KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Milan

* 21 september 1990 - 6 december 1990 †

Martin en José de Reus

Niemand weet wat leven is
Alleen dat het gegeven is
Wie leeft die maakt zijn eigen lied
En wie niet leeft verstaat het niet

Op 21 september 1990 werd ons zoontje Milan geboren. Een manneke van 6½ pond. Hij werd na een zwangerschap van 36 weken geboren. Helaas waren zijn longetjes nog niet rijp en moest hij in een couveuse met zuurstof. Ook werd hij zo geel dat de kinderarts dacht dat hij een bloedwisseltransfusie nodig had. Maar door zijn bloed goed te spoelen met een infuus, was fototherapie of wel "onder de lamp" toch voldoende.

Milan net na zijn geboorte in de couveuse.

Na deze "startprobleempjes" mocht Milan op 3 oktober mee naar huis. Nog steeds een beetje geel en met een zwarte bos haren, was hij een pracht mannetje om te zien. Milan was een ontzettend lief en tevreden ventje. Hij huilde eigenlijk nooit. Als hij wakker was, meldde hij dat door enige geluidjes te maken of te lachen. Van zijn speeldoosje (het melodietje dat je hoort aan het begin van het liedje "Kindje") kon hij enorm genieten. Hij kon dan echt schaterlachen. Milan was een ontzettend nieuwsgierige baby. Opgerold tegen iemand aanliggen?? Niets daarvan... Rond kunnen kijken, alles willen zien, dat was wat hij wilde. In een draagzak?? Prima, mits hij maar met zijn rug tegen ons aan kon hangen zodat hij alles om hem heen kon zien.

Milan in zijn wipstoeltje, zodat hij alles kon zien.

Toen Milan 9 weken oud was, werd hij wat verkouden. De volgende dag kwam de huisarts bij ons thuis omdat ik met rugklachten op bed lag. Voor de zekerheid heeft hij ook Milan onderzocht. Zijn longetjes klonken schoon, gewoon een flinke verkoudheid. Niets om ons zorgen over te maken. 's Avonds werd Milan echter zo benauwd dat we naar de dienstdoende huisarts zijn "gevlogen". Deze stuurde ons door naar het ziekenhuis, waar Milan werd opgenomen. Hij bleek het R.S. virus te hebben. Een virus waar volwassenen alleen wat verkouden van worden, maar waar baby's heel erg ziek van kunnen worden. Hij werd direct aan een monitor aangesloten om hem te bewaken. Hij kreeg zuurstof en medicijnen. Zijn flesjes werden in kleine porties verdeeld over de dag omdat drinken te vermoeiend voor hem was. Door deze gebeurtenis, werden mijn rugproblemen er niet beter op en een dag later werd ook ik opgenomen in het ziekenhuis.

Milan opgenomen op de kinderafdeling

In de week daarna kwam Martin bij mij op bezoek en reed hij mijn bed naar de kinderafdeling zodat we samen naar Milan toe konden. Terwijl ik platliggend vanuit mijn bed toe keek, verschoonde Martin Milan zijn luier. De eerste dagen gaf een verpleegkundige hem de fles omdat hij nog erg benauwd was. Later kon Martin dit zelf ook weer doen. Gelukkig bleek al gauw dat Milan zijn toestand bij de opname het kritiekst was geweest, en knapte hij in de loop van de week zienderogen op. Na een week was Milan zover opgeknapt dat hij alleen nog maar terug moest van 7 x voeding naar 5 x voeding per dag. In principe zou dat thuis ook kunnen. Maar omdat ik nog vanwege mijn rug in het ziekenhuis moest blijven, besloot de kinderarts dat Milan ook in het ziekenhuis zou blijven. Martin hoefde dan niet steeds met hem over straat om bij mij op bezoek te komen. Omdat hij nog maar net hersteld was, zou dat niet zo verstandig zijn. Zo gauw ik naar huis mocht, kon Martin ons samen op halen. Tot die tijd zouden we nog onze gezamenlijke bezoekjes aan Milan voortzetten.

Een paar dagen later was het 5 december, Sinterklaasfeest. Ook Milan kreeg de Sint en zijn pieten op bezoek. Hij kreeg een autootje en een dikke chocoladeletter, die zijn vader maar al te lekker vond. 's Avonds om een uur of acht gaf Martin hem zijn flesje, en na nog een poosje naast mij in bed geknuffeld te hebben was het bedtijd voor de jongeman. Martin stopte hem nog even lekker in. Daarna ging Martin naar huis, terwijl de verpleegkundigen van mijn afdeling mij meenamen naar mijn kamer. Milan die nooit huilde, begon achter ons enorm te huilen...........

Milan op het Sinterklaasfeest, 15 uur voor zijn overlijden.

6 december 1990     08.15 uur.
De kinderarts komt mijn kamer in, gevolgd door Martin.
Verbaasd begroet ik de kinderarts met: "Hallo, wat doe jij hier zo vroeg??"
"MILAN IS DOOD" zegt hij.
De wereld stort in!!!!

Om 6.00 uur had een verpleegkundige op de kinderafdeling Milan zijn flesje en zijn medicijnen gegeven. Daarna is hij gaan slapen. Om 7.15 uur is zij nog even bij hem in zijn kamertje gaan kijken. Hij lag lekker op zijn zij te slapen. Om 7.45 uur wilde een collega die de dienst had over genomen hem in bad gaan doen. Zij heeft hem levenloos gevonden. Reanimatie mocht niet meer baten. Men heeft geen overlijdensoorzaak kunnen vinden en dus wordt het wiegendood genoemd.

Niemand weet wat leven is
Alleen dat het gegeven is
Jouw leven duurde slechts 76 dagen
en laat ons met vele vragen

Lieve Milan,
De vraag waarom blijft. We zullen het nooit weten.
Je leeft voort in onze harten, voor altijd.
En een stukje van onze harten is met jou mee gegaan.
Zo blijven we voor eeuwig met elkaar vebonden.
Wij houden van je, dag lief klein mannetje.
Heel veel kusjes, van papa en mama,
en je broers Jeffrey (6-12-76), Branco (7-8-87) en Damir (14-8-92).

Niemand weet wat leven is
Alleen dat het gegeven is
Jouw levenslied zo zuiver en rein
Zal voor ons altijd een herinnering zijn

Milan