagdoek, katoenen watten voor onderin het mandje, zodat ons kleintje een zacht bedje heeft en meer van dat soort dingen! We worden goed opgevangen door lieve vrienden, die Murphy 's maandags opvangen en ons nog voorzien van een warme maaltijd, voordat we vertrekken naar de kraamafdeling!!!!!
Daar hebben we nog een fijn gesprek met onze arts en de verpleegkundige en dan om 20.45 uur is het zover; ik word ingeleid! We krijgen veel aanloop van de verpleging en de co-assistent; Jochem. Ze zijn allemaal erg lief en zorgzaam. We draaien De baby-cd die we al voor haar hadden en liggen in het half duister met elkaar te praten over wat komen gaat.
Op een gegeven ogenblik komt Jochem en gaat ernstig aan mijn voeteneind zitten en wil met ons praten, over onze wensen; Hij had in de status gelezen dat we ook een gipsafdruk van ons kindje wilden, maar hij moest ons teleurstellen. Ons kindje was al zeker langer dan 2 weken dood, dus dat was waarschijnlijk niet meer mogelijk!!!!! Het kon zelfs zijn dat het er beschadigd uit zou komen!!!!!!
Dat was schrikken!!!!! Op dat moment besloten we te bevallen met een doek over mijn benen, zodat ze eerst konden beschrijven hoe ze eruit zag. En dan pas zouden we besluiten het wel of niet te willen zien! Om 4.00 uur begon de weeënstorm; dat was heftig!!!! Even na elven besloot Mario om wat lekkers te gaan halen en vroeg voor mij gelijk een nieuwe morfine-spuit! De verpleegster kwam even bij me zitten en ik voelde een luchtbel door mijn buik gaan, toen ze keek wat het was, bulkte er een hele plas donkerbruin vruchtwater uit!!!!!!
Het ging beginnen!!!! Ik bleef maar naar de deur kijken of Mario er al aankwam. Ik zag wel steeds schoenen komen en gaan, maar niet die van m'n man! Net op tijd kwam hij binnen. Een verpleegster was hem tegemoet gelopen in de gang! De lieverd had een zuster-beertje voor me gekocht, om me erdoorheen te slepen!!!!! Bij de 5e perswee heb ik mijn benen vastgepakt en geroepen: "en dit is de laatste". Ik kon en wilde dit helemaal niet meemaken, maar zat er middenin; dood of niet, het moest geboren worden!!!!!! Ze beschreven dat ze bruin, slapjes en een beetje "week" was, maar wel mooi en natuurlijk wilden we het zien!!!!
Ik riep "het is een jongen" Maar toen ze zeiden dat ik nog eens goed moest kijken, streek de arts een stukje navelstreng weg en ik zag meteen wat ze bedoelde. Het was geen jongen, maar duidelijk een meisje!!!! We noemden haar Mabel*. Er werden foto's gemaakt en ze werd gewogen; er was bijna niets meer van haar gewicht over, 125 gram!!!! Ze bleek al 3 weken dood te zijn. Ze adviseerden ons daarom ook om haar niet vast te houden. Dus we namen haar bij ons in haar kistje, maar dat is nog steeds iets waar ik veel verdriet om heb! We lieten obductie plegen, maar daar is niks uitgekomen; ze was al te lang dood!!!! Ze vermoeden dat de placenta in littekenweefsel is gaan nestelen, dus ze had eigenlijk geen schijn van kans!!!!!
9 september 1999 hebben we haar naar huis gehaald en is ze begraven op "Duinrust". Op dat moment bij haar weglopen is het moeilijkst dat ik ooit heb moeten doen!!!!!!! Onze beide ouders en onze broer en zusje met aanhang zijn erbij en gingen naderhand mee terug naar ons huis, waar onze kraamverzorgster Rineke met Murphy wacht met koffie en cake! We hebben heel veel kaartjes, brieven, telefoontjes gekregen en mensen kwamen langs, .......of je ziet ze hierna nooit meer!!!!!!! Nu, ....6 jaar later, mail ik op LE14 en heb veel steun aan ‘De Meiden’. Mabel* zit voor eeuwig in ons hart en hoort in ons gezin!!!!!!
Weer tweeenhalf jaar later....... ben ik weer zwanger!!!!!!! Wat een feest en tegelijkertijd ook angst! Ik word heel goed onder controle gehouden, vooral de groei van het kindje! Alles gaat goed en met 37 weken; weer tijdens een controle, begint een weeënstorm; we zijn hier nu en gaan duidelijk niet meer weg!!!! Murphy is bij dit alles en ziet nu hoe het ook kan gaan! Hij gaat na verloop van tijd naar Opa en Oma en wij gaan zijn broertje of zusje ter wereld brengen. Het wordt een meisje en we noemen haar Muraya, ze heef de prachtigste Azuur-blauwe ogen, die ik maar 1 keer eerder heb gezien, .....bij haar zusje Mabel*.
De puzzel is nu eindelijk compleet en onze kinderwens meer dan vervuld!!!!!!!
Mijn lieve, kleine vlinderkind,
Nog elke dag mis ik je.
Ik zoek contact, maar of ik dat vind?
Je bent dichtbij, zit in mijn hart,
Het verdriet is zo enorm intens,
Heel groot is onze smart!!!!
We verloren jou nog voor je het levenslicht zag,
We keken zo uit naar jouw komst,
Zoveel herinneringen die ik nooit vergeten kan en mag!!!!!
Ik kijk weer even naar je foto,
Overal zie ik je
Zelfs een knuffeltje hangt er van je in de auto!
Je bent en je blijft een deel van ons gezin.
Onze lieve, Kleine meid!!!!!
Alleen nog maar een mooie herinnering!
Mama.
Grafje Mabel
Mabel heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
