KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Mike Bradley en Danique Kaylee Bruijn

* 25 december 2001 - 10 januari 2002 †

* 25 december 2001 - 25 december 2001 †

Michiel Bruijn en Bianca de Nijs

Onze lieve Kerstengeltjes

Hallo, wij zijn Michiel de Bruijn en Bianca de Nijs.
We hebben een bengeltje Jaimy die geboren is op 18 febr 2000. We zijn toentertijd zwanger geworden d.m.v. ICSI. Na bijna een jaar na de geboorte van Jaimy besloten we om het weer een keer te proberen. Na 2 keer was het raak. Ik dacht eerst dat ik ongesteld zou worden omdat ik wat bloed verloor. Dit zette gelukkig niet door en toen heb ik samen met mijn beste vriendin toch maar een zwangerschapstest gedaan. Deze was positief!! Wat waren we blij met zijn allen. De vriend van Michiel lachte nog; haha wat nou als er nu twee zitten!! We hebben allemaal zitten lachen om het idee.

Een week later stond ik krom van de buikpijn, ik heb het ziekenhuis toen gebeld en mocht meteen voor een echo komen. Mijn vriendin was net bij me en is toen meegegaan. Tijdens de echo bleek dat ik een cyste in mijn eierstok had zitten van 4cm. Dit verklaarde de pijn. Maar ze zag nog meer, ja hoor er zaten er twee!! We waren reuzeblij, mijn vriendin en ik hebben, toen we weer naar huis gingen, zitten huilen. Eenmaal thuis hadden we zitten geinen tegen de mannen. Er zitten er geen drie hoor, zei mijn vriendin. En ook geen één, zei ik. Mijn man schrok gelijk... Zit er dan helemaal niets?? Ja hoor riepen wij in koor, er zitten er TWEE!! We hadden veel lol en werden gefeliciteerd door mijn beste vriendin en haar man (is beste vriend van mijn man).

Een weekje later kreeg ik de echo om te kijken of ook beide hartjes klopten en ja hoor allebei in koor. Nog een week later kreeg ik een bloeding, ik weer met het ziekenhuis gebeld en weer kreeg ik een echo. Ik kreeg de mededeling dat ik nu niet voor elk liflafje moest bellen, dus dat was wel even een schrik. Daarna heb ik eigenlijk de hele zwangerschap pijn in mijn onderbuik gehad. Ik heb in die tussentijd nog wel een keer het ziekenhuis gebeld, maar die vond dat geen reden om me weer voor een echo te laten komen. Ik heb met 16 weken een kweekje laten zetten omdat ik al vanaf 7 weken een rare afscheiding had, dit heb ik toen al gemeld maar ze deden er niets aan. Ik heb nooit een uitslag van dat kweekje gekregen. Toen ik uiteindelijk 22 weken was, kreeg ik op zaterdag weer wat bloedverlies. Ik dacht dat dit niets was, had ik dus wel vaker gehad.

Ik dacht ik kijk het nog maar even aan en dan zien we wel weer. Toen dit bloedverlies dinsdags nog niet over was, heb ik toch maar het ziekenhuis gebeld. Ik mocht gelijk komen. Hier heeft de arts-assistent me getoucheerd en daar kwam niets uit. Wel zag hij inderdaad die vieze afscheiding. Hij heeft maar weer een kweek afgenomen, van die vorige kon hij niets vinden in mijn dossier. Ik mocht daarna weer naar huis. Als er wat veranderde moest ik weer bellen. Dus de volgende dag verloor ik nog meer bloed, dus ik weer bellen. Ik moest weer direct komen. Ik kreeg nu een andere arts-assistent en die heeft met een eendebek gekeken of zij wat zag. En daar zag ze dat er bloed uit mijn baarmoedermond kwam. Ik moest gelijk blijven en mocht geen stap meer verzetten.

Een paar dagen later kreeg ik veel harde buiken, ik was toen net 24 weken. Ze wilden daar niets aan doen, het was nog te vroeg. Ik was hartstikke kwaad, je kan toch op zijn minst wat proberen. Baat het niet, dan schaadt het niet. Dus na veel overleg met het Sophia kinderziekenhuis werd ik aan de weeënremmers gelegd. Na een paar dagen ging het weer mis, ik zou die dag daarna 25 weken zijn. De harde buiken werden erger en ik werd overgebracht naar het Sophia kinderziekenhuis. Daar kreeg ik hoge koorts en het ging heel slecht met me. Ik at haast niets en ik lag te rillen. Ze gingen voor mijn leven vrezen en toen hebben ze mijn weeënremmers stopgezet. Dit was de dag voor Kerst. Mijn man is toen maar naar huis gegaan omdat ze zeiden dat het wel even kon gaan duren voor er wat zou gebeuren. Maar om 23 uur begonnen mijn weeën al. Ik werd om 1 uur naar de verloskamers gebracht. Ik had toen nog 2 cm ontsluiting. Ik heb toen mijn man en mijn vriendin gebeld dat ze moesten komen. Om 3.25 uur is als eerste Mike geboren, hij had een slechte start, maar na hard werken kwam hij goed op gang.

Mike

Danique

Danique werd om 3.30 uur geboren. Zij werd manueel gehaald en dat deed erg veel pijn. Zij had een goede start, maar helaas kwamen haar longen niet op gang. Na hard werken van de kinderartsen hebben ze besloten om de behandeling te staken. Ze hebben 40 minuten geprobeerd haar zuurstofgehalte op minimaal 88% te brengen, maar ze bleef hangen op 57%. Ze mocht eindelijk bij me komen en in mijn armen is zij na 10 minuten vredig heengegaan.

Danique werd gewassen en we mochten toen nog even afscheid nemen, samen met mijn vriendin hebben we dat gedaan, toen zijn we naar Mike gegaan die in de couveuse nog voor zijn leven lag te vechten. Na heel kort bij hem te zijn geweest, zijn mijn man en vriendin naar huis gegaan en ik naar mijn kamer. Ik was leeg en gevoelloos. Ik kon niet huilen en verlangde gek genoeg alleen maar naar huis. Het was Kerst en ik lag in mijn uppie in een kille kamer zonder dikke buik en zonder kinderen. Mike in een glazen huisje en Danique in een koelcel. Het was te onwerkelijk voor woorden. Tweede Kerstdag mocht ik naar huis en mocht ik bij mijn dochter zijn die het al 2 weken zonder mama moest stellen. Ze heeft daar Danique nog even gezien en ook Mike in de couveuse mogen aanschouwen. Volgens haar was de ene baby brrrr koud en de andere baby had auw. Dat is alles wat ze ervan mee heeft gekregen. We hadden nog een gesprek met de kinderarts over Mike en dat was het. Ik mocht naar huis.

Danique bij mama

Danique aangekleed

Mike had ondertussen al een hersenbloeding en zijn huidje hing aan schilfers aan elkaar. Hij had veel pijn en was erg onrustig. Ze konden niet veel bij hem doen, als ze wat deden ging zijn bloeddruk en hartslag naar beneden.

Mike in de couveuse

Na 16 dagen strijden en veel pijn te hebben gehad, hebben de kinderartsen besloten de behandeling van Mike stop te zetten. Alles was van binnen aangetast door een sterke schimmelinfectie en met het inbrengen van een nieuwe maagsonde hadden ze zijn slokdarm doorboord. Alles was broos en niet met het leven meer verenigbaar. Na 2 uur knokken is hij eindelijk ingeslapen, de kinderarts vond het heel moeilijk omdat ze niet verwacht had dat hij zo lang erover zou doen om te overlijden. Na dit alles zijn we helemaal leeg en verslagen naar huis gegaan. Helemaal leeg, nu hadden we niets meer. Alle hoop van meer dan twee weken was weg... Later is uit autopsie op de placenta van Mike gebleken dat die al helemaal onder de schimmelinfectie zat, het bleek dus dat hij in ieder geval ernstig ziek was in mijn buik en dat daardoor de baarmoeder heeft gezegd dat ze eruit moesten. Daardoor hielpen de weeënremmers ook niet meer.

Mike bij papa en mama

We zijn nu alles aan het verwerken, dit gaat met zijn ups en down. We proberen positief te zijn, maar dat is niet altijd makkelijk. Ik ga nog regelmatig naar hun grafje (ze liggen gelukkig bij elkaar) en praat dan met ze. Ik denk dan aan de gedichtjes die ik aan hun beertjes heb gehecht, dit zijn de teksten:

Voor Danique:

Lief klein meisje,
O zo klein,
Alles zat er al aan
Wat doet dat pijn

Voor Mike:

Voor altijd gaan slapen
en nooit meer pijn
We zullen je missen
Je was nog zo klein

Collage

We zijn ondertussen weer naar het Sophia kinderziekenhuis gegaan. Hier is het broertje van Mike en Danique geboren op de dag dat ik voor Mike en Danique werd opgenomen het jaar ervoor. Hij is geboren op 12 december 2002. Na hem heb ik op Koninginngedag 2004 nog een miskraam gehad. Ik wist niet eens dat ik zwanger was...

Mike* en Danique* even samen op de foto met hun broertje en zusje

Dit was mijn verhaal, erg lang ik weet het, maar het komt allemaal uit mijn hart...
Heel veel liefs

Bianca, Michiel, Jaimy en Djesse Bruijn.