Lena
* 30 maart 2004 - 27 mei 2004 †
Hannie Poletiek en Jan Schulte
Lena, mijn droom, mijn zonnetje
Lena op de dag van haar overlijden, niet te geloven!
De grote boze wolf van het leven, laat geen huis met rust, maar volgens mij is hij nu in de fout gegaan
Dit schreef een vriendin in het condoleance register van Lena. En precies zo voelde ik me, toen Lena ter wereld kwam. Lena werd in de 31e week geboren. Ze hield vocht vast en er was duidelijk iets niet goed. Ik wilde niet nog een keer een kind verliezen. In 1998 heb ik Tijs* al moeten laten gaan. En nu ook nog Lena !!???
Als ik de tijd terug zou kunnen draaien, dan zou ik het heel anders doen. Ik weet nog niet precies, wanneer en wat ik anders zou doen. Misschien had ik er voor kunnen zorgen dat Lena zou blijven leven. Ik zou haar veel meer knuffelen. Ik zou haar veel vaker bij mij willen hebben. Ik zou mijn gevoel veel meer volgen. Maar helaas de tijd terugdraaien, kan alleen in een boek of op het witte doek. En ik moet weer de feiten onder ogen zien. Maar dat is zwaar, heel zwaar.
Ook Lena verdient een eigen pagina. Iedereen kan dan toch zien wat voor fantastische meid Lena is. Weer een verdrietig verhaal. Net als van alle andere engeltjes. Een herkenbaar verhaal, maar net weer even anders. Ik hoop dat mijn ervaringen lotgenoten kan steunen. En ik hoop dat het bijdraagt aan meer begrip voor het grote verdriet, dat maar heel langzaam verdwijnt.
Het verhaal van Lena
Op 30 maart 2004, de dag van de begrafenis van prinses Juliana, had ik wat bloedverlies. Mijn buik was enorm dik. Ik maakte me al langer zorgen, om die veel te dikke buik, maar volgens de gynaecoloog was alles goed. Op die beruchte ochtend zat ik te wachten, op mijn afspraak in het ziekenhuis, ik kon om 11 uur terecht. Ondertussen las ik in de krant, over de grafkelder in de kerk van Delft. Het viel me op, dat er ook veel kinderen lagen.
De gynaecoloog in het ziekenhuis constateerde, in eerste instantie, dat alles goed ging met Lena. Ik was even gerust, maar ik werd toch opgenomen. Toen begon het. De verpleegkundige kon de hartslag niet vinden. Oftewel geen regelmatige. Weer een echo. Weer een andere arts, die zei dat het niet goed was. Ze hield vocht vast. Zogenaamde hydrops foetalis. Dit was zeer ernstig en ik moest naar het academisch ziekenhuis (tegenwoordig het UMCG). Gelukkig was mijn man inmiddels ook weer bij me. Samen zijn we in de taxi naar het AZG gegaan.
Ik had inmiddels door, dat de regelmatige steken gewoon weeën waren. In het ziekenhuis hadden we nog de tijd, om een stukje van de afscheidsplechtigheid van Juliana, op TV te zien. Niet dat we dat graag wilden zien, maar we moesten lang wachten. Om 17 uur was de echo-kamer vrij en konden ze een echo maken. Van de echo direct naar de hartspecialist, die al bijna naar huis ging. Ze hebben nog van alles bekeken, terwijl de weeën heftiger werden. Toen ik dan eindelijk op zaal was, hebben ze me weeënremmers gegeven. Maar deze kwamen te laat. Met spoed moest ik naar de verloskamer. Onderweg barstte letterlijk en figuurlijk mijn buik. Het vruchtwater vloog eruit. Lena is vervolgens snel geboren. De persweeën waren kort maar heftig. Het was een hele opluchting dat ze eruit was. Achteraf, had ik haar toch veel liever langer gehouden. Dit was volgens mij veel beter geweest. Maar nu was ik even opgelucht, maar ook heel verdrietig. Hoe zou dit nu aflopen?
Na haar geboorte lag Lena eerst aan de trilbeademing. Net voor pasen mocht ze hier af en kwam ze aan de conventionele beademing. Wat een opluchting en een rust. En het ging zo goed. Zou het dan toch allemaal goed komen? Ik was verdrietig en gelukkig tegelijkertijd. Maar na twee dagen, op tweede paasdag, kregen we slecht nieuws. Lena had een infectie en ze moest weer aan de trilbeademing. Maar ook hier heeft ze zich weer van hersteld. Met behulp van een hele reeks medicijnen, beademing en een sondevoeding, die helaas niet mijn borstvoeding bevatte. Zo ging het op en neer met onze Lena. Ze was een vechtertje. We waren over het algemeen optimistisch. Ze zag er zo lief uit en door de slangetjes heen zag ik een gezonde meid.
Op 25 mei hadden we, zoals wekelijks gebruikelijk, weer een gesprek met de kinderarts. Hier kregen we het verschrikkelijke nieuws, dat ze niets meer voor haar konden doen. Ze adviseerden ons om de behandeling te stoppen. Ze hadden geen hoop meer. Haar longen gingen door de beademing meer achter- dan vooruit. We hadden zelf ook al gezien, dat ze steeds meer druk en zuurstof nodig had. We dachten dat het door een tijdeljke infectie kwam. We wilden gewoon niet zien dat het minder ging. Ze lag er zo goed bij, inmiddels in een bedje. We konden het dan ook niet geloven. We kregen nog 2 dagen om afscheid van haar te nemen. Ook familie en naaste vrienden hebben dit gedaan, wat erg fijn was.
Afscheid van Lena
Op 27 mei hebben Jan en ik, in een aparte kamer in het ziekenhuis, Lena moeten laten gaan. Ze hebben Lena van de beademing afgekoppeld, toen wij eraan toe waren. Lena was snel heen. Haar longen konden het echt niet aan. Wat ik natuurlijk stiekum wel hoopte. In onze armen is ze gestorven. Dit moment zal mij, mijn hele leven bijblijven. Die ochtend toen ik bij haar kwam, keek ze me nog zo lief aan. Ik kon het niet geloven dat we haar moesten laten gaan. En toch kon het niet anders.
Op 2 juni hebben we alle vrienden en collega's uitgenodigd, voor de crematieplechtigheid in de Aa-kerk in Groningen. Het was een mooie plek om afscheid te nemen. We hebben muziek gedraaid van Celine Dion met "Vole vole", Jacques Brel met "Ne me quitte pas", het wiegenliedje: "Suja Suja", Herman van Veen met "Fiets" en Lianne Abeln met "Stil moar mien jong" Deze laatste twee liedjes, hebben we in het ziekenhuis, veel voor Lena gezongen. We hebben ook Helikopter gedraaid, dat was het favoriete lied van Max en tenslotte Elly Zuiderveld-Nieman met "Kindje". Na afloop hebben alle kinderen tezamen 50 ballonnen opgelaten. Deze vlogen mooi de hemel in.
Lena in Aa-kerk voor aanvang afscheid
En dan ......
Ik heb een mooie urn gemaakt voor Lena. Deze staat, op haar zelfgemaakte kastje, in de huiskamer. Het heeft mij geholpen om hiermee bezig te kunnen zijn. Hoewel ik liever luiers had verschoond en fruithapjes had gemaakt.
Urn van Lena
Inmiddels zou men denken, dat ik ervaringsdeskundige ben in het rouwen. Maar dit vermindert geenzins mijn verdriet. Ik doorloop weer alle stadia. Intens verdriet, dat regelmatig boven komt. Vooral als ik op de fiets zit of iets anders ontspannends doe, waarbij ik aan Lena kan denken. Maar ook als ik iets zie, dat mij aan haar doet denken. En de boosheid, vooral op die mensen die het ogenschijnlijk niks doet. Mensen die niets laten blijken, die het al heel snel vergeten zijn, dat ik een dochter heb. Maar daarnaast is er gelukkig ook de dankbaarheid, voor alle mensen om me heen, die me zo fantastisch steunen. Ook weer de momenten van geluk, waarin ik geniet van Max en van alle mooie dingen in het leven. En natuurlijk als de zon schijnt en ik Lena voel dichtbij en toch ver weg.
Uit het verhaal moge duidelijk zijn dat Lena een ouder engelenbroertje Tijs* heeft met een eigen pagina en een fantastisch broertje Max die net 3 was toen ze overleed.
Lena en Tijs, ik kan jullie niet meer in mijn armen houden, maar jullie zijn heel belangrijk in mijn leven, in mijn gedachten, in mijn hart. En ik zal jullie nooit in de steek laten.
Jullie liefhebbende mamma
Gedicht van Joske (9 jaar)
Lena is een heel lief meisje
En ze woont in een paleisje
Met duizend bloemen mooi versierd
Ze speelt er in de tuinen
Samen met haar broertje Tijs
En ze hebben het daar heel fijn
Daaag Lena!
Gedicht van Eva (9 jaar)
Dag Lena
Ik heb je niet lang gekend, maar ik weet, dat jij een heel lief meisje bent
Nu lig je daar, het is zo raar
Er was al een beginnetje, je werd vast mijn kleine vriendinnetje
Maar helaas ook dromen vervagen,
de droom is snel met de wind meegegaan,
de toekomst zal haar dragen
En ik zal hier nog even staan met veel vragen.
Gedicht door Arianne (7 jaar) uitgekozen
Dideltje Dei, waarom wil je niet dansen
Met al de prinsen bij ons op 't kasteel,
niet met de Engelse, niet met de Franse,
Niet met de koning in bont en fluweel?
Parlee voe, parlee vie, parlee voe vie
En je kunt trouwen met die en met die!
Nee, zei ons Dideltje, laat mij maar lopen.
Buiten is 't goed en de hemel staat open.
Bloemetjes roze en bloemetjes blauw.
Ik dans met de gans en ik trouw met de pauw!
A.M.G. Schmidt
Lena heeft een gastenboek bij Lieve Engeltjes.
Schrijf een berichtje Lees de berichtjes
