Julian
* 2 juli 2004 †
Dave en Hella
Onze allerliefste droom wordt onze allerliefste herinnering
Ons verhaal begint eigenlijk in november 2003. We waren voor een weekend naar de Kerstmarkten in Keulen. Ik was al een paar daagjes overtijd. Na een week toch maar een zwangerschapstestje gedaan. Daar verscheen een licht blauw streepje. Wow, we zouden papa en mama worden! We waren er toch wel een beetje beduusd van.
Met de Kerst hebben we het aan onze directe familie verteld en met Oud en Nieuw aan een klein groepje vrienden. In januari hadden we de eerste afspraak met de verloskundige en een dag later een echo in het ziekenhuis. Toen mocht iedereen het weten! We waren echt heel blij...
Omdat bij de eerste afspraak bij de verloskundige mijn bloeddruk aan de hoge kant was, werd ik doorgestuurd naar de gynaecoloog. Er werd besloten dat ik bij de gynaecoloog onder controle bleef. Mijn bloeddruk is daarna eigenlijk niet hoger geworden, was bij elke contrôle zelfs wat lager, het ging allemaal prima dus. Met 20, 26 en 32 weken hebben we een echo gehad. Alles was prima. Ondertussen wisten we dus al dat het een jongen zou worden. Ons geluk kon niet op...
Het ging dus allemaal zo goed. We hebben zo genoten van de zwangerschap. Het voelde zo bijzonder. We zijn in april getrouwd, om het maar officieel te maken allemaal. In mei zijn we nog heerlijk een weekje naar Mallorca geweest. Ik straalde aan alle kanten.
Tot het laatste weekend van juni... Ik voelde niet zo veel leven meer in mijn buik. We dachten dat het allemaal wel in orde zou zijn. Hij slaapt misschien of hij heeft niet meer zoveel ruimte om te bewegen (ik was toen bijna 35 weken). Op maandag had ik nog steeds niets gevoeld. Dave heeft het ziekenhuis gebeld. We konden meteen langskomen en dan zouden ze een CTG maken. We waren nog steeds niet echt ongerust. We moesten nog een tijdje wachten, omdat er in tussentijd iemand anders aan het CTG lag.
We kwamen aan de beurt, de verpleegster ging op zoek naar het hartje. Het duurde toch wel lang, terwijl ze normaal meteen het hartje vonden. Toen werden we toch wel heel angstig. Er kwam toevallig een arts-assistente binnen. Zij ging ook even voelen, maar ook zij kon geen hartslag vinden. Dit kon toch niet waar zijn?? Het ging allemaal zo goed. Een paar dagen daarvoor was ik nog op contrôle geweest en toen hebben we het hartje nog duidelijk gehoord. Ze wilden een echo maken en daarvoor moesten we nog even wachten. Ik was in tranen, dit kon nooit goed zijn... De echo bevestigde het. Julian's hartje klopte niet meer. Samen in elkaars armen hebben we gehuild. Onze droom is over en uit. Ons kindje zal nooit leven, zal nooit opgroeien.
Dave heeft onze ouders gebeld. Mijn ouders kwamen zo snel mogelijk naar het ziekenhuis en ook mijn broer was er. Mijn moeder vroeg aan mij: "Wat is zijn naam?" Julian zei ik. De eerste keer dat we hem bij zijn naam noemden in het bijzijn van anderen. Dat moment kan ik nog zo goed voor me halen. Daarna eigenlijk niets meer, het is allemaal een beetje vaag. We hebben een afspraak gemaakt om de volgende dag naar het ziekenhuis te komen, dan zouden ze de bevalling gaan opwekken. Ik wilde dat eerst niet, hoe kon ik nou naar huis gaan wetend dat mijn kindje in me niet meer leefde? Hoe kon ik nog gaan slapen?
We zijn toch maar naar huis gegaan. Helemaal verdwaasd was ik. Ik ben op de bank gaan liggen en daarna op bed. Dave heeft familie en vrienden gebeld en ook nog wat afspraken afgezegd. Mijn ouders hebben onze hond mee naar hun huis genomen. Het lieve beestje snapte er helemaal niks van. Haar baasjes zo verdrietig, ze was maar aan het gek doen om onze aandacht te krijgen. Later die dag kwamen familie en vrienden. Ze waren allemaal zo geschrokken en zo verdrietig. Eén voor één kwamen ze even bij mij boven, huilden met me mee, zeiden lieve woorden, maar ik was ontroostbaar. Dave was beneden maar bezig met bellen en koffie zetten, moest ook allemaal gebeuren. Die avond hebben we heel veel gehuild en gepraat samen. Afgesproken dat we alles samen zouden beslissen en dat wij samen er door heen moesten komen. Met behulp van slaaptabletten hebben we toch nog een beetje geslapen.
De volgende ochtend zijn we naar het ziekenhuis gegaan. De weg door het ziekenhuis naar de verlosafdeling leek eindeloos. Ik kon niet meer en liep alleen maar te huilen. Ik kwam hier om te bevallen, maar ons kindje leefde niet meer. We werden naar een verloskamer gebracht. We dachten dat we zouden worden opgevangen door de arts-assistente die we die dag daarvoor hadden gesproken, maar mijn eigen gynaecoloog was er nu voor ons. Ze was heel erg geschrokken toen ze hoorde wat er was gebeurd. Een week daarvoor waren we nog bij haar geweest en ging alles prima. Ze besprak met ons wat voor manieren er zijn om de bevalling op te wekken. Er werd gekozen voor opwekking d.m.v. tabletjes.
We kregen daarna een grotere kamer, met twee bedden, zodat Dave bij me kon blijven. Nog steeds was het allemaal zo onwerkelijk. Het duurde allemaal veel langer dan we hadden verwacht. Dit kwam ook een beetje door een andere dokter die op de tweede avond dat we er waren, voorstelde dat ik de laatste tablet van die dag zou overslaan. Ik was nogal sloom door de pijnstillers en dan zou ik die nacht kunnen slapen. Dat hebben we dus gedaan, maar de volgende ochtend bleek dat het hele proces was stilgelegd. Onze eigen dokter gaf ook aan dat ze niet blij was dat we die laatste tablet hadden overgeslagen. Maar ja, wij wisten niet dat dit zou gebeuren... heel erg vervelend allemaal. Helaas sloegen de tabletjes niet echt meer aan. Vrienden probeerden ons te bereiken, zij begrepen ook allemaal niet waarom het zo lang duurde. Gelukkig hadden we telefoon op de kamer dus kon Dave hen op de hoogte brengen.
Vrijdag 2 juli, de vierde dag in het ziekenhuis. Ik kreeg deze dag een infuus met weeënopwekkers. Toen ging het eigenlijk heel snel. Om 13.40 had ik volledige ontsluiting en om 13.54 werd Julian geboren. Het was zo ontzettend stil... Ergens hoop je nog dat ze het fout hebben en dat hij nog leeft, maar nee, alleen maar stilte. We waren een beetje bang om hem meteen te bekijken en hadden afgesproken dat de verpleegkundige Julian even mee naar het bijkamertje zou nemen. Dan zou ze even komen vertellen wat we konden verwachten.
Maar toen ik daar zo lag, wilde ik maar één ding: Julian zien en vasthouden. Hij werd in mijn armen gelegd. Hij was zo lief! Lieve zwarte haartjes, zelfs al met een beetje krul erin en het liefste wipneusje dat ik ooit had gezien. Onze ouders waren op de gang en kwamen ook kijken bij hun kleinzoon. Dave heeft Julian ook nog een tijd in zijn armen gehouden. Daarna hebben de verpleegkundigen voetafdrukjes gemaakt, Julian werd gewogen en gemeten. Hij was 3050 gram en 53 cm. Helemaal af... Wat is er toch misgegaan? We begrijpen er niks van.
Julian is daarna gewassen en aangekleed. Ook de arts-assistente, die de bevalling had gedaan, heeft geholpen Julian aan te kleden. Hij werd in een wiegje tussen onze bedden ingezet. Zo konden we zoveel we wilden naar hem kijken. Hij was zo teer en fragiel. We wilden dat hij daar in zou blijven liggen, tot de tijd kwam dat we afscheid moesten nemen. Julian had zijn rust verdiend. Later die dag zijn andere familie en vrienden ons lieve zoontje komen bewonderen, zo voelden het gewoon voor ons. We waren zo verdrietig maar o zo trots op dat kleine ventje. De rest van de avond en nacht wilden we met zijn drietjes zijn.
We hadden maar zo kort samen. De volgende dag kwam de uitvaartverzorgster. We bespraken wat we wilden en hebben een mooie kaart uitgezocht. We hadden besloten Julian te laten cremeren en dat we afscheid wilden nemen met een klein groepje mensen. 's Middags kwam ze Julian halen. Ze had een klein wit kistje bij zich. Dave heeft met een hart vol liefde en verdriet Julian voor de laatste keer vastgehouden en in het kistje gelegd, het moeilijkste moment van zijn leven... Gewikkeld in zijn sterrendekentje en een knuffeltje lag hij daar. Samen met de opa's hebben we het kistje dichtgemaakt. De opa's zijn meegegaan om Julian naar de auto te brengen.
Woensdag 7 juli. De dag dat we afscheid nemen van Julian. We hadden ervoor gekozen het afscheid te houden in het uitvaartcentrum, in een mooie, rustgevende, kleine ruimte. Julian stond in een aangrenzend kamertje. Er stonden heel veel bloemen en kaarsjes, in de vorm van een hartje. Het greep ons zo aan hoe mooi het er uitzag en aan de andere kant het onbegrip en verdriet waarom het allemaal zo heeft moeten gaan. Bijna iedereen had een knuffeltje meegebracht voor Julian. Ook onze nichtjes en neefje hadden knuffeltjes mee en briefjes gemaakt. Toen kwam de tijd dat we echt afscheid moesten nemen. Dave en ik hebben onze laatste woordjes gefluisterd tegen Julian. Hoeveel we van hem houden, hem nooit zullen vergeten en dat hij altijd een deel van ons zal zijn.
De dagen erna hebben we met zijn tweetjes doorgebracht. Samen ook boodschappen gedaan, raar om te zien dat alles maar door gaat, alsof er niks gebeurd is. We kregen heel veel kaartjes, dit heeft ons heel goed gedaan. Dave hoefde niet meteen weer aan het werk. We zijn ook wat gaan ondernemen. Met de hond wandelen samen, even naar het strand, gewoon samen zijn met elkaar.
Een paar weken later waren de uitslagen binnen van het bloedonderzoek en onderzoek van de placenta en navelstreng. Er is gebleken dat er in de navelstreng een bloedvat ontbrak. Dit zou de oorzaak kunnen zijn dat Julian is overleden. Honderd procent zekerheid van de oorzaak hebben we niet. We moeten met het verdriet om Julian moeten leren leven en dat zal een hele moeilijke weg zijn, maar we hebben er alle geloof in dat we het samen wel redden.
Gedicht voor Julian, geschreven door vrienden
Acht maanden lang, het was zo bijzonder
Vanaf de eerste dag kun je eigenlijk niet meer zonder
Het leven zo mooi en prachtig bovendien
Tot ons verdriet heb jij dit nooit mogen zien
Maar vergeet één ding niet
Je bent en blijft het grootste wonder
Julian heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
