Mirjam Rianne

* 21 december 1981 - 16 december 1981 †

Goos en Marja de Jonge

We mochten je geen naam geven

Steeds vaker komt het idee naar boven om een herinnering te maken voor onze dochter. Ons oudste kind waaraan we helemaal geen tastbare herinneringen hebben. Hoe doe je dat dan? Maak je een beschrijving van een dag, of eigenlijk van de 14 dagen die in je geheugen gegrift staan, of moet je niet in details gaan treden? Ik weet het niet, maar dat het er moest komen was nu wel zeker. Onze dochter, zo bleef ik haar lange tijd noemen, is geboren op 21-12-1981. Nadat 5 dagen daarvoor was geconstateerd dat ze was overleden. 14 Dagen voor haar geboorte vertrouwde onze huisarts het niet helemaal en wilde hij dat ik voor een extra controle zou komen. Normaal gesproken had dat 4 weken moeten duren, maar gezien de hoge bloeddruk en een lichte groeiachterstand wilde hij nu dat ik over 14 dagen weer zou komen.

Op 15 dec was het dan zover en weer was de omvang van mijn buik afgenomen i.p.v. toegenomen. Mijn bloeddruk was nog steeds aan de hoge kant en dus vond hij het verstandiger dat ik toch maar naar de gynaecoloog zou gaan voor een echo. Meteen de volgende dag kon ik daar al terecht. Onze huisarts heeft me nog het hartje laten horen en dat klopte volgens hem krachtig met een goede frequentie.

De volgende dag in het ziekenhuis was direkt al duidelijk dat er ergens iets goed mis was. De gyn. werd erbij geroepen en vrij nuchter werd ons meegedeeld dat ons kindje niet meer leefde. Zonder ook maar enige emotie te tonen heb ik toen aangegeven dat ik naar huis wilde. Volgens de gyn. was het beter dat ik mij direkt zou laten helpen. Rare woordkeuze, maar dat drong toen niet eens tot me door. De afspraak werd gemaakt dat ik die maandag daarop terug zou komen en dan zou worden ingeleid.

Goos en ik togen naar het restaurant waar mijn moeder en een vriendin van haar op ons zouden wachten, want ze wilden graag weten hoe het was afgelopen. Daar aangekomen heb ik alleen maar gezegd dat ik een sigaret wilde want dat maakte nu toch niks meer uit. Nooit zal ik dat gezicht van mijn moeder vergeten boven dat bord met hutspot. Ze huilde alleen maar terwijl ik dacht, waar maak je je nu zo druk om. Kennelijk besefte ik totaal niet wat er gebeurde.

's Maandags weer terug naar het ziekenhuis en ik werd direkt aan een infuus gelegd maar zo rond een uur of 4 zijn ze daar maar mee gestopt. Goos werd gesommeerd om naar huis te gaan met de woorden: "we gaan morgen wel verder want dit schiet niet op en als we het kunnen voorkomen dat we dit 's nachts moeten doen dan doen we dat". Dat was het moment dat ik finaal door het lint ben gegaan en de hele handel heb liggen te vervloeken. Het resultaat was dat Goos mocht blijven. Kennelijk hadden ze dus ook geen zin aan een hysterische vrouw op de afdeling. De weeën bleven toch vrij regelmatig komen en ik was er ook vast van overtuigd dat ons kind die avond nog geboren zou worden. Na 4 uur is er alleen nog iemand geweest om mij eten te brengen maar dat heeft Goos maar opgegeten. Het commentaar wat daar op kwam zal ik jullie maar besparen.

Rond half 11 's avonds kreeg ik een enorme persdrang maar volgens de leerling-verpleegster die daar op af werd gestuurd was er niks aan de hand want de foetus, zoals ze dat noemde, werd toch niet meer geboren. Wat had ze het mis, want ze was de deur nog niet uit of daar kwam onze dochter. Half eruit en geen persweeën meer. In paniek werd de gyn. opgeroepen maar die heeft nog ongeveer een half uur op zich laten wachten. Inmiddels werd ik naar de verloskamer gebracht en weer werden we alleen gelaten. Er was een doek over mijn benen gelegd zodat ik niks zou kunnen zien. Wat er daarna is gebeurd ben ik helemaal kwijt maar wel staat de vraag die ons gesteld werd nog in mijn geheugen gegrift.

Wat willen jullie er mee doen? Moeten wij er voor zorgen of doen jullie dat? Dit had geen keuze moeten zijn maar wij moesten hem maken en hebben gezegd dat zij er maar voor moesten zorgen. Wel wilden we een obductie omdat we wilden weten wat de oorzaak van het overlijden van ons kindje was. Ons kind werd in een spuugbekkentje gedeponeerd en weggebracht, en pas toen heb ik gevraagd wat het was, een jongen of een meisje. We hadden een dochter gekregen die direkt weer verdween. Ik heb haar niet gezien, niet gevoeld, niet aangeraakt, niet geknuffeld. Alles voor een goede verwerking, volgens de gynaecoloog. Nou wat heeft die man het mis gehad. Goos heeft haar nog wel gezien maar ook niet goed.

We werden daarna naar een kamertje gebracht om, zoals ze zeiden, even tot rust te komen en de boel op een rij te krijgen. Er was nog een verpleegster zo "lief" om ons beschuit met muisjes te brengen met een kopje thee. Ik, geit, at ze nog op ook. Kun je je voorstellen dat ik die dingen niet meer kan zien?

Na 4 dagen ben ik naar huis gegaan. Leeg, alleen, als een zombie, die niet weet wat er om haar heen allemaal gebeurt.
Onze dochter was en bleef weg.

Boven aan dit verhaal staat "WE MOCHTEN JE GEEN NAAM GEVEN". Dit klopt ook, maar onze dochter heeft inmiddels een naam gekregen. Ruim een jaar geleden ontdekte ik bij toeval een site die de naam Lieve Engeltjes had. Na het ettelijke keren te hebben weggeklikt heb ik mij dus in een opwelling aangemeld. Ik werd geplaatst op de mailinglijst LE7 en daar kreeg onze dochter haar naam MIRJAM RIANNE. Ik leerde over haar te praten.

Inmiddels heeft Mirjam haar plekje binnen ons gezin veroverd, al blijft het moeilijk om haar naam uit te spreken als er vreemden in de buurt zijn. Het doet nog steeds zeer dat we toen hebben besloten om het ziekenhuis voor haar te laten zorgen, mede door het feit dat wij er nu achter zijn wat daarna met haar is gebeurd. Schrik niet maar Mirjam is gedumpt met het chemisch afval van het ziekenhuis, wat dus inhoudt dat ze naar de verbrandingsoven in Wijster is gegaan. Het toeval wil dat ik de buurvrouw van onze dochter leerde kennen en die werkt daar. Zij vertelde me dat in de periode dat Mirjam is geboren het ziekenhuisafval daar werd verbrand. Ik wist toen al dat Mirjam in een zogenaamde ziekenhuiscrematie was verwijderd. Toen ik dat eenmaal wist ben ik weer gaan bellen met het ziekenhuis en heb dus de bevestiging gekregen dat dat toen wel gebruikelijk was. Al met al was dat geen mooi bericht maar mede door de steun die ik van de lijst LE7 en LE-ET1 (LE-Eindelijk-Tastbaar1) heb ik al deze info een plekje kunnen geven.

Nu twee jaar na het schrijven van dit verhaal mag ik een correctie maken op de bovenstaande zinnen. Eindelijk maar toch hebben we bevestiging dat Mirjam* niet naar Wijster is gebracht maar gecremeerd is in het ziekenhuis. De ombudsvrouw van ons ziekenhuis heeft dit allemaal voor ons uitgezocht omdat ze na een telefoontje van mij duidelijkheid wilde hebben over deze gang van zaken. Ze heeft diep gegraven voor ons en ons de geruststelling kunnen geven dat Mirjam* met respect is behandeld. Onze dank daarvoor is heel erg groot.

Mirjam heeft haar plaats gekregen en wel door een zus en een broer.
Haar zus die geboren is op 18 december 1982, heet Rianne Mirjam en haar broer die geboren is op 5 juni 1987 heet Cornelius Hendrik Rudy. Dat zij weten van hun grote zus en haar ook een plek binnen ons gezin hebben gegeven, blijkt uit het kado wat ik vorig jaar van ze heb gekregen op mijn verjaardag. Een gouden ketting met daar aan een klein gouden staafje waarin onderaan een heel klein zirkoniaatje zit, die is geslepen in de vorm van een sterretje.

Mirjam heeft haar naam gekregen en we zullen nog proberen om dat ook nog officieel te laten registreren maar of dat gaat lukken weten we niet. We zien wel maar uit onze harten zal ze nooit meer verdwijnen. Ik denk dat het gedicht wat geschreven is door Rienk Ratsma dat overduidelijk maakt.

IK HEB JE LIEF

Rienk Ratsma

Ik heb je lief
al ben je
niet meer hier
en ben ik
niet meer bij jou.
Want wat je mij
hebt gegeven
in een
onderbroken leven
beschermt mij
tegen de
allerergste kou.

Ik heb je lief.
Wat jij hier
achterliet is
meer dan een gedicht:
een zomeravond
in het riet
bij 't allerlaatste licht.

Ik heb je lief,
ik ken je naam
en zal
je nooit vergeten.
Ik vond
dat jij dit
hier ver vandaan
toch eventjes
moest weten.

---

Mirjam heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje     Lees de berichtjes