KievitsbloemKievitsbloemKievitsbloem

Jens Kolsters

* 2 januari 2004 - 3 januari 2004 †

Toon en Rianne Kolsters

Onze lieve hartenkinderen die weggevlogen zijn.....

Even voorstellen: Wij zijn Toon en Rianne Kolsters en wij zijn de papa en mama van Jens*, Kars en Lenne* Kolsters.

En dit is ons verhaal:

Jens*

Onze Jens*, ons manneke, ligt te slapen

In mei 2003, bleek dat ik in verwachting was. En omdat ik een jaar daarvoor een miskraam heb gehad en het daarna bijna een jaar heeft geduurd voordat ik weer zwanger was, waren we natuurlijk ontzettend blij met deze zwangerschap.
Het is dan ook een hele fijne tijd geweest, zoals een zwangerschap eigenlijk hoort te zijn. Tot ongeveer 10 weken voor de uitgerekende datum. Want na 30 weken zwangerschap bleek, tijdens een groei-echo, dat er iets mis was met het hartje van Jens*..., maar wat, dat kon de gynaecoloog ons nog niet vertellen. Dus werden we doorgestuurd naar het Radboud ziekenhuis in Nijmegen.

Twee hele lange dagen en nachten hebben we gewacht, voordat we daar terecht konden. Het waren twee dagen van onzekerheid en spanning. Na deze twee dagen, op 5 november 2003 kregen we de gevreesde uitslag in Nijmegen te horen. Jens* heeft een ernstige hartafwijking. Hij heeft een Hypoplastisch linkerhart syndroom.... en hij heeft 50% kans op overleven. Daarbij komt ook nog dat hij dan minimaal 3 operaties moet ondergaan waarbij elke operatie op zich ook nog een risico op overlijden met zich mee brengt. Op zo'n moment, als je zoiets te horen krijgt, dan zakt de grond onder je voeten weg en weet je even helemaal niet waar je het zoeken moet.

Na een paar dagen, toen we het slechte nieuws een beetje hebben laten bezinken, kregen we toch weer de moed om door te gaan en hoopten we op een goede afloop.

Acht weken later, op 2 januari 2004 's morgens om 11 uur, werd ik ingeleid in het Radboud ziekenhuis in Nijmegen. Daar is om 18.16 uur onze lieve Jens* geboren. Hij deed het direct na de geboorte, nog niet zo geweldig goed, dus werd hij meteen meegenomen door de artsen en verpleegkundigen. Die hebben ervoor kunnen zorgen, dat hij er weer bovenop kwam. Daarna hebben we Jens nog 2 tellen mogen zien, waarna hij vervolgens mee genomen werd, om onderzocht te worden. Na 3 kwartier hechten (Jens* lag in een stuit) en douchen, hebben we nog tot 20.30 uur moeten wachten, tot de gynaecoloog en de cardioloog ons de uitslag van het onderzoek kwamen vertellen.

Toen de gynaecoloog en de cardioloog binnen kwamen met de mededeling, dat ze er eens een stoel bij zouden nemen om ons de uitslag te vertellen, wisten wij genoeg. Want dat betekent vaak niet veel goeds. En ons voorgevoel werd bevestigd. Ze konden niets meer voor Jens* doen, hij zou binnen afzienbare tijd overlijden. We hebben toen gelukkig nog 28 hele mooie uren met hem samen mogen zijn en hij heeft ons alles gegeven, wat een kleine baby kan geven. Hij heeft zijn oogjes nog geopend, hij heeft gelachen, hij heeft geduimd, we hebben zijn huiltje nog mogen horen, ja hij heeft zelfs nog van de borst gedronken, al was het dan maar voor een paar minuutjes. Papa heeft hem ook nog een schone luier aan gedaan en toen is Jens* heel stilletjes op mama's buik overleden. Vijf dagen later hebben we Jens* begraven. Het was een heel mooi afscheid, waar we tot op de dag van vandaag nog geen spijt van hebben gehad.

Jens*, opgebaard in zijn mandje

Kars

Drie maanden later...., het is niet te geloven maar ik ben weer zwanger !!! Dit is uiteraard een hele spannende zwagerschap geweest, met de nodige extra echo's en onderzoeken in verband met de hartafwijking van Jens*. Maar op 16 december 2004 werd onze zoon Kars geboren, blakend van gezondheid.

Lenne*

Lenne* heeft haar eigen mooie pagina gekregen. Haar pagina is te bezichtigen op Lenne*. Hier staat haar eigen verhaal, zodat zij haar eigen plekje heeft gekregen.

Dit is het grafje van Jens* en Lenne*