KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Joris Remco Velgersdijk

* 29 december 1998 †

Ronald en Ingrid

Voor ons zonnekind

Op 2 juni 1998, drie dagen voor we twee jaar getrouwd waren, ontdekten we dat we ons eerste kind verwachtten. We waren hier verschrikkelijk blij mee. Wij stelden ons voor dat het een heel vrolijk en blij kindje zou zijn. Voor de babykamer hadden we vast een vrolijke lamp in de vorm van een zon gekocht. Toen we in de winkel een knalgeel zonnekindje (tutpopje) tegenkwamen, wisten we meteen dat we dat wilden hebben voor ons kindje.
Rond de 16e week werd een termijnecho gemaakt. Alles zag er goed uit en we waren hartstikke trots op ons kleine moppie. De zwangerschap verliep voorspoedig. Op 22 december ging Ingrid met zwangerschapsverlof. Die dag gingen we ook op controle bij de verloskundige. Het hartje klopte prachtig en alles was goed.

Daags voor Kerst voelde Ingrid, terwijl ze terug liep vanaf het winkelcentrum, opeens een heftige pijn in haar bekken. Haar buik voelde heel hard en pijnlijk aan. Ze kon nog amper naar huis lopen. We dachten dat het kindje aan het indalen was, want dat kan goed met ruim 34 weken. Beide kerstdagen voelde Ingrid een soort weeën. We gingen er maar vanuit dat dit voorweeën waren. Het kindje bewoog (bijna) niet, maar dat was wel vaker gebeurd en betekende niets (volgens ons).
De dag na Kerst verloor Ingrid wat bloederig slijm. Zij nam aan dat dit de slijmprop was. Wel een beetje vroeg, dus maakte Ingrid zich wel wat zorgen over een (te) vroege geboorte van ons kind. Het bloeden stopte weer aan het begin van de avond. We gingen die avond gewoon naar bed. 's Nachts werd Ingrid wakker en toen bleek zij weer en ook meer bloed verloren te hebben. Toen maakten we ons echt zorgen en besloten de volgende ochtend de verloskundige te bellen.
De volgende ochtend vond de verloskundige het allemaal niet verontrustend klinken, maar omdat Ingrid erg overstuur was, mochten we ter geruststelling naar het ziekenhuis voor een CTG. Snel schoten we onze kleren aan en reden daarheen.
In een ante-partum kamer werden we opgevangen. Een verpleegkundige wilde een CTG maken, maar kon het hartje niet vinden. Er werd een arts-assistent en een echo-apparaat bijgehaald, maar dat leverde hetzelfde op. Het hartje klopte niet meer...

We zijn heel goed opgevangen in het ziekenhuis. Ingrid werd meteen opgenomen en Ronald mocht blijven. Er is nog een tweede echo gemaakt in de hoop een oorzaak te vinden, maar dat leverde niets op. Toen hebben we voor het eerst gezien dat ons kindje een jongetje was. Vanaf dat moment noemen we hem Joris.
De volgende dag is de bevalling ingeleid. Het ging gelukkig best snel. Joris is binnen negen uur nadat het infuus was ingebracht geboren. Wat een prachtig kind! Alles zat er op en er aan en hij was 51 cm lang en 2825 gram zwaar! Alles was perfect! Alleen leefde hij niet.

Ons mooie mannetje

In het ziekenhuis hebben we Joris samen met zijn opa, oma's, een oom en enkele tantes uitgebreid bewonderd. Later, toen we weer alleen waren, hebben we hem nog voorgelezen en hebben we zijn muziekdoosje voor hem gespeeld. 's Nachts is hij bij ons op de kamer gebleven. De volgende ochtend zijn wij weer naar huis gegaan en hebben wij Joris, met pijn in ons hart, achtergelaten in het ziekenhuis.

Joris met zijn trotse ouders

Op 4 januari 1999 hebben we Joris in besloten kring begraven. Hij ligt op een kinderhofje. Een lief plekje, waar we heel blij mee zijn. Joris heeft zijn zonnekindje meegenomen op zijn laatste reis.
Na de begrafenis hebben we rouwkaartjes verstuurd. Voor de voorkant hebben we het zonnekindje nagetekend. Hetzelfde plaatje hebben we ook gebruikt voor zijn eerste grafmonumentje.

Na zes spannende weken kregen we de uitslag van de obductie. Er is in de navelstreng een bloedpropje aangetroffen en dat is hem fataal geworden. Een schrale troost is dat hij heel snel is overleden, zodat ons mannetje niet veel geleden heeft. Gelukkig is er geen verhoogde kans op herhaling.
Dit gaf ons de moed een nieuwe zwangerschap aan te gaan en op 9 december 1999 is Joris' prachtige zusje Maaike geboren. Wij denken dat Joris haar speciaal naar ons heeft toegestuurd.
Gesterkt door deze ervaring hebben we het nog een keer aangedurfd. Ook deze zwangerschap was spannend, maar na 41 lange weken is op 13 juni 2001 een tweede zusje voor Joris geboren. Lotte is haar naam en ook zij is een speciaal cadeautje van Joris.

Gedichtje voor Joris

In ons hart en in ons huis
Was zoveel ruimte voor jou
Je beroerde ons leven
Acht maanden lang
Je fladderde weg
En wij staan stil
Verbijsterd, bij de leegte
Die jij hier achter laat

Hier ligt ons zonnekind, op een heel mooi kinderhofje

Helaas is onze relatie niet bestand gebleken tegen alle ontwikkelingen. Eind 2001 heeft Ingrid aangegeven heel erg aan ons samenzijn te twijfelen en sinds juni 2003 is de echtscheiding een feit. Aangezien Ingrid de kans heeft gekregen om thuis te zitten, tijdens de zwangerschappen, ben ik voor mijn gevoel niet alleen Joris kwijt, maar moet ik ook heel hard vechten voor een goede band met Maaike en Lotte...

Joris* zijn plekje bij papa thuis, anno 2017